Συντάκτης: marinamilidoni

Myth2space-Ιατρική σημαίνει ανιδιοτελής προσφορά: από τον Ασκληπιό έως σήμερα

On By marinamilidoniIn ΑΡΘΡΑ ΜΑΘΗΤΩΝ,ΣΧΟΛΕΙΑ-ΖΩΣχολιάστε

Γράφει η μαθήτρια Ναταλία Βούρβαχη (Β1)

Από την αρχαιότητα η Ιατρική θεωρείται όχι μόνο επιστήμη, αλλά και λειτούργημα, διότι ο γιατρός κρατάει στα χέρια του το υπέρτατο αγαθό της υγείας και συνακόλουθα της ζωής των ανθρώπων. Επομένως, εκτός από την επιστημονική γνώση πρέπει να διαθέτει και ηθική.
Στην ελληνική μυθολογία, ο Ασκληπιός θεωρούνταν ο θεός της Ιατρικής και της θεραπείας. Μία και μοναδική φορά ζήτησε αμοιβή χρυσών νομισμάτων, για να αναστήσει ένα νεκρό διαπράττοντας ύβρη. Ο Δίας τιμώρησε τον Ασκληπιό υπογραμμίζοντας ότι η θεραπευτική δύναμη δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για προσωπικό όφελος, αλλά για το καλό των ανθρώπων. Η ύβρις του Ασκληπιού αποτελεί διδακτικό παράδειγμα για όλους τους γιατρούς: η γνώση και η δύναμη της θεραπείας συνοδεύονται από μεγάλη ευθύνη και η υπέρβαση των ηθικών ορίων τιμωρείται.
Στις μέρες μας οι γιατροί, πριν αρχίσουν να εξασκούν το επάγγελμα της Ιατρικής, δίνουν έναν ιερό όρκο, τον όρκο του Ιπποκράτη, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία, για να βοηθώ τους αρρώστους σύμφωνα με τις δυνάμεις και την κρίση μου, ποτέ για να τους βλάψω ή να τους αδικήσω». Η φράση αυτή τονίζει ότι η Ιατρική πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο, χωρίς να αποσκοπεί σε προσωπικά συμφέροντα ή πλούτο. Οι γιατροί δεσμεύονται να παρέχουν φροντίδα χωρίς διακρίσεις, να λειτουργούν πάντα με ακεραιότητα και προς το συμφέρον του θεραπευόμενου.
Αυτή η αξία εκφράζεται με χαρακτηριστικό τρόπο μέσω των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Η διεθνής αυτή οργάνωση παρέχει ιατρική βοήθεια σε περιοχές πολέμου, φτώχειας και φυσικών καταστροφών, συχνά κάτω από εξαιρετικά δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες. Οι εθελοντές γιατροί βοηθούν τους συνανθρώπους τους χωρίς οικονομικό όφελος και χωρίς προσωπική αναγνώριση, με μοναδικό στόχο να ανακουφίζουν από τον πόνο. Το έργο τους αποτελεί ζωντανή απόδειξη ότι οι αρχαίες αξίες του Ιπποκράτη και του Ασκληπιού συνεχίζουν να καθοδηγούν την πράξη της ιατρικής.

Τέλος, ας αναφέρουμε ως φωτεινό παράδειγμα τον κ. Αυξέντιο Καλαγκό, έναν Έλληνα γιατρό της διασποράς, που έχει χειρουργήσει περισσότερα από 15.000 παιδιά χωρίς να πληρωθεί! Ο κ. Καλαγκός χειρουργεί, χωρίς να πληρώνεται, άπορα παιδιά ανά τον κόσμο -και στην Ελλάδα- με συγγενείς καρδιοπάθειες, μέσα από το πρόγραμμα του φιλανθρωπικού ιδρύματος που έχει ιδρύσει «Coeurs pour tous» («Καρδιές για όλους»). Παγκοσμίως υπάρχουν 7 εκατομμύρια παιδιά που έχουν ανάγκη από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.
Συμπερασματικά, η ανιδιοτέλεια παραμένει η κεντρική αξία της ιατρικής, από τον Ασκληπιό που τιμωρήθηκε, όταν παρασύρθηκε από τα χρήματα, μέχρι τον Ιπποκράτη, που όρισε ηθικά όρια και κανόνες και από εκεί στους σύγχρονους γιατρούς, που καθημερινά υπερασπίζονται τη ζωή με θάρρος και αφοσίωση. Η ιατρική δεν είναι απλώς γνώση, αλλά πράξη ανθρωπιάς και ηθικής ευθύνης, που απαιτεί από τον γιατρό να βάζει τον άνθρωπο πάνω από κάθε προσωπικό συμφέρον.

Ήξερες ότι… Ulmer Νest: Η Γερμανία βρήκε έναν τρόπο να βοηθήσει τους αστέγους!

