Γράφουν οι μαθήτριες Άρτεμις Σταυριανοπούλου και Μυρτώ Τουτούζη (Β4)

Από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι σήκωναν το βλέμμα τους προς τον ουρανό προσπαθώντας να εξηγήσουν τα άστρα, τις εκλείψεις και τα παράξενα φαινόμενα. Δημιούργησαν μύθους και φαντάστηκαν τον κόσμο σαν σκηνή, όπου οι θεοί είχαν τον πρώτο λόγο. Μα αν αυτοί οι θεοί ζούσαν σήμερα, τι θα έλεγαν άραγε για την εποχή των διαστημικών αποστολών, των τηλεσκοπίων και των δορυφόρων;
Ας ξεκινήσουμε με τον μεγαλύτερο πλανήτη, τον Δία. «Μα πόσο θράσος έχουν αυτοί οι άνθρωποι! Στήνουν μηχανές και παρακολουθούν τον πλανήτη μου. Ξεχνάνε όμως το γεγονός, ότι εμένα υπακούν οι καταιγίδες, εμένα, τον βασιλιά των ουρανών! Και… ας τους θυμίσει κάποιος ότι, όπως εγώ κρατούσα την ισορροπία στον Όλυμπο, έτσι κι εκείνοι πρέπει να φροντίσουν την ισορροπία του πλανήτη τους, που την βλέπω να χάνεται…»
Ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας, θα σκεφτόταν: «Βλέπω πια ότι οι άνθρωποι ταξιδεύουν όχι μόνο στις θάλασσές μου, αλλά και στον κοσμικό ωκεανό. Ο ουρανός τους έγινε το νέο πέλαγος!»
Η Αφροδίτη, η ομορφότερη θεά, θα αναλογιζόταν: «Εγώ, η δίδυμη αδερφή της Γης, και δεν μπορώ να προσφέρω ζωή στους ανθρώπους, αν χρειαστεί, λόγω της καυτής επιφάνειας του πλανήτη μου. Ο κόσμος μου έγινε παράδειγμα καταστροφής, με θερμοκρασίες που δεν αντέχονται. Ας γίνει αυτό ένα μάθημα για εσάς, τους ανθρώπους, ώστε να μην αφήσετε τη Γη σας να καταντήσει έτσι και να εξαφανιστεί…»
Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, θα συλλογιζόταν: «Είμαι ο πιο βασικός πλανήτης, από ό,τι φαίνεται σήμερα. Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει τα ποτάμια μου και πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα υπάρξει ζωή στον πλανήτη μου. Είμαι πολύ ευγνώμων, που μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους, αντίθετα με άλλους πλανήτες!»
Ο Ερμής, ο αγγελιοφόρος των θεών, θα γελούσε με τους δορυφόρους, που στέλνουν μηνύματα απ’άκρη σ’άκρη του κόσμου και από το Διάστημα στη Γη: «Έγινα περιττός! Μα χαίρομαι, γιατί τώρα όλοι μιλάτε με ταχύτητα… θεϊκή!»
Οι θεοί, λοιπόν, θα είχαν ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις για το σημερινό διάστημα. Ίσως, να μην το έβλεπαν ως τον ουρανό των θεών, αλλά ως το επόμενο σύνορο του ανθρώπου. Ίσως, να θαύμαζαν την ανθρώπινη επιμονή να φτάσει εκεί, όπου κάποτε μόνο οι ίδιοι μπορούσαν. Και ίσως τελικά, μέσα από διαστημόπλοια και τηλεσκόπια, να έβλεπαν τον άνθρωπο να πλησιάζει λίγο πιο κοντά στους ουρανούς τους.

Γράφουν οι μαθητές Οδυσσέας Ντέιβις, Νίκος Σεφεριάδης και Πολυνείκης Τσακανίκας (Β3)

Η διαχείριση των σκουπιδιών είναι μια πρόκληση για τον σύγχρονο κόσμο, που ξεπερνά τα όρια της γης. Κομμάτια υλικών προερχόμενα από διαστημικές αποστολές, πυραύλους ή και δορυφόρους κατακλύζουν το διάστημα. Παρ’όλη την απεραντοσύνη του διαστήματος, τα διαστημικά σκουπίδια αποτελούν σοβαρή απειλή για τον τεχνολογικό κόσμο που αναπτύσσουμε γύρω από τον πλανήτη μας.
Θραύσματα διαστημικών οχημάτων, που καταστρέφονται ή αποσπώνται, κινούνται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Η παραμικρή σύγκρουση ενός δορυφόρου ή ενός διαστημικού οχήματος με ένα τέτοιο αντικείμενο μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές, ακόμη και ολική καταστροφή. Με τον τρόπο αυτό, τα διαστημικά σκουπίδια αποτελούν απειλή για την ασφάλεια των δορυφόρων που χρησιμοποιούνται σε κρίσιμες υποδομές, όπως οι τηλεπικοινωνίες. Επίσης, αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια των διαστημικών ταξιδιών ή την τοποθέτηση νέων δορυφόρων.

