Γράφει η μαθήτρια Κατερίνα Μαγκανά (Β2)

Η Μέριλιν Βος Σαβάντ, Αμερικανίδα αρθρογράφος και συγγραφέας, έχει γίνει συνώνυμο της εξαιρετικά υψηλής νοημοσύνης. Γεννημένη στις 11 Αυγούστου 1946 στο Σεντ Λούις του Μιζούρι, κατέχει το ρεκόρ Γκίνες για τον υψηλότερο καταγεγραμμένο δείκτη IQ, που έφτασε το εντυπωσιακό 228! Κατάγεται από φτωχή οικογένεια ανθρακωρύχων, καθώς και οι δύο παππούδες της δούλευαν στα ορυχεία, ενώ οι γονείς της ήταν μετανάστες από τη Γερμανία και την Ιταλία. Παρά την υψηλή νοημοσύνη της, η Marilyn vos Savant λέει ότι οι γονείς της δεν της συμπεριφέρθηκαν ως διάνοια: «Μου έλεγαν ότι θα έπρεπε στη ζωή μου να είμαι ανεξάρτητη, να κερδίζω τα προς το ζην και κανείς ποτέ δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο μυαλό ή τις απορίες μου, κυρίως επειδή ήμουν κορίτσι.»
Η Βος Σαβάντ έγινε ευρέως γνωστή μέσω της στήλης της «Ask Marilyn» στο περιοδικό Parade. Σε αυτή τη στήλη απαντά σε ερωτήσεις αναγνωστών σχετικές με τα μαθηματικά, τη φιλοσοφία, την ηθική και διάφορα ακαδημαϊκά θέματα. Η ικανότητά της να αναλύει περίπλοκα προβλήματα και να τα εξηγεί με απλό και κατανοητό τρόπο έχει κερδίσει την εκτίμηση και το ενδιαφέρον πολλών αναγνωστών.
Χρησιμοποιώντας δύο τεστ -το τεστ Stanford-Binet και το Mega Test- η Σαβάντ έδειξε μια βαθμολογία IQ, που την τοποθετούσε πάνω από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν και τον Στίβεν Χόκινγκ. Ένα από τα πιο διάσημα περιστατικά στην καριέρα της ήταν η απάντησή της στο «Πρόβλημα του Μόντι Χολ» (Monty Hall problem), ένα στατιστικό παράδοξο που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από μαθηματικούς και επιστήμονες, πολλοί από τους οποίους αμφισβήτησαν την ορθότητα της λύσης της. Ωστόσο, αποδείχθηκε ότι η απάντησή της ήταν σωστή ενισχύοντας τη φήμη της ως ατόμου με εξαιρετικές ικανότητες λογικής και κατανόησης.
Είναι παντρεμένη με τον Ρόμπερτ Τζάρβικ, τον εφευρέτη της τεχνητής καρδιάς Jarvik-7. Έχει εμφανιστεί σε πολλά τηλεοπτικά προγράμματα και έχει δώσει διαλέξεις σε διάφορα μέρη του κόσμου μοιράζοντας τις γνώσεις και τις ιδέες της στο ευρύτερο κοινό. Η ζωή και το έργο της Μέριλιν Βος Σαβάντ συνεχίζουν να εμπνέουν αναδεικνύοντας τη σημασία της λογικής σκέψης, της περιέργειας και της αδιάκοπης αναζήτησης της γνώσης.

Γράφει ο μαθητής Χάρης Παντελίδης (Β3)

