Γράφει η μαθήτρια Μελίνα Λαζάρου (Β2)

Έχουμε την τύχη – και ίσως την ατυχία – ως Έλληνες, να καταγόμαστε από μια χώρα με σπουδαίο και ένδοξο παρελθόν, αποτελώντας μέρος ενός λαμπρού πολιτισμού. Σε αυτήν ακριβώς την πρόταση εντοπίζεται το πρόβλημα. Πολύ συχνά, δυστυχώς, εμείς, ο ελληνικός λαός, πέφτουμε θύμα αυτής της παρελθοντικής ένδοξης λαμπρότητας θεωρώντας αυτονόητη τη διηνεκή ισχύ της. Λάθος! Μεγάλο λάθος! Κατά συνέπεια, η ψευδαίσθηση στην οποία παγιδευόμαστε, μας οδηγεί σταθερά σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι: γνήσιος πατριωτισμός ή «εξαιρετισμός«; Και εκεί είναι που καλούμαστε να επιλέξουμε το μέλλον του σύγχρονου Έλληνα. Με λίγα λόγια, έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στην πρόοδο -με κινητήριο δύναμη την περηφάνια- και σε μία διαστρέβλωση της έννοιας της «προόδου» -μέσω ενός υπερφίαλου πατριωτισμού- που με κινητήριο δύναμη τον φανατισμό, θα μας οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Αν, λοιπόν, είμαστε όντως Έλληνες, όπως θέλουμε να ισχυριζόμαστε, ας δούμε την επιλογή του πρώτου μονοπατιού ως μονόδρομο.
Το παρελθόν τροφοδοτεί το παρόν, το οποίο σταδιακά μετατρέπεται στο πολυπόθητο αύριο. Δεν το καθορίζει ωστόσο. Ναι, το χθες είναι τα θεμέλια του αύριο. Αλλά ποιος θα χτίσει πάνω σε αυτά; Ποιος θα λάβει αποφάσεις, για να διαμορφώσει αυτό το μέλλον; Τα θεμέλια, είναι ο πατριωτισμός. Αν όμως επιλέγουμε να πλάθουμε μία μη ρεαλιστική πραγματικότητα στηριζόμενοι σε μία παρελθούσα ένδοξη εποχή και νομίζοντας ότι είμαστε κάτι το εξαιρετικό, τότε μιλάμε για υπερεθνικισμό. Τώρα ή αύριο, αργά ή γρήγορα, ένα είναι βέβαιο: το οικοδόμημα αυτό θα καταρρεύσει και μαζί με αυτό ό,τι συνεπάγεται τη λαμπρότητα του προτύπου του.
Πάθος. Φανατισμός. Όλεθρος. Τρεις λέξεις που απορρέουν από τον υπερεθνικισμό. Χαρακτηριστική νοοτροπία αρκετών σύγχρονων Ελλήνων: νιώθουν πως με τη μεγαλοπρέπεια του παρελθόντος μπορούν να επιβάλλονται στον κόσμο. Να τον εξουσιάζουν, να είναι ανώτεροι και ότι τους παραχωρείται το δικαίωμα της υπεροχής. Μια ιδεολογία σαν αυτή είναι όμως, που εν τέλει χαράζει τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία. Ένα παράδειγμα; Γερμανία Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Τότε, που η αντίληψη της «άριας φυλής» αποτέλεσε ένα όπλο, που κόστισε εκατομμύρια ζωές και έσπειρε τον όλεθρο. Και όλα αυτά, για ακόμη μία φορά, εξαιτίας του ανθρώπινου εγωισμού.
Από τον γνήσιο πατριωτισμό, όμως, αναδύονται υγιείς αρετές και αξίες με θετικό πρόσημο για το μέλλον μας. Υπερηφάνεια, σεβασμός, αίσθηση του χρέους, αλλά και σφοδρή επιθυμία εξέλιξης έχοντας ως πυξίδα μας τα λαμπρά πρότυπα της ιστορίας μας. Γι’αυτό, θα ήθελα κλείνοντας να κάνω μια παρότρυνση προς όλους: Ας ανοίξουμε τα μάτια μας, ας αφεθούμε στην καθοδήγηση του παρελθόντος, αλλά μόνο με την επίγνωση πως το μέλλον βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Ας πάψουμε να επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας…

