Το τμήμα της Ζώνης Πολιτισμού της Β’ Γυμνασίου, στο πλαίσιο του προγράμματος «Καλλιτεχνικό Εργαστήρι: Το Σχολείο αλλιώς!», πραγματοποίησε μελέτη της νωπογραφίας, εστιάζοντας στα υλικά, την ιστορία, τις τεχνικές και τις σημαντικότερες τοιχογραφίες της στην ιστορία της Τέχνης. Οι μαθητές, υπό την καθοδήγηση της καθηγήτριας Καλλιτεχνικών κ. Πρεβενιού Κυριακής, προετοίμασαν μια παρουσίαση που αναδεικνύει τη διαχρονική εξέλιξη της τεχνικής αυτής, την οποία παρουσίασαν σε μια έκθεση στον χώρο του Θεάτρου. Η νωπογραφία αποτελεί μία από τις αρχαιότερες τεχνικές τοιχογραφίας, με καταγωγή από την αρχαία Ελλάδα. Στον ελλαδικό χώρο, η τεχνική της νωπογραφίας εμφανίζεται από την προϊστορική εποχή στη Μινωική Κρήτη, Θήρα και Αιγαιοπελαγίτικο Πολιτισμό. Εξαπλώνεται στις Μυκήνες. Χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στην αρχαία Ελλάδα, τη Ρωμαϊκή εποχή και το Βυζάντιο, ενώ γνώρισε μεγάλη άνθηση κατά την Αναγέννηση, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις τοιχογραφίες της Καπέλα Σιξτίνα. Η τεχνική βασίζεται στη ζωγραφική επάνω σε νωπό ασβεστοκονίαμα, γεγονός που συμβάλλει στη διατήρηση των χρωμάτων. Σήμερα, εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες και συντηρητές τέχνης. Η παρούσα έκθεση παρουσιάζει την ιστορία και την εξέλιξη της νωπογραφίας, καθώς δείγματα, έργα των μαθητών, τοιχογραφιών νωπογραφίας. 

Πιο συγκεκριμένα οι μαθητές ανέλυσαν τις εξής θεματικές: Στην αρχαία Ελλάδα, η τεχνική αυτή πρωτοεμφανίστηκε από την προϊστορική εποχή στη Μινωική Κρήτη και στον Αιγαιοπελαγίτικο πολιτισμό, όπως αποδεικνύουν οι περίφημες τοιχογραφίες του ανακτόρου της Κνωσού, οι οποίες απεικονίζουν σκηνές καθημερινής ζωής, τη φύση και θρησκευτικές τελετές, τοιχογραφίες από την Σαντορίνη (Θήρα) όπως αυτή της τοιχογραφίας της Άνοιξης αλλά και των Μυκηνών με την έντονη σχηματοποίηση. Κατά την ρωμαϊκή περίοδο, η νωπογραφία διαδόθηκε ευρέως, σε όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία γύρω από τη Μεσόγειο, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις τοιχογραφίες της Πομπηίας, που διακρίνονται για τη ρεαλιστική τους απόδοση και τις εξελιγμένες διακοσμητικές τεχνοτροπίες. Στη βυζαντινή εποχή, η νωπογραφία απέκτησε θρησκευτικό χαρακτήρα και χρησιμοποιήθηκε για τον εσωτερικό διάκοσμο εκκλησιών και μοναστηριών. Οι μορφές απέκτησαν έντονα περιγράμματα και αφηρημένες συνθέσεις, με σημαντικά παραδείγματα τις τοιχογραφίες της Μονής της Χώρας, της Μονής Οσίου Λουκά και της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Κατά την Αναγέννηση, η τεχνική γνώρισε αναβίωση και κορυφώθηκε μέσω της επιστημονικής ακρίβειας στη χρήση της προοπτικής και της χρωματικής αρμονίας. Σημαντικοί καλλιτέχνες, όπως ο Τζιότο, ο Ραφαήλ και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι συνέβαλαν στην εξέλιξή της, με αποκορύφωμα τις τοιχογραφίες της Καπέλα Σιξτίνα από τον Μιχαήλ Άγγελο, όπου η «Δημιουργία του Αδάμ» αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά έργα στην ιστορία της τέχνης. Η νωπογραφία, από τις μινωικές τοιχογραφίες έως τα αναγεννησιακά αριστουργήματα, συνιστά μια διαχρονική καλλιτεχνική παράδοση που επηρέασε βαθιά την ιστορία της τέχνης. Η τεχνική παραμένει ζωντανή έως σήμερα, εμπνέοντας τόσο σύγχρονους καλλιτέχνες όσο και ειδικούς στη συντήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Η παρούσα έκθεση συνοδεύει θεωρητικά τα έργα νωπογραφίας των μαθητών, τα οποία πρόκειται να παρουσιαστούν σε έκθεση σύντομα.