Από το 2021 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) εξετάζει την ανανέωση των χαρτονομισμάτων ευρώ με προτάσεις που περιλαμβάνουν την απεικόνιση σημαντικών προσωπικοτήτων της ευρωπαϊκής ιστορίας και πολιτισμού. Όπως έγινε γνωστό, ανάμεσα στις προτάσεις που κατατέθηκαν, έχουν ξεχωρίσει οι εμβληματικές προσωπικότητες της Μαρίας Κάλλας, του Μπετόβεν, της Μαρί Κιουρί, του Μιγκέλ ντε Θερβάντες και του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Συγκεκριμένα, ένα από τα προτεινόμενα σχέδια είναι η απεικόνιση της Μαρίας Κάλλας στο χαρτονόμισμα των 5 ευρώ. Μάλιστα, το 2023, με αφορμή την επέτειο των 100 ετών από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας, η Ελλάδα εξέδωσε αναμνηστικό κέρμα των 2 ευρώ προς τιμήν της. Αυτό το συλλεκτικό νόμισμα εκδόθηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος και αποτελεί φόρο τιμής στην καλλιτεχνική κληρονομιά της Κάλλας.
Η Μαρία Κάλλας, γεννημένη από Έλληνες μετανάστες ως Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου το 1923 στη Νέα Υόρκη, ήταν μια από τις κορυφαίες υψιφώνους του 20ού αιώνα, γνωστή για τη μοναδική φωνή και την εκφραστικότητά της. Έφερε -κατά κοινή ομολογία- επανάσταση στην όπερα, καθώς συνδύαζε την απαράμιλλη φωνή της με την υψηλή υποκριτική της, η οποία συνέδεε την παράδοση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας με τη συναισθηματική ένταση της όπερας του 19ου αιώνα στην Ευρώπη. Θεωρείται μία από τις σημαντικότερες λυρικές τραγουδίστριες με παγκόσμια αναγνώριση. Έφερε, άλλωστε, με τη φωνή της την όπερα πιο κοντά στο ευρύ κοινό, πέρα από τους κύκλους των μυημένων και τους τυχερούς, που είχαν την ευκαιρία να την ακούσουν στις μεγάλες λυρικές σκηνές της Ευρώπης και του κόσμου. Το καλλιτεχνικό της ταξίδι ξεκίνησε στην Ελλάδα, αλλά η ταυτότητά της διαμορφώθηκε στην Ευρώπη, όπου ταξίδεψε, έζησε και μεγαλούργησε.
Η επιλογή της Μαρίας Κάλλας, για να κοσμήσει τα νέα τραπεζογραμμάτια του Ευρώ, είναι σίγουρα μεγάλη τιμή για τη χώρα μας!

Καθώς τα παιδιά της Στ’ τάξης ολοκληρώνουν τη φοίτησή τους στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση, τα Αρσάκεια-Τοσίτσεια Σχολεία, για να διευκολύνουν την ομαλή μετάβασή τους στην επόμενη βαθμίδα, οργανώνουν επισκέψεις των μαθητών στο Γυμνάσιο. Στις 4 Μαρτίου 2025, οι μαθητές του τμήματος Στ3’ του Γ’ Αρσακείου-Τοσιτσείου Δημοτικού μαζί με τη δασκάλα τους κ. Ρούλα Ρεκουντίνη, είχαν την ευκαιρία, να συμμετάσχουν για μία διδακτική ώρα στη Ζώνη Πολιτισμού της Β’ τάξης και συγκεκριμένα στη «Δημοσιογραφική Ομάδα». Μετά τη σύντομη ενημέρωση των μαθητών από τον Διευθυντή του Α’ Αρσακείου-Τοσιτσείου Γυμνασίου κ. Μιχάλη Καπετανή και την υπεύθυνη καθηγήτρια της Δημοσιογραφικής Ομάδας κ. Μαρίνα Μηλιδώνη, οι μαθητές της Β’ Γυμνασίου «ξενάγησαν» τους μικρούς μαθητές στο ιστολόγιο του Σχολείου μας «μαθητική παρουσία» και στο ηλεκτρονικό περιοδικό μας «ΣΧΟΛΕΙΑ-ΖΩ». Διαβάστηκαν ορισμένα ενδιαφέροντα άρθρα και παρουσιάστηκε ο τρόπος ανάρτησης ενός άρθρου στο ιστολόγιό μας και ειδικότερα στη στήλη “ΣΧΟΛΕΙΑ-ΖΩ”. Ήταν μια ενδιαφέρουσα συνάντηση, που έκλεισε με την υπόσχεση ορισμένων μαθητών της Στ’ τάξης να συμμετάσχουν μελλοντικά στη δημοσιογραφική ομάδα μας! Με το καλό! 