Ιανουάριος 1986: Κατά τη διάρκεια της αποστολής STS-61-C του διαστημικού λεωφορείου «Κολούμπια» καταγράφηκε σε τροχιά ένα διαστημικό σκουπίδι τριγωνικού σχήματος.

Οι επιστήμονες αναζητούν λύσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος, όπως η ανάπτυξη διαστημικών «απορριμματοφόρων» που θα επιτρέπουν τη συλλογή και απομάκρυνση των διαστημικών σκουπιδιών. Άλλες λύσεις που εξετάζονται είναι η ανάπτυξη δορυφόρων, που θα απομακρύνονται με ασφάλεια από την τροχιά τους, χωρίς να αφήνουν κατάλοιπα.
Το πρόβλημα των διαστημικών σκουπιδιών μπορεί να φαντάζει μακρινό στη σημερινή εποχή, εγκυμονεί όμως σημαντικούς κινδύνους για την περαιτέρω εξερεύνηση και ανάπτυξη των διαστημικών δραστηριοτήτων. Η έγκαιρη αντιμετώπισή του θα εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία των δορυφόρων και την ασφάλεια των διαστημικών αποστολών και ταξιδιών στο μέλλον.

Γράφει η μαθήτρια Ανδρεάκου Μαρία (Β1)

«Γαλαξιακό έτος 2300, αστρική μέρα 520.. έτσι πιστεύω τουλάχιστον… Έχω χάσει κάθε επαφή με το κέντρο ελέγχου του διαστημικού σταθμού της ΝASA. Αυτή τη στιγμή κάνω καταγραφή των αποθεμάτων φαγητού στο σκάφος μου «Κίρκη 2». Ούτε ξέρω πόσο καιρό περιπλανιέμαι ανάμεσα στους γαλαξίες. Μια βλάβη στο διαστημόπλοιο μού στέρησε κάθε επαφή με τους συντρόφους μου. Μου έχουν λείψει αφάνταστα η γυναίκα μου, Πηνελόπη, και ο πολυαγαπημένος μου γιος, Τηλέμαχος. Ένα αποτυχημένο ταξίδι στο διάστημα μάς χωρίζει εδώ και χρόνια. Νοσταλγώ τις ηλιόλουστες μέρες στην πανέμορφη Ιθάκη… Θα με θυμούνται ακόμα ή συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά χωρίς εμένα; Πόσες δοκιμασίες πια σε αυτό το ταξίδι!! Πρώτα ξεκίνησα την αποστολή μου με 10 συντρόφους. Στη συνέχεια, φτάνοντας στον Κυκλώπειο πλανήτη έχασα τους 6. Ένα μυστηριώδες πλάσμα, ο Πολύφημος, τους κατάπιε! Αργότερα, πέφτοντας στη μαύρη τρύπα της Χάρυβδης μείναμε 3 και τώρα, μετά από μία ενεργειακή καταιγίδα, η διαδρομή της επιστροφής χάθηκε μέσα στις απέραντες εκτάσεις του διαστήματος κι έμεινα μόνος. Πάντως, αυτή η εμπειρία στο διάστημα θα αφήσει ένα αποτύπωμα ασύλληπτα δυνατό μέσα μου. Μέχρι στιγμής, η ελπίδα με σώζει! Η ελπίδα ότι με τη βοήθεια του Δία θα ξαναβρεθώ με την οικογένειά μου! Ποτέ δε θα σταματήσω να ελπίζω!»

Γράφει ο μαθητής Χάρης Παντελίδης (Β3)

Ο Σαίξπηρ, ο διάσημος Άγγλος δραματουργός, δεν είχε φυσικά καμία άμεση σχέση με την επιστήμη ή το διάστημα, αλλά τα έργα και οι χαρακτήρες του έχουν αφήσει το στίγμα τους ακόμα και στην αστρονομία. Πολλοί δορυφόροι και πλανητικά χαρακτηριστικά στο ηλιακό μας σύστημα έχουν λάβει τα ονόματά τους από χαρακτήρες του Σαίξπηρ, δείχνοντας πόσο ευρεία είναι η επίδρασή του.