On By marinamilidoniIn ΑΡΘΡΑ ΜΑΘΗΤΩΝ,ΣΧΟΛΕΙΑ-ΖΩΣχολιάστε

Γράφουν οι μαθήτριες Δώρις Ρέππα (Β3), Νάγια Τσιτσώνη και Σάρα Φραγκουλοπούλου (Β4)

Οι καιρικές συνθήκες, ιδιαίτερα τον χειμώνα, μπορεί να είναι πολύ σκληρές για τους ανθρώπους που ζουν στον δρόμο. Το γερμανικό πείραμα του δήμου Ulm στη Γερμανία δίνει τη λύση στην αστεγία!
Το Ulmer Νest σχεδιάστηκε από μια ομάδα μηχανικών και εθελοντών, με έδρα την πόλη Ulm της Γερμανίας, με στόχο να προσφέρει προσωρινή και ασφαλή διανυκτέρευση σε όσους ζουν στον δρόμο και δεν έχουν εναλλακτική λύση διαβίωσης. Η καινοτομία τους είναι κυρίως τεχνολογική και όχι κοινωνική. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό που εξασφαλίζεται για τους αστέγους είναι η ζεστασιά, η ασφάλεια και η ιδιωτικότητα, αλλά όχι η κοινωνική σταθερότητα.
Οι Ulmer Nest κάψουλες-καμπίνες είναι φτιαγμένες από ξύλο και χάλυβα, είναι αδιάβροχες και έχουν ενσωματωμένα ηλιακά πάνελ για την παροχή θέρμανσης. Ανοίγουν με ανίχνευση κίνησης, στεγάζουν έως δύο άτομα ταυτόχρονα, ενώ κλειδώνουν για ασφάλεια. Επιπλέον, έχουν και αισθητήρες, που ειδοποιούν κοινωνικούς λειτουργούς, αν κάποιος χρειαστεί βοήθεια. Ο σχεδιασμός προστατεύεται από τη φωτιά και περιλαμβάνει ένα ηλεκτρονικό σύστημα επαλήθευσης, ώστε όσοι το χρησιμοποιούν να μπορούν να κλειδώνουν την κάψουλα από μέσα.
Οι πρώτες κάψουλες ύπνου εγκαταστάθηκαν στο Ulm τον χειμώνα του 2020 ως μέρος ενός πιλοτικού έργου, με χαρακτήρα τοπικό και σε καμία περίπτωση ως εθνική γερμανική πολιτική. Ωστόσο, από τότε έχουν γίνει κάποιες αλλαγές στον σχεδιασμό. Η ομάδα πίσω από τα pods λέει ότι βρίσκονται ακόμα σε πρώιμο στάδιο δοκιμών και γίνεται πολλή δουλειά για τη βελτίωση των καψουλών, του τρόπου λειτουργίας τους και της επέκτασης των καμπίνων αυτών τόσο σε αριθμό όσο και στην εύρεση άλλων πόλεων που θα μπορούσαν να τις φιλοξενήσουν.
Το Ulmer Nest αποτελεί μια σημαντική προσπάθεια αντιμετώπισης της αστεγίας μέσα από την τεχνολογία και την καινοτομία. Αν και δεν προσφέρει μόνιμη λύση, δίνει στους αστέγους ένα προσωρινό καταφύγιο και μια αίσθηση ασφάλειας και αξιοπρέπειας. Είναι ένα παράδειγμα του πώς η ανθρώπινη ευαισθησία και η τεχνική γνώση μπορούν να συνεργαστούν για το κοινό καλό. Ίσως, το μέλλον της κοινωνικής πρόνοιας να βρίσκεται σε τέτοιες πρωτοβουλίες, που συνδυάζουν την πρακτικότητα με την ανθρωπιά!

Περί βιβλίων… «Το άλογο του πολέμου»

On By marinamilidoniIn Χωρίς κατηγορίαΣχολιάστε

Γράφει η μαθήτρια Ναταλία Βούρβαχη (Β1)

