Παίζει ο λευκός και κάνει ματ σε δύο κινήσεις #2 (όσο καλά και αν αμυνθεί ο μαύρος).

Sam Loyd – Detroit Free Press, 21 Jan 1877

Γράφουν οι μαθητές Κωνσταντίνος Κώνστας, Χρήστος Μήτσης (Γ3) και Ελισσάβετ Παπαγεωργίου (Γ4)

Σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος (ΕΟΠ), τα δέντρα καλύπτουν κατά μέσο όρο το 30% της γης σε 38 πρωτεύουσες της Ευρώπης.

Οι προσβάσιμοι χώροι πρασίνου είναι ιδιαίτερα σημαντικοί για τα παιδιά και τους ενήλικες. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως χρησιμοποιούμε τους τοπικούς χώρους πρασίνου για σωματική άσκηση και κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, για χαλάρωση και ψυχική αποκατάσταση. Τα οφέλη κυμαίνονται από μειωμένους κινδύνους παχυσαρκίας στα παιδιά έως καλύτερη καρδιαγγειακή υγεία και χαμηλότερα ποσοστά κατάθλιψης στους ενήλικες. Τα πάρκα, τα δέντρα και άλλες περιοχές πρασίνου βελτιώνουν την ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε, μειώνουν τον θόρυβο, αλλά και τη θερμοκρασία μιας πόλης κατά τη διάρκεια των κυμάτων καύσωνα μέσω της παροχής σκιάς και μιας διαδικασίας που ονομάζεται εξατμισοδιαπνοή, όπως επίσης ενισχύουν και τη βιοποικιλότητα στα τοπία της πόλης.

Τα ποσοστά πρασίνου σε μερικές πόλεις της Ευρώπης:

1. Ταλίν – Εσθονία: 80%
2. Όσλο – Νορβηγία: 72%
3. Βέρνη – Ελβετία: 53%
4. Λιουμπλιάνα – Σλοβενία: 50%
5. Βερολίνο – Γερμανία: 44%
6. Μαδρίτη – Ισπανία: 39%
7. Βρυξέλλες – Βέλγιο: 37%
8. Βιέννη – Αυστρία: 34%
9. Ρώμη – Ιταλία: 24%
10. Παρίσι – Γαλλία: 20%
11. Αθήνα – Ελλάδα: 11%

Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης

Ο τίτλος της «Πράσινης Πρωτεύουσας της Ευρώπης» απονέμεται κάθε χρόνο σε μία ευρωπαϊκή πόλη με πληθυσμό πάνω από 100.000 κατοίκους, η οποία έχει αποδειχθεί πρωτοπόρος στον τομέα της περιβαλλοντικής, κοινωνικής και οικονομικής βιωσιμότητας. Στις χώρες που δεν έχουν πόλεις με περισσότερους από 100.000 κατοίκους, δικαίωμα συμμετοχής έχει η μεγαλύτερη πόλη. Το βραβείο έχει σκοπό να ενθαρρύνει τις πόλεις να γίνουν πιο πράσινες και καθαρές, να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων τους και να μειώσουν τον αντίκτυπό τους στο παγκόσμιο περιβάλλον. Το μήνυμα αυτό αντανακλάται στο σύνθημα “Green cities – fit for life” («Πράσινες πόλεις- ποιότητα ζωής»).

Η πρωτεύουσα της Εσθονίας, το Ταλίν, είναι επίσημα η Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2023. Το Ταλίν κέρδισε τον τίτλο χάρη στη συστημική προσέγγισή του προς την πράσινη διακυβέρνηση και τη σύνδεση διάφορων στρατηγικών, με σκοπό να καταστεί πιο οικολογικό. Η πόλη έχει υιοθετήσει την ολοκληρωμένη στρατηγική «Ταλίν 2035″ για θέματα κλίματος, υγείας, κινητικότητας και περιβάλλοντος. Ήταν, επίσης, η πρώτη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, που παρείχε δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες από το 2013, ενώ τώρα σχεδιάζει το πρόγραμμα «GoGreenRoutes» για την τόνωση της βιοποικιλότητας. Θα διοργανώσει πάνω από 60 εκδηλώσεις μέσα στο 2023, στο πλαίσιο του προγράμματος «Το Ταλίν Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης!»