Γράφει η μαθήτρια Ιόλη Καραγεωργίου (Β1)

Ο 2ος Αρσάκειος Διαγωνισμός Ορθογραφίας διοργανώθηκε από τη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία (Φ.Ε.) και απευθύνεται σε μαθητές και μαθήτριες των Ε’ και Στ΄τάξεων του Δημοτικού, των Α’, Β’ και Γ’ τάξεων του Γυμνασίου και των Α’ και Β’ τάξεων του Λυκείου των Αρσακείων Σχολείων σε Ψυχικό, Εκάλη, Πάτρα, Θεσσαλονίκη και Ιωάννινα. Ο διαγωνισμός αποτελεί πρωτοβουλία του Προέδρου των Αρσακείων, καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη, με στόχο την ενίσχυση της γλωσσικής παιδείας και της ορθογραφικής ικανότητας των μαθητών.
Αναμφίβολα, η ορθογραφία αποτελεί θεμέλιο της γλωσσικής ικανότητας, καθώς συνδέεται με την κατανόηση της δομής και της ετυμολογίας των λέξεων. Μέσα από τον διαγωνισμό αυτό οι μαθητές ερχόμαστε σε επαφή με την πλούσια ιστορία της ελληνικής γλώσσας, μαθαίνουμε κανόνες και ανακαλύπτουμε τη σημασία της σωστής γραφής. Γιατί η ορθογραφία δεν είναι απλώς θέμα αποστήθισης, αλλά απαιτεί αναλυτική και συνθετική σκέψη. Ο διαγωνισμός μάς βοηθά να εξασκήσουμε τη συγκέντρωσή μας και να αναπτύξουμε δεξιότητες, που μας είναι χρήσιμες σε όλα τα γνωστικά αντικείμενα. Σε μια εποχή, όπου η χρήση της τεχνολογίας και των αυτοματοποιημένων εργαλείων γραφής συχνά οδηγεί σε παραμέληση της ορθογραφίας, ο διαγωνισμός υπενθυμίζει τη σημασία της σωστής γραφής.
Επομένως, ο Αρσάκειος Διαγωνισμός Ορθογραφίας δεν είναι απλώς ένας διαγωνισμός γνώσεων· είναι μια εκπαιδευτική εμπειρία, που βοηθά εμάς, τα παιδιά, να εξελιχθούμε και να αγαπήσουμε τη γλώσσα μας. Μέσα από αυτόν τον θεσμό η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία συμβάλλει ενεργά στην ακαδημαϊκή εξέλιξη των μαθητών της όσο και στη διατήρηση και προώθηση της ελληνικής γλωσσικής παράδοσης.

Γράφει η μαθήτρια Μαρία Ανδρεάκου (Β1)