Στο βιβλίο αυτό ο Μάικλ Μορπούργκο παρουσιάζει τη ζωή ενός νεαρού πουλαριού σε μια αγροικία. Εκεί, παρά τη βιαιότητα στην οποία υποβάλλεται καθημερινά από τον ιδιοκτήτη του, αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός ανάμεσα σε εκείνο και τον έφηβο Άλμπερτ, τον γιο του ιδιοκτήτη. Εντωμεταξύ, ξεσπάει ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος και ο Τζόι (το άλογο) πουλιέται στο ιππικό και στέλνεται με καράβι στη Γαλλία. Στο μέτωπο βιώνει τη φρικαλεότητα του πολέμου με τον χειρότερο τρόπο… Παρολαυτά, τόσο αυτός όσο και ο Άλμπερτ δεν μπορούν να ξεχάσουν ο ένας τον άλλον. Έτσι, ο Άλμπερτ ξεκινάει ένα ταξίδι επανασύνδεσης, ώστε να φέρει πίσω τον αγαπημένο του σύντροφο. Άραγε θα ξανασμίξουν;
«Το άλογο του πολέμου» είναι ένα αξιόλογο βιβλίο για παιδιά και εφήβους, που θέλουν να γνωρίσουν μέσα από μυθοπλασία την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ταυτόχρονα, να προβληματιστούν για θέματα όπως η φιλία, η αφοσίωση, η απώλεια και ο πόλεμος. Μέσα από την καθηλωτική πλοκή, που συγκλόνισε και συγκίνησε τους αναγνώστες, κατανοούμε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, γιατί όσο ελπίζουμε, ζούμε! (Αν σας αρέσει το βιβλίο, μπορείτε να παρακολουθήσετε και την ομώνυμη ταινία.)

Εκδόσεις: Πατάκη
Σελίδες: 169

Ήξερες ότι… H Zhen Xu και η θεραπεία του καρκίνου του ήπατος με υπερήχους!

On By marinamilidoniIn Χωρίς κατηγορίαΣχολιάστε

Γράφουν οι μαθήτριες Δώρις Ρέππα (B3), Νάγια Τσιτσώνη και Σάρα Φραγκουλοπούλου (B4)

Όλα ξεκίνησαν, όταν η Zhen Xu αποφάσισε να «ενοχλήσει» τους συνεργάτες της… Χρησιμοποιούσε έναν τόσο ισχυρό ενισχυτή στα πειράματά της, που οι άλλοι ερευνητές με τους οποίους αξιοποιούσε το ίδιο εργαστήριο, άρχισαν να κάνουν παράπονο για τον θόρυβο. Έτσι, αποφάσισε να ικανοποιήσει τους συναδέλφους της αυξάνοντας τη συχνότητα των παλμών υπερήχων, κάτι που θα έφερνε το επίπεδο του ήχου εκτός του εύρους της ανθρώπινης ακοής. Η Χu είχε μείνει έκπληκτη, καθώς η αύξηση του αριθμού των παλμών ανά δευτερόλεπτο όχι μόνο ήταν λιγότερο ενοχλητική για τους γύρω της, αλλά μέσα σε διάστημα ενός λεπτού από την εφαρμογή του ultrasound παρουσιάστηκε μια τρύπα στον ιστό της καρδιάς ενός χοίρου. Αυτή της η κίνηση, ίσως, να αποτέλεσε την αφορμή, ώστε να ανακαλυφθεί μια πρωτοποριακή θεραπεία για τον καρκίνο του ήπατος χωρίς την ανάγκη χειρουργικής επέμβασης.
Η Zhen Xu είναι βιοϊατρική μηχανικός/ερευνήτρια, γνωστή κυρίως για τον ρόλο της στην εφεύρεση και ανάπτυξη της τεχνικής histotripsy ως μη επεμβατικής θεραπείας με υπερήχους. Σπούδασε στη Nanjing (Κίνα) και συνέχισε στο Πανεπιστήμιο του Michigan, όπου ολοκλήρωσε το διδακτορικό της με θέμα τη «Ρύθμιση της φθοράς ιστού με υπερήχους». Από το 2000 η Zhen Xu προσπαθούσε να ανακαλύψει έναν τρόπο, ώστε όλοι οι γιατροί να έχουν τη δυνατότητα να καταστρέφουν και να αφαιρούν τον παθολογικό ιστό χωρίς την ανάγκη επεμβατικής χειρουργικής. Έτσι, χρησιμοποίησε τους υπερήχους εγκαινιάζοντας μία νέα εποχή προηγμένης θεραπείας του καρκίνου, γνωστή ως ιστοτριψία. Με τη βοήθεια ειδικών μηχανημάτων, τα ηχητικά κύματα συγκεντρώνονται σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο του σώματος. Εκεί, η θερμότητα που δημιουργείται από τα κύματα καταστρέφει τα καρκινικά κύτταρα, με ελάχιστο πόνο και χωρίς ανάγκη για τομές ή αναισθησία.
Η θεραπεία διαρκεί μόλις 30 λεπτά, είναι ανώδυνη και μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς νοσηλεία επιτρέποντας στους ασθενείς να επιστρέψουν άμεσα στο σπίτι τους. Πάνω από 1.500 ασθενείς παγκοσμίως έχουν ήδη υποβληθεί στη θεραπεία histotripsy, κυρίως στις ΗΠΑ. Δεδομένα από κλινικές δοκιμές της HistoSonics δείχνουν ποσοστά επιβίωσης ενός έτους στο 73,3% για πρωτογενή και 48,6% για δευτερογενή καρκίνο του ήπατος.
Οι μέθοδοι με υπερήχους που χρησιμοποιούνται ήδη σηματοδοτούν μια νέα εποχή στην ογκολογία, η οποία στοχεύει να αντικαταστήσει -ή τουλάχιστον να βελτιώσει- αποτελεσματικές αλλά καταστροφικές θεραπείες, όπως η χειρουργική επέμβαση, η χημειοθεραπεία και η ακτινοθεραπεία. «Ο υπέρηχος δεν είναι μαγική θεραπεία για τον καρκίνο», λέει η Zhen Xu. Όπως κάθε ιατρική θεραπεία, έχει μειονεκτήματα και ελλείψεις, ελπίζει όμως ότι η ανακάλυψή της –μαζί με εκείνες άλλων επιστημόνων – θα βοηθήσουν τους ασθενείς να αποφύγουν περιττά βάσανα για τα επόμενα χρόνια!