Ο Σαίξπηρ γεννήθηκε στο χωριό Στράτφορντ, στο Ουόρικσιρ, το 1564. Ήταν επαρχιώτης. Κατάφερε να απογειώσει τη δραματική τέχνη κομίζοντας σε αυτήν τη βαθιά γνώση της σκηνικής πράξης, που του προσέφερε η πολύχρονη και καθημερινή συνύπαρξή του με τους ανθρώπους του επαγγέλματος. Και βρέθηκε στη σωστή πόλη, το Λονδίνο, τη σωστή στιγμή. Έζησε σε μια αρκετά σημαντική εποχή, η οποία σηματοδοτεί το πρώτο στάδιο της Επιστημονικής Επανάστασης, όταν οι αντιλήψεις και οι ιδέες του Μεσαίωνα άρχισαν να υποχωρούν και να δίνουν τη θέση τους σε νεότερες. Ανάμεσα στις εμβληματικές φιγούρες αυτής της εποχής ήταν ο Γαλιλαίος και η μεθοδική, ορθολογική σκέψη του, αλλά και ο σκεπτικιστής Γάλλος δοκιμιογράφος Μονταίνιος.
Οι δορυφόροι του πλανήτη Ουρανού έχουν σχεδόν όλοι πάρει τα ονόματά τους από χαρακτήρες λογοτεχνικών έργων του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο Όμπερον είναι ο εξώτατος από τους κυριότερους φυσικούς δορυφόρους του πλανήτη Ουρανού. Ανακαλύφθηκε από τον Ουίλιαμ Χέρσελ το 1787 και πήρε το όνομά του από τον Όμπερον, τον βασιλιά των ξωτικών στο έργο του Σαίξπηρ «Όνειρο Θερινής Νυκτός». Η Τιτάνια, άλλος ένας δορυφόρος του πλανήτη Ουρανού πήρε το όνομά του από την Τιτάνια, τη βασίλισσα των ξωτικών στο ίδιο έργο του Σαίξπηρ. Οι δορυφόροι Άριελ, Πρόσπερο, Στεφάνο, Σύκοραξ, Τρινκούλο και Φρανσίσκο ονομάστηκαν έτσι από το έργο του Σαίξπηρ «Η Τρικυμία». Η Ιουλιέτα, ένας ακόμα δορυφόρος του πλανήτη Ουρανού, ονομάστηκε έτσι από τη γνωστή ηρωίδα του σαιξπηρικού έργου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Όπως και η Οφηλία πήρε αυτό το όνομα από το σαιξπηρικό έργο «Άμλετ». Ο δορυφόρος Μιράντα από την «Καταιγίδα», η Πόρσια από τον «Έμπορο της Βενετίας», η Δυσδαιμόνα από τον «Οθέλλο», ενώ η Κορδέλια και η Ρεγάνη από τον «Βασιλιά Ληρ».

Για να σηματοδοτήσει τη συνεχή απήχηση των λόγων τού διάσημου θεατρικού συγγραφέα, 400 χρόνια μετά τη δημοσίευση του «Πρώτου φύλλου» του στις 8 Νοεμβρίου 1623, ο Βρετανός σκηνοθέτης Τζακ Τζιούερς έστειλε ένα πορτρέτο του Σαίξπηρ, μαζί με μια ομιλία από ένα από τα πιο γνωστά έργα του στο διάστημα. O Ουίλιαμ Σαίξπηρ, λοιπόν, σε αυτά τα 400 χρόνια έχει καταφέρει να αποτελεί πηγή έμπνευσης, καθώς το έργο του ξεπέρασέ την ατμόσφαιρα, κυριολεκτικά και μεταφορικά…

Προσαρτημένο σε ένα μετεωρολογικό μπαλόνι με κάμερα και GPS, το πορτρέτο συνοδευόμενο από μία ομιλία από το «Όνειρο θερινής νυκτός», μεταφέρθηκε στην ανώτερη ατμόσφαιρα της Γης. Μια ομάδα από την αεροδιαστημική εταιρεία Sent Into Space βοήθησε την πτήση στο διάστημα.
«Είχα αυτή την εικόνα στο μυαλό μου: ένα πορτρέτο του Σαίξπηρ με φόντο το διάστημα, με την καμπυλότητα της Γης στο βάθος. Τι πιο ταιριαστός τρόπος, για να γιορτάσουμε την οικουμενικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας μας και το πώς αυτή αποτυπώνεται εδώ και 400 χρόνια από αυτές τις υπέροχες λέξεις;», δήλωσε ο Τζούερς.