Η Ζώνη Πολιτισμού της Γ´ Γυμνασίου «Τα παιδιά ζωγραφίζουν στους τοίχους» του Σχολείου μας ολοκλήρωσαν δυο τοιχογραφίες με την καθοδήγηση της καθηγήτριας Καλλιτεχνικών κ. Κυριακής Πρεβενιού, με θέμα τη ζωγραφική του Φώτη Κόντογλου. Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή επιλέξαμε δύο ζωγραφικά έργα του σπουδαίου Μικρασιάτη ζωγράφου Φώτη Κόντογλου. Συγκεκριμένα δουλέψαμε πάνω σε δύο τοπία, «Το νησάκι της Αγίας Παρασκευής στο Αϊβαλί» και το «Αστέρι Υμηττού».  

Οι μαθητές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Η κάθε ομάδα ανέλαβε και ένα έργο. Αρχικά έγινε το σχέδιο και έπειτα το χρώμα. Κάθε εβδομάδα με υπομονή και συστηματική δουλειά οι μαθητές συνέχιζαν τα έργα. Οι τοιχογραφίες ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2022 και ολοκληρώθηκαν τον Μάϊο του 2023. 

Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά της Ζώνης Πολιτισμού της Γ´ Γυμνασίου «Τα παιδιά ζωγραφίζουν στους τοίχους», για τις υπέροχες τοιχογραφίες που δημιούργησαν και κοσμούν πλέον το Σχολείο. 

Παίζει ο λευκός και κάνει ματ σε δύο κινήσεις #2 (όσο καλά και αν αμυνθεί ο μαύρος).

Miklos S. Locker – Skakbladet, 1972

Γράφουν οι μαθήτριες Άννα Ιωάννου και Αγγελίνα Καρκαλέτση (Γ2)

Η αλήθεια είναι πως πάρα πολλοί δρόμοι ή δημόσια κτήρια φέρουν τιμητικά το όνομα κάποιου γνωστού προσώπου. Παραδείγματος χάρη, η γνωστή και πολυσύχναστη λεωφόρος των Αθηνών, η λεωφόρος Αλεξάνδρας, ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της Πριγκίπισσας Αλεξάνδρας! Αλλά πόσοι γνωρίζουν πραγματικά την αληθινή ιστορία της «θλιμμένης πριγκίπισσας»;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η πριγκίπισσα Αλεξάνδρα γεννημένη τον Αυγούστου του 1870 στη βασιλική έπαυλη Μον Ρεπό της Κέρκυρας ήταν το τρίτο παιδί του βασιλιά Γεωργίου και της Βασίλισσας Όλγας και αδελφή του μετέπειτα Βασιλιά Κωνσταντίνου Α’. Ως πρωτότοκη κόρη τής αποδόθηκε ο τίτλος της «Πριγκίπισσας της Ελλάδος». Ξανθιά, με καταγάλανα μάτια, όλοι μιλούσαν για την ομορφιά της, αλλά και για την ευγενική της ψυχή. Η ίδια ήταν λαοφιλής και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι όταν έφτασε η ώρα να παντρευτεί -σε ηλικία 19 ετών- τον Μέγα Δούκα Παύλο από τη Ρωσία κι έπρεπε να εγκαταλείψει την Ελλάδα, η αθηναϊκή κοινωνία βγήκε στους δρόμους, να την ξεπροβοδίσει, με πολλούς να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Η Αλεξάνδρα δεν έφερε αντίρρηση σε αυτόν τον γάμο συμφέροντος και με βαριά καρδιά αναγκάστηκε να αποχωριστεί την αγαπημένη της Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα έγραψε σε στενή της φίλη: «Δεν επίστευον ότι με ηγάπων τόσον και όταν είδον δάκρυα σε κάθε μάτι, μου ήρχετο να τρελαθώ από την λύπην».Τα νέα των πριγκιπικών γάμων έκαναν τον γύρο της Ευρώπης και όλοι μιλούσαν για την όμορφη πριγκίπισσα που θα παντρευόταν τον μεγάλο Δούκα. Στη Ρωσία υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό το γαλαζοαίματο συνοικέσιο, άλλωστε για τους Ρώσους η Αλεξάνδρα ήταν μια ορθόδοξη πριγκίπισσα. Ο αξιολάτρευτος χαρακτήρας της και το παρουσιαστικό της κέρδισαν την αγάπη και του ρωσικού λαού. Για την πριγκίπισσα όμως, τα πράγματα ήταν αλλιώς, η ζωή της στην Αγία Πετρούπολη ήταν δύσκολη και δεν μπορούσε να τη συνηθίσει, ενώ της έλειπε η πατρίδα της. Η θλίψη ήταν μονίμως ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της αποδίδοντάς της -ανεπίσημα- τον τίτλο της «θλιμμένης πριγκίπισσας». Ένα χρόνο μετά, η ίδια και ο σύζυγός της υποδέχτηκαν το πρώτο τους παιδί, μια κόρη, τη Μαρία. Ύστερα από λίγους μήνες στο παλάτι ανακοινώθηκε η δεύτερη εγκυμοσύνη της Αλεξάνδρας και όλοι περίμεναν με ανυπομονησία τον διάδοχο. Η μοίρα της όμως, είχε γράψει το δικό της τραγικό τέλος, καθώς κατά τη διάρκεια της γέννας του γιου της Δημήτρη (Ντιμίτρι) έπαθε εκλαμψία και λίγες ώρες αργότερα η ιδιά άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 21 ετών.