Ήξερες ότι… Σοφία Κοραντί: Όταν η γνώση ταξιδεύει!

On By marinamilidoniIn Χωρίς κατηγορίαΣχολιάστε

Γράφουν οι μαθητές Δημήτρης Παπαδάκης και Αστέρης Παπαδόπουλος (Β2)

Η Σοφία Κοραντί (Sofia Corradi), γνωστή για την έμπνευση του προγράμματος Erasmus, γεννήθηκε στη Ρώμη και αφιέρωσε τη ζωή της στην εκπαίδευση και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έλαβε υποτροφία Fulbright, η οποία την οδήγησε στο Columbia University της Νέας Υόρκης, όπου απέκτησε μεταπτυχιακές σπουδές στη νομική. Όταν επέστρεψε στην Ιταλία, διαπίστωσε ότι το πτυχίο της από το εξωτερικό δεν αναγνωριζόταν πλήρως από το ιταλικό σύστημα εκπαίδευσης. Όπως είχε αφηγηθεί η ίδια, όταν επέστρεψε στη Ρώμη, οι αρμόδιοι της πανεπιστημιακής γραμματείας αγνοούσαν το Columbia University και μάλιστα, ο διευθυντής τής επιτέθηκε λεκτικά απορρίπτοντας την αναγνώριση του τίτλου της. Αυτή η εμπειρία την ώθησε στο να συλλογιστεί «τι μπορεί να γίνει διαφορετικά», ώστε οι φοιτητές να μη βρίσκονται μπροστά σε τέτοιες δυσκολίες.
Η Σοφία Κοραντί έγινε καθηγήτρια Εκπαιδευτικών Επιστημών στο Università Roma Tre (Ιταλία). Το μεγαλύτερο κατόρθωμά της, όμως, ήταν η σύλληψη της ιδέας για ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών, το οποίο αργότερα μετεξελίχθηκε στο πρόγραμμα Erasmus (και στη συνέχεια Erasmus+). Το 1969 κατέθεσε υπόμνημα, που θεωρείται ως αρχικό πλάνο για την κινητικότητα φοιτητών. Το ψήφισμα αυτό επέτρεψε τον πειραματισμό (που διήρκεσε από το 1976 έως το 1986, τη δεκαετία των «Κοινών Προγραμμάτων Σπουδών») αυτού του μοντέλου «κινητικότητας με αναγνώριση ακαδημαϊκών μονάδων» που, μετά από διάφορες καθυστερήσεις και εμπόδια, θα γινόταν το Πρόγραμμα Erasmus το 1987.
Μεταξύ των έργων της ήταν, επίσης, η έρευνα για το δικαίωμα στην εκπαίδευση και συνεργασίες με διεθνείς οργανισμούς όπως η United Nations Human Rights Committee, η London School of Economics (LSE) και η Hague Academy of International Law. Της αποδόθηκε το προσωνύμιο «Μαμά του Erasmus» («Mama Erasmus») λόγω του ρόλου της στην προώθηση του προγράμματος.
Πριν από λίγες μέρες, στις 19 Οκτωβρίου 2025, η Σοφία Κοραντί απεβίωσε και αυτό προκάλεσε θλίψη σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η είδηση προκάλεσε κύμα συγκίνησης με φορείς εκπαίδευσης, πολιτικούς και νεολαία να αποδίδουν φόρο τιμής στο έργο της. Ο Ιταλός Υπουργός Εξωτερικών Antonio Tajani την τίμησε αποκαλώντας την «δημιουργό της Γενιάς Ευρώπη», ενώ ο Γάλλος Πρόεδρος Emmanuel Macron εξέφρασε δημόσια τον θαυμασμό του αναφέροντας ότι η Κοραντί ονειρεύτηκε «μια ευρωπαϊκή νεολαία ενωμένη, που ανθίζει μέσα από τις διαφορές της» και ότι εκατομμύρια νέοι τής οφείλουν ένα κομμάτι της ζωής τους κι ένα διευρυμένο ορίζοντα.
Εμπνεόμενοι από το παράδειγμα της Σοφίας Κοραντί, στο σχολείο μας συμμετέχουμε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο πρόγραμμα Erasmus+ αποδεικνύοντας πως και η δική μας μαθητική κοινότητα πιστεύει στη δύναμη της συνεργασίας, της κινητικότητας και της ανταλλαγής ιδεών. Το όνειρό της «Mama Erasmus» για μια Ευρώπη, όπου οι νέοι έχουν την ελευθερία να ταξιδεύουν και να μαθαίνουν πέρα από τα σύνορα, έγινε πραγματικότητα και η κληρονομιά της θα συνεχίζεται!