Γράφουν οι μαθήτριες Φιλαρέτη Ανδρομιδά (Β1) και Έλενα Κατωπόδη (Β2)

Χαρά για μάθηση ή συλλογή πτυχίων; Ευελιξία, κινητικότητα, δημιουργία δυνατών προσωπικοτήτων ή «παπαγαλάκια» και άνευροι πτυχιούχοι; Η εκπαίδευση λειτουργεί ως μια ασφαλής νησίδα κοινωνικοποίησης, μάθησης και πειραματισμού ή είναι ο προθάλαμος μιας αρένας, όπου κυριαρχούν ο ανταγωνισμός και η βαθμοθηρία; Το CineDoc έφερε στην Ελλάδα το ντοκιμαντέρ γερμανικής παραγωγής «Alpfabet» του Erwin Wagenhofer, που θίγει ζητήματα για τη σύγχρονη εκπαίδευση παγκοσμίως και ανοίγει τη συζήτηση για τη διαφορετικότητα των μαθητών, τον αναχρονισμό στα εκπαιδευτικά συστήματα και την αδυναμία τους να ανταποκριθούν στη ρευστότητα της εποχής.
Τα βασικά στοιχεία που πρέπει να αποκομίζει ο μαθητής μέσα από το σχολείο είναι η ικανότητα για κριτική σκέψη, η συγκέντρωση πληροφοριών από πολλαπλές πηγές, η αξιολόγηση των πηγών, η σύνθεση. Η μάθηση να προετοιμάζει για έναν κόσμο που συνέχεια αλλάζει και όχι να εστιάζει σε αποστήθιση πληροφοριών. Ας μην χανόμαστε σε επουσιώδη πράγματα! Ας εμβαθύνουμε στην ελληνική γλώσσα, στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, στην ουσιαστική αγάπη για τη χώρα μας, που θα συνοδεύει τους νέους, όταν βρίσκονται έξω από τα σύνορά της.
Το σημερινό σχολείο μπορεί και πρέπει να δώσει την εκπαίδευση, που χρειάζεται ο μαθητής και το σχολείο του 21ου αιώνα. Για να ολοκληρώσει όμως με επιτυχία μια τέτοια προσέγγιση χρειάζεται την συνδρομή της πολιτείας. Χρειάζεται πλαίσιο αυτονομίας. Χρειάζεται ελευθερία στο που να δίνει έμφαση στην ύλη και στον τρόπο διδασκαλίας της. Να δίνει ευκαιρίες στους καθηγητές του να εκπαιδευτούν για ένα διαφορετικό σχολείο, να είναι καινοτόμοι. Να αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τα μέσα που έχει στη διάθεσή του και τις εγκαταστάσεις του. Να έχει ευθύνη και να λογοδοτεί για τα αποτελέσματά του.

Οι σημερινοί μαθητές έχουν χάσει το κέφι τους, τη διάθεσή τους για μάθηση και βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που μόνο άγχος, κούραση και αδιαφορία τους προκαλεί. Τα περισσότερα από τα σχολικά εγχειρίδια ευθύνονται γι’αυτό που, αντίστοιχα για τους εκπαιδευτικούς, δεν αποτελούν τα καταλληλότερα εργαλεία. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι τα παιδιά έχουν πολύ αυξημένο άγχος για τις επιδόσεις τους και το μέλλον τους. Το γεγονός ότι το εκπαιδευτικό σύστημα αλλάζει συνεχώς, δε βοηθάει καθόλου τα παιδιά ούτε ακαδημαϊκά, αλλά ούτε και ψυχολογικά. Βρίσκονται σε μια συνεχή αλλαγή. Το πρόγραμμά τους είναι πολύ επιβαρυμένο και ειδικά στις τελευταίες τάξεις του λυκείου δεν έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο. Υπάρχουν, επίσης, πολλοί μαθητές, οι οποίοι δυσκολεύονται πολύ να αποδώσουν σε αυτό το σύστημα, μαθητές με πολύ καλή κριτική σκέψη, που όμως δεν μπορούν να μάθουν τα μαθήματα «παπαγαλία». Το άγχος που βιώνουν, μπορεί σε μερικές περιπτώσεις να οδηγήσει σε άλλες δυσκολίες, όπως διατροφικές διαταραχές, κρίσεις πανικού και γενικότερα σε συναισθηματικές δυσκολίες. Πολλοί εκπαιδευτικοί καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να καλλιεργήσουν το ενδιαφέρον και τη δημιουργικότητα των παιδιών, αλλά συχνά δεν έχουν κι αυτοί τα απαραίτητα εργαλεία.

Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να αλλάξει κατεύθυνση! Πρέπει να προσαρμοστεί στη σημερινή εποχή και να μεριμνήσει σοβαρά για την καλύτερη αξιοποίηση του μαθητικού του δυναμικού.

Γράφει η μαθήτρια Μαρία Αντωνακοπούλου (Β3)

Πρόσφατα, παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση «Η εκατομμυριούχος». Πρόκειται για μια αισθηματική κωμωδία του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, με κεντρικό άξονα το τρίπτυχο: αγάπη- χρήμα- ευτυχία. Σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας και πρωταγωνιστούν η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ο Νίκος Κουρής, ο Βασίλης Κούκουρας, ο Ιβάν Σβιτάιλο, η Μαριλού Κατσαφάδου, ο Βασίλης Τσιγκριστάρης, η Ροζαμάλια Κυρίου, ο Στράτο Λύκο και η Κατερίνα Σούσουλα. Παίζεται στο θέατρο Παλλάς, στο κέντρο της Αθήνας. Ομολογουμένως, είναι ένα πνευματώδες και στοχαστικό έργο, που εξερευνά με αριστοτεχνικό τρόπο τη σχέση μεταξύ Πλούτου και Ευτυχίας.

Το έργο αφηγείται την ιστορία της Επιφάνια ντι Πάρεργα, η οποία αφότου κληρονόμησε τον πατέρα της, εγκαταλείπει απογοητευμένη τον μποξέρ σύντροφό της κι ερωτεύεται έναν ιδεαλιστή γιατρό, προστάτη των φτωχών, με τον οποίο αποφασίζουν να μπουν σε αμοιβαία δοκιμασία, για να ανακαλύψουν, εάν ταιριάζουν.
Η παράσταση αυτή θίγει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, εάν τα χρήματα είναι παράγοντας της ευτυχίας. Από την μια πλευρά, αναμφίβολα το χρήμα δίνει την ευκαιρία σε κάθε άνθρωπο να ελιχθεί, να μπορέσει να κυνηγήσει με μεγαλύτερη ευκολία τα όνειρά του. Ακόμα, διευκολύνει τις οικογενειακές σχέσεις, αφού πολλές φορές η έλλειψή του συνδέεται, δυστυχώς, με προστριβές, εντάσεις και αψιμαχίες.
Τι συμβαίνει όμως, όταν το χρήμα αντικαταστήσει ανθρώπινες αξίες και από ένα μέσο διευκόλυνσης της ζωής γίνεται αυτοσκοπός; Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, από τις απαρχές μέχρι σήμερα, υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα ανθρώπων, που για λίγα χρήματα ξεπούλησαν κάθε ψήγμα ηθικής. Ίσως, γιατί η λανθασμένη εκτίμησή τους για τις ανθρώπινες αξίες, τους έκανε να θεωρούν ότι η ευτυχία τους θα εξαρτάται από μπλε, πράσινα και κόκκινα χαρτονομίσματα…
Μια ερώτηση θέτω: θα θέλατε να είστε πλούσιοι αλλά δυστυχισμένοι ή φτωχοί και ευτυχισμένοι; Δείτε την παράσταση και τα συμπεράσματα δικά σας!

Παίζει ο λευκός και κάνει ματ σε δύο κινήσεις #2 (όσο καλά και αν αμυνθεί ο μαύρος).