Το 1891 ολοκληρώνεται ύστερα από πολλές δυσκολίες ένας δρόμος, ο οποίος θα συνέδεε την Πατησίων με τη λεωφόρο Κηφισιάς. Ο θάνατος της Αλεξάνδρας συμπίπτει χρονικά με την ολοκλήρωση αυτού του μεγάλου έργου κι έτσι, προς τιμήν της αδικοχαμένης πριγκίπισσας, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων αποφάσισε να δώσει το όνομά της στον δρόμο που συνέδεε το κέντρο της πόλης με τους Αμπελόκηπους. Ο Δήμος Πειραιώς έδωσε το όνομά της σε μια πλατεία, ενώ «Γέφυρα Αλεξάνδρας» ονομάστηκε η σωζόμενη μέχρι σήμερα γέφυρα στο Θησείο. Η πριγκίπισσα Αλεξάνδρα, λοιπόν, που έδωσε το όνομά της και στο γνωστό νοσοκομείο/μαιευτήριο, υπήρξε η «αγαπημένη κόρη των Αθηνών». Και ο θάνατός της το 1891 σκόρπισε «απερίγραπτη θλίψη» στους Έλληνες, όπως έγραφε ο Τύπος της εποχής. Στις πόλεις και τα χωριά, στους κεντρικούς δρόμους και τις πλατείες κρεμάστηκαν μαύρα υφάσματα, οι εφημερίδες τής αφιέρωναν επί μέρες τα πρωτοσέλιδά τους και επί μήνες δημοσιεύονταν εκατοντάδες ποιήματα.

δφ

Στο πλαίσιο των διδακτικών επισκέψεων που προγραμματίζει και υλοποιεί το Σχολείο μας, την Παρασκευή 28 Απριλίου 2023 όλα τα τμήματα της Α’ και Β’ τάξης του Α’ Αρσακείου- Τοσιτσείου Γυμνασίου Εκάλης επισκέφθηκαν τον Βοτανικό Κήπο Ιουλίας και Αλεξάνδρου N. Διομήδους, όπου συμμετείχαν σε περιβαλλοντικό πρόγραμμα και περιηγήθηκαν στο δάσος με τη συνοδεία των έμπειρων οδηγών του Κήπου και των καθηγητών τους. Ο Βοτανικός Κήπος Ιουλίας και Αλεξάνδρου Ν. Διομήδους είναι ο μεγαλύτερος Βοτανικός Κήπος της χώρας μας αλλά και ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου. Ο Διομήδειος Βοτανικός Κήπος βρίσκεται στο Χαϊδάρι και καταλαμβάνει μια έκταση 1860 στρεμμάτων στις βόρειες πλαγιές του Όρους Αιγάλεω. Η καλλιεργημένη και επισκέψιμη περιοχή του Κήπου βρίσκεται στο δυτικό τμήμα. Εκτός από τον υψηλό βαθμό ποικιλότητας της αυτοφυούς και καλλιεργούμενης χλωρίδας, ο Κήπος είναι ένα ιδανικό φυσικό καταφύγιο της πανίδας, επειδή το οικοσύστημα, προστατευμένο από τις δυσμενείς ανθρώπινες επεμβάσεις, παρέχει τη δυνατότητα λειτουργίας ενός πλήρους και αδιατάρακτου τροφικού πλέγματος. Αξίζει να αναφερθεί ότι στη φυτοθήκη (Herbarium) του Κήπου διατηρούνται περίπου 19.000 αποξηραμένα δείγματα φυτών, το μεγαλύτερο τμήμα των οποίων προέρχεται από περιοχές που τώρα θεωρούνται προστατευόμενες, επειδή έχουν ενταχθεί στο δίκτυο του προγράμματος ‘’NATURA 2000’’. 