«Anuja»- Μία ταινία μικρού μήκους για μια επανάσταση που δεν θα σβήσει ποτέ…

On By marinamilidoniIn ΑΡΘΡΑ ΜΑΘΗΤΩΝ,ΣΧΟΛΕΙΑ-ΖΩΣχολιάστε

Γράφουν οι μαθήτριες Ζέτα Παππά και Ευτυχία Χρυσάνθη (Β2)

Η «Anuja» (Netflix, 2024) δεν είναι απλώς μία ενδιαφέρουσα ταινία μικρού μήκους. Είναι μια βαθιά κατάδυση στην ψυχή της αντίστασης και της επανάστασης. Μέσα από σπάνιες μαρτυρίες και σκληρές αλήθειες ξεδιπλώνεται, σε 23 μόλις λεπτά, μια ιστορία που συγκλονίζει και εμπνέει.
Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που μας ταξιδεύει στους δρόμους του Δελχί, παρουσιάζοντας τη ζωή δύο αδελφών που εργάζονται σκληρά σε ένα εργοστάσιο ρούχων. Η μικρότερη, η Anuja, είναι ένα εξαιρετικά ταλαντούχο κορίτσι, ιδιαίτερα καλή στα μαθηματικά, που έχει την ευκαιρία να δώσει εξετάσεις για μια υποτροφία σε ένα σχολείο. Η μεγαλύτερη αδελφή της, η Palak, κάνει ό,τι μπορεί για να τη βοηθήσει να εκπληρώσει το όνειρό της, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Το σενάριο αποκαλύπτει τη σκληρή πραγματικότητα της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης, που πλήττει κυρίως ανήλικα κορίτσια. Με ελάχιστες ευκαιρίες και μια ζωή γεμάτη περιορισμούς, η αθωότητα χάνεται πολύ νωρίς. Βλέπουμε τη δύσκολη μάχη αυτών των νέων ψυχών, που καλούνται να επιβιώσουν μέσα σε ένα σύστημα γεμάτο κοινωνικές ανισότητες.
Η τελευταία σκηνή αποτυπώνει με συγκλονιστικό τρόπο τον ψυχικό διχασμό της ηρωίδας. Αντί για μια σαφή λύτρωση ή απάντηση, η Anuja μένει καθηλωμένη σε μια αέναη αμφιβολία, παγιδευμένη ανάμεσα σε όνειρα και πραγματικότητα. Αυτό το αίσθημα της αδυναμίας να προχωρήσει, μεταφέρει στον θεατή το βαρύ φορτίο των επιλογών, που δεν είναι ποτέ εύκολες. Με αυτό το «ανοιχτό» τέλος, η ταινία μάς καλεί να σκεφτούμε τις πληγές που δεν κλείνουν και τις επαναστάσεις που μένουν ημιτελείς…
Κάθε σκηνή είναι σαν ψίθυρος που ξεπηδά από τις ψυχές παιδιών, που βρήκαν το φως μέσα από τα σκοτάδια ενός ιδρύματος. Με την καθηλωτική ερμηνεία της Σατζντάν Πατάν, ξεδιπλώνεται με τρυφερότητα και πάθος η επανάσταση που γεννιέται, όταν η ψυχή αρνείται να σωπάσει. Η υποψηφιότητα για Όσκαρ έρχεται ως δικαίωση όχι μόνο της καλλιτεχνικής της αξίας, αλλά και της φλόγας που ανάβει μέσα μας, υπενθυμίζοντας πως η ελπίδα μπορεί να ανθίσει ακόμα και στις πιο άνυδρες γωνιές της ζωής.
Η «Anuja» είναι μια πρόκληση, μια κραυγή που διαπερνά το σκοτάδι της αδικίας και της σιωπής. Μέσα από την ιστορία της βλέπουμε τον αγώνα, την απελπισία, αλλά και την απύθμενη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής. Μένει ανοιχτό το ερώτημα: Πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε, όταν η κοινωνία αρνείται να ακούσει; Η Anuja δεν ζητά απλά να ακουστεί, απαιτεί να γίνει η φωνή που θα σπάσει τη σιωπή!