Τον Φεβρουάριο όλοι οι μαθητές της Β’ τάξης του Σχολείου μας παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Κάππα το κλασικό έργο «Δον Κιχώτης» του Μιγκέλ ντε Θερβάντες σε διασκευή του Mike Kenny και σκηνοθεσία του Ηλία Καρελλά. Και η θεατρική παράσταση, όπως και το ομότιτλο βιβλίο, περιγράφουν ένα μεγάλο, περιπετειώδες ταξίδι του Αλόνσο Κιχάδα, ενός ευγενούς από τη Μάντσα, ο οποίος, επηρεασμένος από τα ιπποτικά μυθιστορήματα, αποφασίζει να γίνει περιπλανώμενος ιππότης με το όνομα Δον Κιχώτης. Συνοδευόμενος από τον πιστό του ιπποκόμο, Σάντσο Πάντσα, ο Δον Κιχώτης ξεκινά μια σειρά από περιπέτειες επιδιώκοντας να αναβιώσει την ιπποτική παράδοση και να υπερασπιστεί τους αδύναμους. Με αφορμή αυτή την παράσταση, ομολογώ πως προβληματίστηκα αρκετά. Ποιο είναι αυτό το στοιχείο στην προσωπικότητα του Δον Κιχώτη, που τον καθιστά αγαπημένο ήρωα και κάνει πολλούς από εμάς να ταυτιζόμαστε μαζί του;
Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τον «ιππότη με τη θλιμμένη έκφραση», για να ανακαλύψουμε ποια ευαίσθητη χορδή της ψυχής μας αγγίζει. Από τη μία, γελάμε μαζί του με τις πράξεις του και από την άλλη, ο χαρακτήρας του μας γοητεύει. Ένας μεσήλικας ευγενής της επαρχίας, που δεν του λείπει τίποτα και που ζει με μία σχεδόν ιδεατή άνεση, σηκώνεται μια μέρα, φοράει πανοπλία, χρήζει τον εαυτό του ιππότη και ξεκινάει ένα ταξίδι. Όμως, η ρομαντική του αντίληψη για τον κόσμο συγκρούεται με την πραγματικότητα οδηγώντας σε κωμικές και τραγικές καταστάσεις.
Σε κάθε παραδοσιακή κοινωνία υπάρχει κάποιος, ο οποίος τολμά να πει όσα οι άλλοι δεν τολμούν να πουν από φόβο. Είναι αυτός που ζει όπως θέλει και που όλοι τον ζηλεύουν κατά κάποιον τρόπο, γιατί θα ήθελαν να κάνουν το ίδιο, αλλά διστάζουν. Έτσι και ο Δον Κιχώτης, είναι αυτός που ακολουθεί έναν τρόπο ζωής, που κανείς μας δεν τολμά να ακολουθήσει. Και όμως, έχει τη γενναιότητα να αφήσει πίσω του τις ανέσεις και να ξεκινήσει μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, που εμψυχώνεται από πνεύμα ιπποσύνης. Ποιος από εμάς δε θα ήθελε να τα αφήσει όλα πίσω του και να κυνηγήσει το όνειρό του χωρίς καμιά έγνοια;
Ίσως, ο Δον Κιχώτης και ο ακόλουθός του να αντικατοπτρίζουν τις δύο όψεις μιας κοινωνίας. Συγκεκριμένα, ο πρώτος πετάει στα σύννεφα, ενώ ο δεύτερος πατάει γερά στη γη. Ωστόσο, παρά τις διαφορές τους, υπάρχει ένα στοιχείο που τους ενώνει, η αφοσίωση του ενός στον άλλον. Ο Δον Κιχώτης είναι η καρδιά, ο ονειροπόλος, το πνευματικό μέρος του ανθρώπου, που αναζητά την ομορφιά, την αγάπη και κυνηγάει τα ιδεώδη της δικαιοσύνης, της ανδρείας και της τιμής. Από την άλλη, ο Σάντσο είναι πρακτικός. Μπορεί να δει κατάματα την πραγματικότητα και να την αξιολογήσει. Ο Θερβάντες χτίζει μια γέφυρα ανάμεσα σε αυτούς τους δύο χαρακτήρες και μας παρουσιάζει μια κωμική κατάσταση, που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, όπου ο Σάντσο προειδοποιεί τον Δον Κιχώτη ότι δεν είναι σε θέση να κρίνει με αντικειμενικότητα την πραγματικότητα και ο Δον Κιχώτης δεν τον ακούει μπλέκοντας σε νέα προβλήματα κάθε φορά. Υπάρχει τρόπος να δούμε αυτή την επικοινωνία ως κάτι που μπορεί να μας εμπνεύσει και όχι ως γελοία; Ιδεαλισμός, πραγματικότητα, η φύση της τρέλας και η δύναμη της φαντασίας. Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι…

Γράφει η μαθήτρια Μυρτώ Ξενιού (Β3)