Saburou Kasahara – Problem Paradise, 1999

Η Μαθητική Κοινότητα, ο Σύλλογος των Καθηγητών

και η Διεύθυνση του Α’ Αρσακείου-Τοσιτσείου Γυμνασίου Εκάλης σας ευχόμαστε

Καλό Πάσχα με υγεία και ευημερία!

Την ψηφιακή κάρτα δημιούργησε ο θεολόγος του Σχολείου μας κ. Λάσκαρης Ιατρόπουλος.

Οι μαθητές της ζώνης πολιτισμού της Β’ Γυμνασίου με τίτλο: «Καλλιτεχνικό εργαστήρι: Το Σχολείο αλλιώς …», ολοκλήρωσαν το έκτο ομαδικό τους έργο. Πιο συγκεκριμένα, το έκτο έργο των μαθητών είναι αφιερωμένο στον ρυθμό στην Τέχνη. Αυτό το θέμα επιλέχθηκε  γιατί συναντάται σε όλες τις Τέχνες, όπως στη ζωγραφική, στην αρχιτεκτονική, στη διακοσμητική, στη γλυπτική, στη γραφιστική, στην τυπογραφία, στη μουσική, στον χορό, στην ποίηση κ.α.  

Ως ρυθμός μπορεί γενικά να οριστεί «οποιαδήποτε κίνηση που χαρακτηρίζεται από την οργανωμένη διαδοχή ισχυρών και αδύναμων στοιχείων (ή/και το αντίθετο)». Στις τέχνες όπως η μουσική, η ποίηση, ο χορός, αλλά και οπτικά στη ζωγραφική ή στην αρχιτεκτονική, ο ρυθμός εκφράζει την οργανωμένη διαδοχή των γεγονότων που χρησιμοποιούνται στην τέχνη: των ήχων και σιωπών στη μουσική, τα βήματα και οι κινήσεις των χορευτών στον χορό, των χρωματικών στοιχείων, των δομικών στοιχείων, των διακοσμητικών στοιχείων καθώς και την οργάνωση λέξεων και προτάσεων στην ποίηση. 

Οι μαθητές αφού παρακολούθησαν προβολή παρουσίασης αφιερωμένη στον ρυθμό στην Τέχνη, με την καθοδήγηση της καθηγήτριας Καλλιτεχνικών, ζωγράφισαν με ακρυλικά χρώματα χρωματιστά ξυλάκια και κάνοντας κολάζ δημιούργησαν ένα πρωτότυπο ομαδικό έργο διάστασης 60*80 εκ., με ρυθμό σχημάτων και χρωμάτων. 

Το Α’ Αρσάκειο-Τοσίτσειο Γυμνάσιο Εκάλης είχε τη χαρά να φιλοξενήσει στο πλαίσιο της Ζώνης Χημείας  το Β’ Αρσακείο-Τοσίτσειο Δημοτικό Εκάλης, και πιο συγκεκριμένα τους  μαθητές του τμήματος Γ1 με τη δασκάλα τους κ. Αγγελική Οικονόμου και τους μαθητές του τμήματος Γ2 με τη δασκάλα τους κ. Εύη Κόλλια στο εργαστήριο Χημείας. Υπό την επίβλεψη της καθηγήτριας Χημείας του Σχολείου μας κ. Πάολας Μπούζη και με τη βοήθεια των μαθητών μας της Β’ Γυμνασίου παρασκεύασαν λαμπάδες από ανακυκλωμένο κερί, σύμφωνα με τις αρχές της κυκλικής οικονομίας, καθώς επίσης και λαμπάδες από φυσικό κερί μέλισσας. Οι μαθητές της Β’ Γυμνασίου είχαν τον ρόλο του δασκάλου για τους μικρούς μαθητές της Γ’ Δημοτικού. Έτσι βιώνοντας το εορταστικό κλίμα του Πάσχα η Αρσακειακή κοινότητα ενώθηκε και το Γυμνάσιο μεταλαμπάδευσε τις γνώσεις του στο Δημοτικό.