Στη μεγάλη οθόνη: «Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς»

On By marinamilidoniIn ΑΡΘΡΑ ΜΑΘΗΤΩΝ,ΣΧΟΛΕΙΑ-ΖΩΣχολιάστε

Γράφουν οι μαθήτριες Άρτεμις Σταυριανοπούλου και Μυρτώ Τουτούζη (Β4)

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Αμερικανική, κωμική-δραματική ταινία
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντέιβιντ Φράνκελ
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1ω 55λ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ: Owen Wilson, Jennifer Aniston

Η ταινία αφηγείται την τρυφερή ιστορία ενός σκύλου, που φέρνει χαρά αλλά και προβλήματα στην οικογένεια που τον υιοθετεί. Πρόκειται για τον Τζον και τη Τζένι Γκρόγκαν, ένα παντρεμένο ζευγάρι, που ξεκινά τη νέα του ζωή στη Φλόριντα. Για να δοκιμάσουν αν είναι έτοιμοι να γίνουν γονείς, αποφασίζουν να υιοθετήσουν ένα κουτάβι Λαμπραντόρ, τον Μάρλεϊ. Ο Μάρλεϊ αποδεικνύεται ένα χαριτωμένο, αλλά απίστευτα ζωηρό και ατίθασο σκυλί: καταστρέφει έπιπλα, χαλάει μαξιλάρια, κάνει ζημιές παντού, αλλά γεμίζει το σπίτι με χαρά και αγάπη. Καθώς περνούν τα χρόνια, βλέπουμε το ζευγάρι να μεγαλώνει μαζί με τον Μάρλεϊ: αντιμετωπίζουν προκλήσεις στον γάμο, στη δουλειά και στην ανατροφή των παιδιών τους. Ο Μάρλεϊ, όμως, παραμένει πάντα στο πλευρό τους, ένας πιστός σύντροφος σε όλες τις χαρές και τις λύπες της ζωής. Στο τέλος, όταν ο Μάρλεϊ γερνά και αρρωσταίνει, η οικογένεια καλείται να τον αποχαιρετήσει σε μια συγκινητική στιγμή για κάθε ιδιοκτήτη ζώου! Μια υπενθύμιση της αγάπης και των μαθημάτων που μας δίνουν τα κατοικίδιά μας…
Η ταινία μάς διδάσκει τη σημασία της πραγματικής και ανιδιοτελούς αγάπης, δηλαδή το να αγαπάς κάποιον έτσι όπως είναι, χωρίς να ζητάς τίποτα πίσω. Επίσης, καταλαβαίνουμε ότι η απώλεια είναι αναπόφευκτη στη ζωή και κάθε όμορφη σχέση έχει αρχή και τέλος. Γι’αυτό, βλέπουμε πόσο σημαντικό είναι η οικογένεια να παραμένει ενωμένη στις δυσκολίες.
Προτείνουμε, λοιπόν, αυτή την ταινία σε όλους, μικρούς και μεγάλους, που αγαπούν τα ζώα ή απλώς θέλουν να δουν μια τρυφερή, αληθινή ιστορία για τη ζωή, την αγάπη και την οικογένεια. Θα γελάσετε, θα συγκινηθείτε και, σίγουρα, θα αγαπήσετε κι εσείς τον Μάρλεϊ!

Οι γυναίκες της λογοτεχνίας «μιλούν»…

On By marinamilidoniIn Χωρίς κατηγορίαΣχολιάστε

Με αφορμή τη διδασκαλία του ποιήματος «Καλλιπάτειρα» του Λ. Μαβίλη, οι μαθητές των τμημάτων Β1 και Β2 του Α’ Αρσακείου- Τοσιτσείου Γυμνασίου Εκάλης μετέβησαν στη Βιβλιοθήκη του σχολείου μαζί με την καθηγήτριά τους κ. Μ. Μηλιδώνη, όπου δουλεύοντας ομαδοσυνεργατικά διάβασαν ποιήματα από γνωστούς Έλληνες ποιητές, που αναδεικνύουν δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες, θέματα ισότητας και θάρρους [Ελένη του Γ. Ρίτσου, Αντιγόνη του Σοφοκλή, Ανδρομάχη από την Ιλιάδα του Μ. Γκανά, Του Γιοφυριού της Άρτας (Δημοτικό τραγούδι) ]. Ζητήθηκε από τους μαθητές, αφού παρουσιάσουν στις άλλες ομάδες τη γυναίκα- χαρακτήρα του ποιητικού κειμένου που τους είχε ανατεθεί, να γράψουν λίγες γραμμές με τίτλο: «Τι θα της έλεγα, αν τη συναντούσα σήμερα;»

Μέσω της δράσης αυτής δόθηκε η δυνατότητα στα παιδιά: α) Να καλλιεργήσουν τη φιλαναγνωσία μέσα από τη σύνδεση λογοτεχνίας, ιστορίας και αξιών. β) Να ενισχύσουν τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και την ισότητα των φύλων. γ) Να βιώσουν τη βιβλιοθήκη ως χώρο δημιουργίας και έκφρασης.