Την προηγούμενη εβδομάδα -και με αφορμή την επίδοση των ελέγχων προόδου του τετραμήνου στο σχολείο μας- διάβασα το βιβλίο «Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας» του Αργεντινού συγγραφέα Χόρχε Μπουκάι.
Η ιστορία αναφέρει: «Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε πολύ ο μαγικός κόσμος του τσίρκου. Στην παράσταση όλα μου φαίνονταν μαγικά και λαμπερά, αλλά τη στιγμή που εμφανιζόταν ο ελέφαντας ήταν η αγαπημένη μου. Το γιγάντιο ζώο ήταν τρομερά επιδέξιο, τρομερά μεγάλο και τρομερά δυνατό. […] Μου έκανε εντύπωση, όμως, που μετά από κάθε επίδειξη το προσωπικό του τσίρκου αλυσόδενε τον ελέφαντα σʼ ένα μικροσκοπικό ξυλαράκι, ελάχιστα βυθισμένο στην άμμο. Ακόμα και αν η αλυσίδα ήταν χοντρή και γερή, ένα ζώο που μπορούσε να γκρεμίσει ολόκληρο τοίχο μʼ ένα του τράβηγμα, εύκολα θα μπορούσε να απελευθερωθεί από το ξυλαράκι και να το βάλει στα πόδια. Τι συγκρατούσε τον ελέφαντα; Γιατί δεν το έσκαγε;» Ένα παιδί αναρωτιέται γιατί ένας ισχυρός ελέφαντας σε ένα τσίρκο παραμένει δεμένος με μια μικρή αλυσίδα σε έναν πάσσαλο, χωρίς να προσπαθεί να απελευθερωθεί. Ο αφηγητής εξηγεί ότι, όταν ο ελέφαντας ήταν μικρός, προσπάθησε πολλές φορές να σπάσει την αλυσίδα, αλλά δεν τα κατάφερε. Με τον καιρό, αποδέχθηκε την αδυναμία του και σταμάτησε να προσπαθεί.
Διαβάζοντας την ιστορία ένιωσα θαυμασμό, αλλά και προβληματισμό. Σκέφτηκα τους περιορισμούς που θέτουμε στον εαυτό μας λόγω παλαιότερων αποτυχιών ή φόβων… Είναι σημαντικό να μην αφήνουμε το παρελθόν να μας κρατάει πίσω, αλλά να αποτελεί για μας κίνητρο, ώστε να γίνουμε πιο δυνατοί και να προχωράμε μπροστά με αποφασιστικότητα! Το βιβλίο έχει διασκευαστεί και για το θέατρο, με την παράσταση «Ο Αλυσοδεμένος Ελέφαντας και ο Τρομερός Εχθρός» να παρουσιάζεται από τη θεατρική ομάδα ΤΟΠΙ συνδυάζοντας δύο ιστορίες του Μπουκάι σε μια παράσταση για παιδιά.
Είναι ένα διδακτικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους. Αξίζει να το διαβάσετε! Και θυμηθείτε: η αλυσίδα δε σπάει, αν δε δοκιμάσουμε να την σπάσουμε! Όπως είχε πει και ο Καζαντζάκης: «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!»

Γράφει η μαθήτρια Κατερίνα Μαγκανά (Β2)

Η Ελένη Τασοπούλου γράφει μια συναρπαστική ιστορία για τη Θάλεια, ένα κορίτσι της Γ΄Γυμνασίου, που νιώθει πως δεν ταιριάζει πουθενά και έχει χαρακτηριστεί από τους γύρω της ως «λουζεράκι» (loser). Πέφτει θύμα σχολικού εκφοβισμού και αγωνίζεται να κερδίσει τη χαμένη της αυτοπεποίθηση. Καθώς προσπαθεί να βρει τη θέση της στον κόσμο, αντιμετωπίζει δυσκολίες που συναντούν πολλοί έφηβοι: κοινωνική πίεση, χαμηλή αυτοεκτίμηση και το άγχος να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των άλλων. Η πλοκή εξελίσσεται κλιμακωτά. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση δίνει στη συγγραφέα την ευκαιρία να μπει στον ρόλο μιας 15χρονης κοπέλας που είναι μόνη με μία μόνο φίλη, που κρύβεται δημιουργώντας λανθασμένα την εντύπωση πως αμελεί το διάβασμα, που καταφεύγει στο «κατέβασμα» ταινιών στον ελεύθερό της χρόνο και που αγωνίζεται να πετάξει από πάνω της την ταμπέλα «λουζεράκι». Υπάρχουν διαρκή σκαμπανεβάσματα, από την ντροπή και τη μοναξιά της Θάλειας περνάμε στην ολοένα εντονότερη σχέση της με την κλίκα των συμμαθητών που της κάνουν τη ζωή δύσκολη. Η παγίδα όμως που ετοιμάζεται για εκείνη προς το τέλος του μυθιστορήματος, είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση!
«Το λουζεράκι» βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, και όχι μάταια! Η Τασοπούλου καταφέρνει να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα οικειότητας και ζεστασιάς κάνοντας τον αναγνώστη να αισθάνεται σαν να βρίσκεται μέσα στην ιστορία! Η μοναξιά που νιώθει η νεαρή μαθήτρια του γυμνασίου μπορεί να συγκριθεί με τη μοναξιά που νιώθει ο κάθε έφηβος. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ταυτιζόμαστε με την ηρωίδα και βιώνουμε μαζί της την αβεβαιότητα και τον φόβο που χαρακτηρίζουν την εφηβεία. Παράλληλα, η συγγραφέας καταφέρνει με ευαισθησία και χιούμορ να αναδείξει τη δύναμη της φιλίας και της αλληλεγγύης, καθώς και την ανάγκη για αποδοχή και κατανόηση.
«Το λουζεράκι» είναι ένα βιβλίο, που μιλάει στην ψυχή μας και μας δίνει κουράγιο να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής, αλλά και… τροφή για σκέψη γύρω από τις προκλήσεις της εφηβικής ηλικίας. Διαβάστε το, αξίζει !

