Γράφουν οι μαθήτριες Αγάπη Ασημάκη (Γ1) και Μελίνα Μιχαλοπούλου (Γ3)

Όλα ξεκίνησαν από τον αθλητισμό και πιο συγκεκριμένα, από το μπάσκετ! Η Κιβωτός του Κόσμου είναι μια πρωτοβουλία του πατέρα Αντώνιου, που αγάπησε το μπάσκετ από μικρή ηλικία και ως κληρικός πια το μετέτρεψε σε έναυσμα, για να έρθει κοντά στα παιδιά της γειτονιάς του, που είχαν χάσει «τον δρόμο» τους λόγω ευρύτερων κοινωνικό-οικονομικών συνθηκών. Πρόκειται για έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό, που στηρίζει το παιδί από τη βρεφική ηλικία μέχρι και την ενηλικίωσή του προσφέροντας στέγη, τροφή και εκπαίδευση. Πολλά παιδιά προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες ή και από οικογενειακά πλαίσια γεμάτα βία και εγκατάλειψη. Όπου υπάρχει ανάγκη, η Κιβωτός του Κόσμου προσφέρει και υπηρεσίες όπως ψυχολογική υποστήριξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε παιδιά και γονείς. Παράλληλα, παρέχεται στήριξη σε μονογονεϊκές οικογένειες, όπου ενώ υπάρχει η δυνατότητα για φροντίδα των παιδιών, διαθέτουν περιορισμένα μέσα.

Ο ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου αποτελεί ένα πρότυπο φιλανθρωπίας. Το έργο του άρχισε το 1998, σε ηλικία 26 ετών, σε μία από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, τον Κολωνό. Από τη στιγμή που εγκαταστάθηκε στη γειτονιά, ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει σε ό,τι συνέβαινε γύρω του. Ο ίδιος έβλεπε καθημερινά παιδιά, που αντί να είναι στο σχολείο, σύχναζαν σε πλατείες ή αποτελούσαν μέλη ομάδων υψηλού κινδύνου. Έτσι, προσπάθησε να μιλήσει μαζί τους για τους προβληματισμούς τους, για την καθημερινότητά τους, χωρίς να τα κρίνει και κυρίως, ψάχνοντας τον τρόπο να σταθεί στο πλάι τους και να τα βοηθήσει. Το μπάσκετ ήταν η κατάλληλη αφορμή για τον πατέρα Αντώνιο, ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Ο ίδιος χαρακτηριστικά λέει ότι μέσα από το μπάσκετ διδάσκει την αξιοπρέπεια. Καθώς, λοιπόν, ο πληθυσμός που ζητούσε βοήθεια αυξανόταν συνεχώς, ο πατέρας Αντώνιος θέλησε να στεγάσει την προσπάθειά του σε ένα παλιό καφενείο και άρχισε να δημιουργεί προγράμματα υποστήριξης, με πρώτο στόχο, να βοηθήσει τα μεγαλύτερα παιδιά της περιοχής να επιστρέψουν στο σχολείο και να ολοκληρώσουν τη φοίτησή τους. Η προσφορά του κόσμου ξεκίνησε μετά από καιρό, εφόσον γνώρισαν τον νεαρό ιερέα και συνειδητοποίησαν το πολύτιμο έργο του. Οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να έρχονται ο ένας μετά τον άλλο και εθελοντικά να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Δάσκαλοι άρχισαν να κάνουν μαθήματα στα παιδιά, νοικοκυρές της περιοχής να φέρνουν πράγματα από τα σπίτια τους, τρόφιμα και ρούχα που δεν χρειάζονταν πια οι δικές τους οικογένειες. Το όνομα του ιδρύματος το επέλεξαν τα ίδια τα παιδιά. Έλεγαν λέξεις, όπως «φωλιά», «καταφύγιο»… Φάνηκε πως το ένιωθαν σαν κάτι που τα διαφυλάσσει, τα προστατεύει κι έτσι το ονόμασαν «Κιβωτό». Το «του κόσμου» το πρόσθεσε ο πατήρ Αντώνιος, για να τονίσει ότι εκεί χωράνε όλοι και ότι όλοι έχουν αξία, όπως στην Κιβωτό του Νώε.

Ο ίδιος έχει δηλώσει σε συνέντευξή του: «Στόχος μας είναι τα παιδιά να νιώσουν ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, πέρα από αυτόν που έχουν γνωρίσει. Μόνο κίνητρό μας είναι η αγάπη και σε αυτήν βασιζόμαστε.» Και προσθέτει: «Δε σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω. Υπήρχε πάντα η επιλογή να ζήσω ως ιερέας και να κάνω μόνο τα απαραίτητα, αλλά ήδη τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους». Σε όλο αυτό συνέβαλε και η σύντροφός του, Σταματία Γεωργαντή, η οποία του στάθηκε στις δυσκολίες που συναντούσε καθημερινά. Με την πάροδο του χρόνου, το έργο του εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο γνωστά ιδρύματα στην Ελλάδα. Μάλιστα, μετά από την πολύτιμη συνεισφορά των Θοδωρή και Κώστα Παπαλουκά το 2016, συστήθηκε και ο Αθλητικός Σύλλογος Καλαθοσφαίρισης Κιβωτός του Κόσμου, ο οποίος συμμετέχει στο τοπικό πρωτάθλημα της Ε.Σ.Κ.Α, στον Δ’ όμιλο της Δ’ κατηγορίας.

Τελικά, αν στραφούμε στο «εμείς», θα νιώσουμε την πανανθρώπινη αξία της αγάπης για τον συνάνθρωπο. Όταν προσφέρεις βοήθεια σε κάποιον που το έχει ανάγκη, αυτό σηματοδοτεί και την ενεργοποίησή σου ως μέλους ενός κοινωνικού συνόλου!