Myth2space: Γιατί οι Αρχαίοι «συνταγογραφούσαν» θέατρο; Από το θέατρο του Ασκληπιού στη σύγχρονη ψυχοθεραπεία…

On By marinamilidoniIn ΑΡΘΡΑ ΜΑΘΗΤΩΝ,ΣΧΟΛΕΙΑ-ΖΩΣχολιάστε

Γράφει η μαθήτρια Ναταλία Βούρβαχη (Β1)

Το ουσιαστικό «θέατρο» προέρχεται από το ρήμα «θεώμαι», που σημαίνει «παρατηρώ». Άρα, ο θεατής παύει να είναι παθητικός δέκτης και συμμετέχει ενεργά στην όλη διαδικασία, καθώς εμπλέκεται συναισθηματικά στην πλοκή. Γιατί, όμως, οι Αρχαίοι «συνταγογραφούσαν» το θέατρο; Γιατί, δηλαδή, το θεωρούσαν φάρμακο;
Ο Ασκληπιός, ο οποίος λατρευόταν ως θεός της θεραπείας, συνιστούσε σταθερά στους θεραπευόμενούς τους το θέατρο και μάλιστα, στους πάσχοντες από νεύρωση πρότεινε να παρακολουθούν τραγωδίες και σε όσους είχαν κατάθλιψη να βλέπουν κωμωδίες. Το θέατρο στην τότε κοινωνία κατείχε μια πολύ υψηλή θέση, καθώς παρείχε ψυχαγωγία, με την έννοια της αγωγής της ψυχής. Η μουσική, ο χορός, η κίνηση και η δράση το καθιστούσαν θεραπευτική δύναμη, καθώς συντελούσε στην ψυχική ανάταση των θεατών. Οι αρχαίοι πίστευαν πως μέσα από την παρακολούθηση μιας τραγωδίας ή μιας κωμωδίας, ο άνθρωπος μπορούσε να καθαρθεί, να «ξεπλύνει» δηλαδή τα συναισθήματά του, να ανακουφιστεί, να κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό του και τους άλλους. Γι’αυτό και στο θέατρο του Ασκληπιού στην Επίδαυρο οι ασθενείς δε λάμβαναν μόνο βότανα ή ύπνο στο άβατο. Παρακολουθούσαν παραστάσεις, άκουγαν μουσική, συμμετείχαν σε τελετές. Ήταν ένας ολοκληρωμένος τρόπος θεραπείας, που έβλεπε τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ολότητα βοηθώντας τον να επαναφέρει την εσωτερική του ισορροπία.
Αν το σκεφτούμε, κάτι παρόμοιο κάνει και η σύγχρονη ψυχοθεραπεία. Ο ψυχοθεραπευτής, όπως παλιά ο ιερέας του Ασκληπιού, βοηθάει τον άνθρωπο να δει τα συναισθήματά του, να τα εκφράσει, να τα αποδεχτεί. Η δραματοθεραπεία, που βασίζεται στη θεατρική έκφραση, είναι άμεση απόγονος αυτής της αρχαίας παράδοσης. Μέσα από τον ρόλο και την αναπαράσταση, ο θεραπευόμενος βρίσκει τρόπους να κατανοήσει τον εαυτό του, να νιώσει εσωτερική γαλήνη και να γιατρευτεί ψυχικά.
Έτσι, η ιδέα του Ασκληπιού ότι το θέατρο θεραπεύει, συνεχίζει να ζει και σήμερα. Το θέατρο χαρακτηρίζεται ως βιωματική μέθοδος, η οποία προωθεί τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, αλλά και την εσωτερική αναζήτηση και εξέλιξη. Μας βοηθάει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να εκφράσουμε τον πόνο και τη χαρά μας, να συμφιλιωθούμε με όσα μας πληγώνουν. Είναι μια «συνταγή», που δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί!

Myth2space: Σελήνη- Η αιώνια φρουρός της νύχτας!

