Γράφει η μαθήτρια Ναταλία Βούρβαχη (Β1)

Το ουσιαστικό «θέατρο» προέρχεται από το ρήμα «θεώμαι», που σημαίνει «παρατηρώ». Άρα, ο θεατής παύει να είναι παθητικός δέκτης και συμμετέχει ενεργά στην όλη διαδικασία, καθώς εμπλέκεται συναισθηματικά στην πλοκή. Γιατί, όμως, οι Αρχαίοι «συνταγογραφούσαν» το θέατρο; Γιατί, δηλαδή, το θεωρούσαν φάρμακο;
Ο Ασκληπιός, ο οποίος λατρευόταν ως θεός της θεραπείας, συνιστούσε σταθερά στους θεραπευόμενούς τους το θέατρο και μάλιστα, στους πάσχοντες από νεύρωση πρότεινε να παρακολουθούν τραγωδίες και σε όσους είχαν κατάθλιψη να βλέπουν κωμωδίες. Το θέατρο στην τότε κοινωνία κατείχε μια πολύ υψηλή θέση, καθώς παρείχε ψυχαγωγία, με την έννοια της αγωγής της ψυχής. Η μουσική, ο χορός, η κίνηση και η δράση το καθιστούσαν θεραπευτική δύναμη, καθώς συντελούσε στην ψυχική ανάταση των θεατών. Οι αρχαίοι πίστευαν πως μέσα από την παρακολούθηση μιας τραγωδίας ή μιας κωμωδίας, ο άνθρωπος μπορούσε να καθαρθεί, να «ξεπλύνει» δηλαδή τα συναισθήματά του, να ανακουφιστεί, να κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό του και τους άλλους. Γι’αυτό και στο θέατρο του Ασκληπιού στην Επίδαυρο οι ασθενείς δε λάμβαναν μόνο βότανα ή ύπνο στο άβατο. Παρακολουθούσαν παραστάσεις, άκουγαν μουσική, συμμετείχαν σε τελετές. Ήταν ένας ολοκληρωμένος τρόπος θεραπείας, που έβλεπε τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ολότητα βοηθώντας τον να επαναφέρει την εσωτερική του ισορροπία.
Αν το σκεφτούμε, κάτι παρόμοιο κάνει και η σύγχρονη ψυχοθεραπεία. Ο ψυχοθεραπευτής, όπως παλιά ο ιερέας του Ασκληπιού, βοηθάει τον άνθρωπο να δει τα συναισθήματά του, να τα εκφράσει, να τα αποδεχτεί. Η δραματοθεραπεία, που βασίζεται στη θεατρική έκφραση, είναι άμεση απόγονος αυτής της αρχαίας παράδοσης. Μέσα από τον ρόλο και την αναπαράσταση, ο θεραπευόμενος βρίσκει τρόπους να κατανοήσει τον εαυτό του, να νιώσει εσωτερική γαλήνη και να γιατρευτεί ψυχικά.
Έτσι, η ιδέα του Ασκληπιού ότι το θέατρο θεραπεύει, συνεχίζει να ζει και σήμερα. Το θέατρο χαρακτηρίζεται ως βιωματική μέθοδος, η οποία προωθεί τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, αλλά και την εσωτερική αναζήτηση και εξέλιξη. Μας βοηθάει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να εκφράσουμε τον πόνο και τη χαρά μας, να συμφιλιωθούμε με όσα μας πληγώνουν. Είναι μια «συνταγή», που δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί!

Γράφουν οι μαθήτριες Άρτεμις Σταυριανοπούλου και Μυρτώ Τουτούζη (Β4)