Γράφουν οι μαθήτριες Αγάπη Κωσταρέλου και Νεφέλη Μακρυγιάννη (Β2)

Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους της ελληνικής μυθολογίας είναι αυτός του Δαίδαλου και του γιου του, Ίκαρου, που προσπαθούν να αποδράσουν από τον Λαβύρινθο της Κρήτης. Ο Δαίδαλος, ένας ταλαντούχος εφευρέτης και τεχνίτης, χρησιμοποιεί τις ικανότητές του, για να φτιάξει φτερά από κερί και πούπουλα, ώστε να φύγουν πετώντας. Όταν τα ολοκλήρωσε, παρέδωσε ένα ζευγάρι στον γιο του, αλλά τον προειδοποίησε να μην πετάξει πολύ κοντά στον ήλιο, διότι το κερί θα έλιωνε και θα έπεφτε μέσα στη θάλασσα. Δυστυχώς όμως, ο Ίκαρος, παρασυρμένος από την ελευθερία της πτήσης, πέταξε πολύ ψηλά, με αποτέλεσμα να πέσει μέσα στη θάλασσα, που πήρε και το όνομά της από εκείνον (Ικάριο Πέλαγος).
Αν το σκεφτείτε, πρόκειται για μια διαχρονική ιστορία για την ανθρώπινη επιθυμία να ξεπεράσει τα όρια της φύσης και να πετάξει. Ο μύθος του Δαίδαλου και του Ίκαρου παραμένει εξαιρετικά επίκαιρος, όταν τον συγκρίνουμε με τις σύγχρονες διαστημικές πτήσεις και την προσπάθεια της ανθρωπότητας να υπερβεί τα όρια της Γης. Οι αστροναύτες, όπως ο Ίκαρος, ταξιδεύουν πέρα από την ατμόσφαιρα της Γης, εξερευνώντας το άγνωστο. Από τα πρώτα βήματα της ανθρωπότητας στο διάστημα, όπως η πτήση του Γκαγκάριν και η προσγείωση στη Σελήνη το 1969, μέχρι τις πρόσφατες εξελίξεις με αποστολές στον Άρη, ο άνθρωπος συνεχώς προσπαθεί να κατακτήσει νέους ορίζοντες. Ο Δαίδαλος, ως ο εφευρέτης που δημιούργησε τα φτερά, αντιπροσωπεύει την τεχνολογία και την εφευρετικότητα που απαιτείται για την πτήση. Οι σημερινοί επιστήμονες και μηχανικοί χρησιμοποιούν τα εργαλεία της σύγχρονης τεχνολογίας, για να κατασκευάσουν διαστημόπλοια και πυραύλους, που μπορούν να ξεπεράσουν τη βαρύτητα και να φτάσουν σε νέους κόσμους. Από τις αποστολές της NASA και της ESA μέχρι τις ιδιωτικές εταιρείες, όπως η SpaceX, η ανθρωπότητα συνεχίζει να επεκτείνει τα όρια της γνώσης και της παρουσίας της στο διάστημα.
Ο Ίκαρος, όμως, είναι και μια προειδοποίηση για το τι μπορεί να συμβεί, όταν η ανθρώπινη φιλοδοξία ξεπεράσει τα όρια της υπευθυνότητας. Η υπέρβαση των δυνατοτήτων χωρίς σεβασμό στους κινδύνους μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή, όπως συνέβη με την πτήση του Ίκαρου. Οι σύγχρονες διαστημικές αποστολές είναι γεμάτες κινδύνους, από αποτυχημένες αποστολές και ατυχήματα, όπως η τραγωδία του Challenger το 1986, έως τις προκλήσεις της αποστολής ανθρώπων στον Άρη. Ο μύθος εγείρει, επίσης, ηθικά ερωτήματα σχετικά με τα όρια της ανθρώπινης και τεχνολογικής προόδου. Πρέπει να εξερευνήσουμε το διάστημα με υπευθυνότητα και σεβασμό προς το περιβάλλον και να μην επαναλάβουμε τα λάθη του Ίκαρου, που παρασύρθηκε από την υπέρμετρη αυτοπεποίθηση.
Σίγουρα, η ανθρωπότητα πρέπει να πετάξει ψηλά, αλλά με σεβασμό στα όρια της τεχνολογίας και της φύσης!