On By marinamilidoniIn ΑΡΘΡΑ ΜΑΘΗΤΩΝ,ΣΧΟΛΕΙΑ-ΖΩΣχολιάστε

Γράφουν οι μαθήτριες Ζέτα Παππά και Ευτυχία Χρυσάνθη (Β2)

Εκεί ψηλά, όπου η σιωπή έχει βάρος, αιωρείται η αιώνια φρουρός της νύχτας! Είναι ένα πραγματικό ουράνιο σώμα, με επιστημονική σημασία, γεωλογικά μυστικά και καθοριστική επιρροή στον πλανήτη μας. Από τους μύθους της αρχαιότητας μέχρι τα βήματα των αστροναυτών και τις σύγχρονες αποστολές εξερεύνησης, η Σελήνη στέκεται πάντα εκεί. Σε αυτό το άρθρο, θα επιχειρήσουμε ένα ταξίδι ανάμεσα στο φως και τη σκιά της. Γιατί το φεγγάρι, τελικά, είναι πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε…
Στην Κίνα υπάρχει ένας παλιός μύθος, που πιστεύεται μέχρι σήμερα και συνδέεται στενά με τη Σελήνη. Πρωταγωνίστρια είναι η θεά Chang’e, μια γυναίκα που για να προστατεύσει το ελιξίριο της αθανασίας, το ήπιε και βρέθηκε εξόριστη στο φεγγάρι, μακριά από τον αγαπημένο της. Εκεί, ζει αιώνια με μοναδική συντροφιά τον Jade Rabbit, ένα λαγό που ανακατεύει βότανα στο γουδί του φτιάχνοντας το ελιξίριο της ζωής. Ο μύθος αυτός παραμένει ζωντανός στην κινεζική κουλτούρα, εμπνέοντας τόσο το Φεστιβάλ της Σελήνης όσο και την ονομασία των κινεζικών αποστολών στο φεγγάρι.
Μια χαρακτηριστική έκφραση της σεληνιακής λατρείας ως σύμβολο γυναικείας αφοσίωσης και αναγεννητικής δύναμης είναι το ινδικό έθιμο Karva Chauth, κατά το οποίο οι παντρεμένες γυναίκες νηστεύουν όλη την ημέρα μέχρι να εμφανιστούν τα φώτα της φεγγαριού στον ουρανό, τιμώντας έτσι τον θεό της Σελήνης, Chandra, και πιστεύοντας ότι οι προσευχές τους μπορούν να χαρίσουν υγεία, ευημερία και μακροζωία στους συζύγους τους, ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν τον δεσμό τους και την αφοσίωση μέσα στην οικογένεια.

Στην αρχαία Ελλάδα η Σελήνη λατρευόταν ως θεότητα με το ίδιο όνομα και αργότερα, ταυτίστηκε με τη θεά Άρτεμη. Ήταν προστάτιδα του νυχτερινού ουρανού, της γονιμότητας και των κύκλων της ζωής. Σύμφωνα με τον μύθο, η Σελήνη ερωτεύτηκε τον θνητό Ενδυμίωνα και τον έκανε να κοιμηθεί για πάντα, ώστε να τον επισκέπτεται κάθε βράδυ, χωρίς να τον χάσει ποτέ. Οι Έλληνες παρατηρούσαν τη Σελήνη, για να προβλέψουν καιρικά φαινόμενα και γεωργικούς κύκλους, ενώ το φως της θεωρούνταν ιερό, γεμάτο μυστήριο και θηλυκή δύναμη.
Στην Αφρική, πολλές φυλές βλέπουν τη Σελήνη ως βασικό στοιχείο των ρυθμών της φύσης και της κοινότητας. Στους Μπαμπούτι του Κονγκό, η νέα Σελήνη σηματοδοτεί την έναρξη σημαντικών τελετών, όπως η μύηση των νέων και η έναρξη της κυνηγετικής περιόδου. Οι ηλικιωμένοι διηγούνται ιστορίες για τη Σελήνη ως μητρική θεότητα, που προσφέρει φως και προστασία μέσα στο σκοτάδι της ζούγκλας. Για τους Ντογκό της Μάλι, η Σελήνη δεν είναι απλώς ουράνιο σώμα, αλλά μέρος μιας κοσμολογίας, που συνδέεται με αόρατες δυνάμεις και πνεύματα, ενώ οι σεληνιακοί κύκλοι επηρεάζουν τις γεωργικές εργασίες και τις πνευματικές πρακτικές της φυλής.

Χάρη στη NASA και τους αμέτρητους επιστήμονες, στους οποίους χρωστάμε την πρόοδο της διαστημικής τεχνολογίας, η Σελήνη εξερευνάται ξανά με πρωτοποριακά ρομπότ και εξελιγμένες αποστολές. Από το πρώτο βήμα του Νιλ Άρμστρονγκ το 1969 και τις επανδρωμένες αποστολές Apollo, μέχρι τα ρομποτικά ρόβερ, που τώρα σκάβουν το έδαφός της, η Σελήνη μας αποκαλύπτει μυστικά αιώνων. Σήμερα, με τεχνητή νοημοσύνη και φουτουριστικές βάσεις, ετοιμαζόμαστε να εξορύξουμε πάγο και πολύτιμους πόρους χτίζοντας το πρώτο «γεφύρι» για το μέλλον της ανθρωπότητας πέρα από τη Γη. Κι αν φτάσαμε ως εδώ, τι άλλο μπορούμε να δημιουργήσουμε, όταν ενωθεί η φαντασία με τη γνώση;