Από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι σήκωναν το βλέμμα τους προς τον ουρανό προσπαθώντας να εξηγήσουν τα άστρα, τις εκλείψεις και τα παράξενα φαινόμενα. Δημιούργησαν μύθους και φαντάστηκαν τον κόσμο σαν σκηνή, όπου οι θεοί είχαν τον πρώτο λόγο. Μα αν αυτοί οι θεοί ζούσαν σήμερα, τι θα έλεγαν άραγε για την εποχή των διαστημικών αποστολών, των τηλεσκοπίων και των δορυφόρων;
Ας ξεκινήσουμε με τον μεγαλύτερο πλανήτη, τον Δία. «Μα πόσο θράσος έχουν αυτοί οι άνθρωποι! Στήνουν μηχανές και παρακολουθούν τον πλανήτη μου. Ξεχνάνε όμως το γεγονός, ότι εμένα υπακούν οι καταιγίδες, εμένα, τον βασιλιά των ουρανών! Και… ας τους θυμίσει κάποιος ότι, όπως εγώ κρατούσα την ισορροπία στον Όλυμπο, έτσι κι εκείνοι πρέπει να φροντίσουν την ισορροπία του πλανήτη τους, που την βλέπω να χάνεται…»
Ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας, θα σκεφτόταν: «Βλέπω πια ότι οι άνθρωποι ταξιδεύουν όχι μόνο στις θάλασσές μου, αλλά και στον κοσμικό ωκεανό. Ο ουρανός τους έγινε το νέο πέλαγος!»
Η Αφροδίτη, η ομορφότερη θεά, θα αναλογιζόταν: «Εγώ, η δίδυμη αδερφή της Γης, και δεν μπορώ να προσφέρω ζωή στους ανθρώπους, αν χρειαστεί, λόγω της καυτής επιφάνειας του πλανήτη μου. Ο κόσμος μου έγινε παράδειγμα καταστροφής, με θερμοκρασίες που δεν αντέχονται. Ας γίνει αυτό ένα μάθημα για εσάς, τους ανθρώπους, ώστε να μην αφήσετε τη Γη σας να καταντήσει έτσι και να εξαφανιστεί…»
Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, θα συλλογιζόταν: «Είμαι ο πιο βασικός πλανήτης, από ό,τι φαίνεται σήμερα. Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει τα ποτάμια μου και πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα υπάρξει ζωή στον πλανήτη μου. Είμαι πολύ ευγνώμων, που μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους, αντίθετα με άλλους πλανήτες!»
Ο Ερμής, ο αγγελιοφόρος των θεών, θα γελούσε με τους δορυφόρους, που στέλνουν μηνύματα απ’άκρη σ’άκρη του κόσμου και από το Διάστημα στη Γη: «Έγινα περιττός! Μα χαίρομαι, γιατί τώρα όλοι μιλάτε με ταχύτητα… θεϊκή!»
Οι θεοί, λοιπόν, θα είχαν ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις για το σημερινό διάστημα. Ίσως, να μην το έβλεπαν ως τον ουρανό των θεών, αλλά ως το επόμενο σύνορο του ανθρώπου. Ίσως, να θαύμαζαν την ανθρώπινη επιμονή να φτάσει εκεί, όπου κάποτε μόνο οι ίδιοι μπορούσαν. Και ίσως τελικά, μέσα από διαστημόπλοια και τηλεσκόπια, να έβλεπαν τον άνθρωπο να πλησιάζει λίγο πιο κοντά στους ουρανούς τους.

Γράφουν οι μαθήτριες Δώρις Ρέππα (Β3), Νάγια Τσιτσώνη, Σάρα Φραγκουλοπούλου (Β4)

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μικρό μπλε αστέρι, που το έλεγαν Γη, υπήρχε μια πολιτεία, που λεγόταν Χρωματούπολη. Ήταν γεμάτη χρώματα, κατακόκκινα λουλούδια, μπλε ποτάμια, καταπράσινα δέντρα και σπίτια βαμμένα με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Οι κάτοικοι αγαπούσαν τη φύση, όμως, σιγά-σιγά άρχισαν να την ξεχνούν… Έφτιαχναν εργοστάσια που έβγαζαν καπνούς, πετούσαν σκουπίδια όπου να ‘ναι, έκοβαν τα δέντρα για να φτιάξουν μεγάλα κτήρια.
Μια μέρα, τα χρώματα άρχισαν να χάνονται. Το ποτάμι θύμωσε κι έγινε γκρίζο, τα δέντρα ξεράθηκαν, ο ουρανός έχασε το χαμόγελό του και το γαλάζιο χρώμα του. Όλα έγιναν θαμπά και θλιμμένα. Οι κάτοικοι πανικοβλήθηκαν! Ένα μικρό παιδί, ο Φοίβος, αποφάσισε να ανακαλύψει γιατί είχαν χαθεί τα χρώματα! Περπάτησε στο δάσος, έφτασε στο βουνό και τελικά, βρήκε το γέρικο ουράνιο τόξο που του ψιθύρισε: «Τα χρώματα έφυγαν, γιατί κανείς δεν προσέχει τη φύση πια. Αν θέλεις να τα φέρεις πίσω, πρέπει να ξυπνήσεις τις καρδιές των ανθρώπων.»

-Τι μπορώ να κάνω εγώ; Είμαι μόνο ένα παιδί! απάντησε εκείνος.
Το ουράνιο τόξο χαμογέλασε: «Ακόμη κι ένα μικρό παιδί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αν ξεκινήσει με μια μικρή πράξη αγάπης.»

Ο Φοίβος γύρισε πίσω και άρχισε να μιλάει σε όλους για τη Γη! Πήγε στους γείτονες, σε φίλους, ακόμα και στον δήμαρχο. Τους έδειξε πώς να φυτεύουν δέντρα, να μαζεύουν σκουπίδια, να ανακυκλώνουν και να σέβονται τη φύση.
Σιγά-σιγά, τα πρώτα χρώματα άρχισαν να επιστρέφουν: το πράσινο στα φύλλα, το μπλε στον ουρανό, το κόκκινο στις παπαρούνες. Οι άνθρωποι κατάλαβαν πως τα χρώματα της ζωής εξαρτώνται από το πώς φερόμαστε στη Γη. Κι έτσι, η Χρωματούπολη έγινε ξανά μια πόλη γεμάτη ζωή, ομορφιά και οικολογική σοφία. Από τότε, κάθε φορά που φυσάει απαλά ο άνεμος, τα παιδιά λένε πως είναι η Γη που τους ψιθυρίζει: «Να αγαπάτε το σπίτι σας, γιατί χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή.»
Η Γη δεν ανήκει σε κανέναν· ανήκει σε όλους. Κάθε φορά που τη φροντίζουμε φυτεύοντας ένα δέντρο ή μαζεύοντας ένα σκουπίδι, κάνουμε το σπίτι μας λίγο πιο όμορφο!