Γράφουν οι μαθήτριες Αγάπη Κωσταρέλου και Νεφέλη Μακρυγιάννη (Β2)

Οι σεισμοί είναι φαινόμενα που συμβαίνουν, όταν η γη κάτω από τα πόδια μας κουνιέται ξαφνικά. Αυτό μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους, κυρίως λόγω της κίνησης των τεκτονικών πλακών. Η γη είναι χωρισμένη σε μεγάλα κομμάτια και όταν αυτά τα κομμάτια- πλάκες κινούνται ή συγκρούονται μεταξύ τους, δημιουργούνται σεισμοί.
Η Ελλάδα βρίσκεται πάνω στη σύγκλιση της Ευρασιατικής και της Αφρικανικής πλάκας, γεγονός που την καθιστά μία από τις πιο σεισμογενείς χώρες στον κόσμο. Περιοχές, όπως η Κρήτη, η Ζάκυνθος, η Κεφαλονιά, η Ρόδος και η ευρύτερη περιοχή του Κορινθιακού Κόλπου έχουν πληγεί από μεγάλους σεισμούς. Από τις 24 Ιανουαρίου, έχουν καταγραφεί πάνω από 1.200 σεισμοί μεταξύ Σαντορίνης και Αμοργού, με αποτέλεσμα χιλιάδες κάτοικοι και τουρίστες να εγκαταλείψουν την περιοχή. Πάνω από 200 σεισμοί έχουν καταγραφεί μόνο το τελευταίο 48ωρο! Οι αρχές έχουν κλείσει τα σχολεία σε διάφορα νησιά και έχουν αναπτύξει ομάδες έκτακτης ανάγκης για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Μερικοί από τους σημαντικότερους σεισμούς που έπληξαν τη χώρα μας είναι:
Σεισμός στην Αμοργό το 1956: Είχε μέγεθος 7,5 Ρίχτερ και ήταν ο ισχυρότερος σεισμός που έχει καταγραφεί στον ελληνικό χώρο. Προκάλεσε τσουνάμι ύψους 25 μέτρων στις Κυκλάδες και πολλές καταστροφές σε Αμοργό, Σαντορίνη και άλλα νησιά.
Σεισμός στη Θεσσαλονίκη το 1978: Είχε μέγεθος 6,5 Ρίχτερ και συνέβη στις 20 Ιουνίου 1978. Προκάλεσε 49 ανθρώπινες απώλειες και αρκετές καταστροφές στην πόλη της Θεσσαλονίκης και τις γύρω περιοχές.
Σεισμός στην Αττική το 1999: Ο σεισμός της 7ης Σεπτεμβρίου 1999 είχε μέγεθος 5,9 Ρίχτερ και συγκλόνισε την Αττική προκαλώντας τον θάνατο 143 ανθρώπων και σοβαρές καταστροφές στην Αθήνα, κυρίως σε παλαιότερα κτήρια.
Σεισμός στην Καλαμάτα το 1986: Είχε μέγεθος 6,2 Ρίχτερ και προκάλεσε 22 θανάτους και σοβαρές καταστροφές στην πόλη. Η παλιά πόλη υπέστη τις περισσότερες ζημιές, λόγω της κακής κατασκευής κτηρίων.
Πέρα από την Ελλάδα, ισχυροί σεισμοί σημειώνονται συχνά σε περιοχές του λεγόμενου «Δακτυλίου της Φωτιάς» (Ring of Fire), όπως είναι η Ιαπωνία, η Καλιφόρνια, η Χιλή και η Νέα Ζηλανδία. Αυτές οι περιοχές βρίσκονται κοντά σε ενεργά ρήγματα και έχουν ιστορικά καταγράψει μεγάλες σεισμικές καταστροφές.
Μερικοί από τους μεγαλύτερους σεισμούς σε παγκόσμια κλίμακα είναι:
Σεισμός στην Τουρκία (2023): Στις 6 Φεβρουαρίου 2023, δύο ισχυροί σεισμοί μεγέθους 7,8 Ρίχτερ έπληξαν τη νότια Τουρκία προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές σε δέκα επαρχίες και στη βόρεια Συρία. Τουλάχιστον 54.000 θάνατοι σημειώθηκαν στην πόλη Γκαζιαντέπ. Ένας δεύτερος ισχυρός σεισμός έλαβε χώρα 9 ώρες αργότερα στην πόλη Πάζαρτζικ της επαρχίας του Καχραμάνμαρας προκαλώντας 43.000 θανάτους.
Σεισμός στην Ινδονησία (2004): Σεισμός μεγέθους 9,1 Ρίχτερ στον Ινδικό Ωκεανό προκάλεσε ένα τεράστιο τσουνάμι. Περίπου 230.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην περιοχή, με την Ινδονησία να επηρεάζεται ιδιαίτερα.
Σεισμός στο Σιτσουάν της Κίνας (2008): Με μέγεθος 7,9 Ρίχτερ, ο σεισμός προκάλεσε πάνω από 87.000 θύματα. Η καταστροφή ήταν τεράστια και προκάλεσε μεγάλες ζημιές στις υποδομές της περιοχής.
Σεισμός στην Ιαπωνία (2011): Σεισμός μεγέθους 9,1 Ρίχτερ στον Ειρηνικό Ωκεανό, με επίκεντρο τη βόρεια Ιαπωνία, προκάλεσε τεράστιο τσουνάμι και την καταστροφή του πυρηνικού εργοστασίου Φουκουσίμα. Περίπου 20.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ή αγνοούνται.
Οι σεισμοί παραμένουν ένα από τα πιο αβέβαια και απρόβλεπτα φαινόμενα της φύσης. Η περίπτωση της Σαντορίνης υπενθυμίζει την ανάγκη για συνεχή επαγρύπνηση και προετοιμασία σε σεισμογενείς περιοχές. Μπορούν να προκληθούν μεγάλες καταστροφές, αλλά με την κατάλληλη ενημέρωση μπορούμε να μειώσουμε τους κινδύνους και να προστατευτούμε καλύτερα. Πρέπει να επικεντρωθούμε στον ενδεδειγμένο τρόπο κατασκευής των κτηρίων και την ετοιμότητα των αρχών, προκειμένου να μην υπάρχουν θύματα!

Γράφει η μαθήτρια Μαρία Ανδρεάκου (Β1)

Μία απλή αγκαλιά! Κι όμως, οι ειδικοί την θεωρούν ως το καλύτερο φάρμακο, αφού τα οφέλη της είναι πολλά. Το γνωρίζατε πως έστω και μία αγκαλιά μέσα στην ημέρα μπορεί να μας χαρίσει μία καλύτερη ποιότητα ζωής; Η ιδέα για την Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς προήλθε το 1986 από τον φοιτητή Kevin Zaborney, στο Μίσιγκαν των Η.Π.Α, o οποίος ήθελε να καταρρίψει το γεγονός, ότι οι Αμερικανοί δεν εξέφραζαν την αγάπη τους δημόσια. Έψαχνε όμως κι έναν τρόπο, ώστε να εκφράζουμε την αγάπη μας στους ανθρώπους γύρω μας, πέρα από τις ημέρες των Χριστουγέννων και την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου…

Σύμφωνα με την ερευνήτρια ψυχολόγο Dr.Virginia Satir, χρειαζόμαστε τέσσερις αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, οκτώ αγκαλιές την ημέρα για να συντηρηθούμε και δώδεκα αγκαλιές την ημέρα για να αναπτυχθούμε. Μάλιστα, οι άνθρωποι που δε δίνουν και δεν παίρνουν αγκαλιές τόσο συχνά ή δεν βιώνουν κάποια μορφή σωματικής επαφής, φαίνεται -σύμφωνα με μελέτες- ότι είναι πολύ πιο πιθανό να έχουν αυξημένο καρδιακό ρυθμό.

Μια αυθεντική αγκαλιά αυξάνει τα επίπεδα της ωκυτοκίνης στο νευρικό μας σύστημα, αφού χαλαρώνει τα νεύρα μας, ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό μας σύστημα και βοηθά τη ροή του αίματος. Επιπροσθέτως, μειώνει το στρες, καθώς ελαττώνονται τα επίπεδα της κορτιζόνης. Πάνω απ΄όλα όμως, βελτιώνει τη διάθεσή μας και αυξάνει το αίσθημα της ασφάλειας και της αυτοεκτίμησης! Και αυτό είναι ανεκτίμητο…

Γράφει ο μαθητής Χάρης Παντελίδης (Β3)

Στο βιβλίο «Στο τσιμεντένιο δάσος» της Λότης Πέτροβιτς- Ανδρουτσοπούλου πρωταγωνίστρια είναι μία νεαρή δεκαεξάχρονη κοπέλα, η Κόννη, η οποία είχε μετακομίσει με τους γονείς της από την Ελλάδα στη Βοστώνη. Όμως, ένα καλοκαίρι, που η γιαγιά της αρρώστησε βαριά κι έπρεπε να μπει στο νοσοκομείο, η ηρωίδα αναγκάστηκε να έρθει μόνη της στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στην Αθήνα, για να την φροντίσει.

Στην Αθήνα η Κόννη γνώρισε καινούργια άτομα, τον κύριο Λυκίδη και τον Σωτήρη. Ο κύριος Λυκίδης ήταν ένας αρχικά πολύ ευγενικός μεσήλικας, πρόθυμος να την βοηθήσει και να την ξεναγήσει στην πόλη. Ο Σωτήρης ήταν ένας φοιτητής, γιος της ασθενούς στο διπλανό κρεβάτι της γιαγιάς της. Μετά από λίγο καιρό, όμως, ο κύριος Λυκίδης άρχισε να την παρασέρνει προς τα ναρκωτικά γνωρίζοντάς της μία παρέα, που έκανε χρήση ουσιών. Αντίθετα, ο Σωτήρης αποδείχτηκε «ο σωτήρας» της!

Στο βιβλίο αυτό η συγγραφέας αναφέρεται σε μια μάστιγα της εποχής μας, τα ναρκωτικά, αποκαλώντας τα μεγάλα αστικά κέντρα «τσιμεντένιο δάσος». Θίγει το θέμα των αδίστακτων εμπόρων που παρασέρνουν έντεχνα τα θύματά τους στον σκοτεινό δρόμο των ναρκωτικών. Κατά τη γνώμη μου, ήταν πολύ εύστοχος ο παραλληλισμός της ιστορίας της Κόννης με το πασίγνωστο παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας, αφού και η ηρωίδα μας είναι μια σύγχρονη δεκαεξάχρονη Κοκκινοσκουφίτσα, που συναντά έναν από τους πιο φριχτούς λύκους που γέννησε ο 20ός αιώνας, έναν λύκο που ύπουλα προσπαθεί να την εξοντώσει, όχι με τα δόντια του τα κοφτερά, αλλά με τη μύηση στον κόσμο των ναρκωτικών…

Η Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου με το «Τσιμεντένιο δάσος» δείχνει πολύ ζωντανά τι -πραγματικά- προσφέρουν οι τεχνητοί «παράδεισοι» στα ανύποπτα θύματά τους. Και ανοίγει τα μάτια των παιδιών στον κίνδυνο που παραμονεύει… Η αφύπνιση προφυλάσσει!