Την Τρίτη 9 Μαΐου 2023 (09.30-13.15) θα πραγματοποιηθούν στις αθλητικές εγκαταστάσεις των Αρσακείων-Τοσιτσείων Σχολείων Εκάλης οι ετήσιοι Διαρσακειακοί Αγώνες Στίβου Γυμνασίων.

Στη διοργάνωση λαμβάνουν μέρος μαθητές και μαθήτριες από τις τάξεις των Αρσακείων Γυμνασίων Ψυχικού και Εκάλης, οι οποίοι συμμετέχουν σε αγωνίσματα δρόμων (80 μ., 200 μ., 600 μ. και 800 μ.), αλμάτων (άλμα εις μήκος) και ρίψεων (σφαιροβολία).

Το πρόγραμμα των Αγώνων ολοκληρώνεται με τα αγωνίσματα της σκυταλοδρομίας 4 x 100 μ.

Παίζει ο λευκός και κάνει ματ σε δύο κινήσεις #2 (όσο καλά και αν αμυνθεί ο μαύρος).

Aleksandr Aleksandrovich Azhusin – Platov MT, 1970

Γράφουν οι μαθήτριες Αγάπη Ασημάκη (Γ1) και Μελίνα Μιχαλοπούλου (Γ3)

Ο Αγαμέμνων Τσελίκας είναι ένας από τους κορυφαίους παλαιογράφους του κόσμου. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν το πολύ δέκα και στον κόσμο δεν ξεπερνούν τους πενήντα. Είναι φιλόλογος, παλαιογράφος και προϊστάμενος του Ιστορικού & Παλαιογραφικού Αρχείου του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1949. Το κύριο έργο του συνίσταται στην οργάνωση παλαιογραφικών αποστολών στην Ελλάδα και το εξωτερικό για τη φωτογράφιση χειρογράφων, με στόχο τη δημιουργία μιας μικροφιλμοθήκης ελληνικών χειρογράφων από βιβλιοθήκες της Ελλάδας και της Μέσης Ανατολής. Μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 250 αποστολές, κατά τη διάρκεια των οποίων έχουν φωτογραφηθεί και ψηφιοποιηθεί περίπου 9.500 χειρόγραφοι κώδικες και πολλές χιλιάδες ιστορικά έγγραφα κι έχει ταξιδέψει σε απομακρυσμένα μοναστήρια και βιβλιοθήκες όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στα Ιεροσόλυμα, την Αλεξάνδρεια κ.α. Σε μία από αυτές τις αποστολές του, στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Χαλκίδας το 1993, ανακάλυψε και το περίφημο ελληνικό χειρόγραφο μαγειρικής.

Σε αυτό το χειρόγραφο, το οποίο ήταν το μοναδικό ελληνικό χειρόγραφο μαγειρικής του 18ου αιώνα, ανακάλυψε τι έτρωγαν οι Έλληνες το 1821. Μαζί με αυτό υπήρχαν και άλλα δύο, τα οποία φωτογράφισε με την άδεια της Βιβλιοθήκης. Πρόκειται για ένα χειρόγραφο βιβλίο μαγειρικής, γραμμένο με σύστημα και μέθοδο, ώστε να είναι εύχρηστο, που καλύπτει μεγάλο φάσμα μαγειρικών και ζαχαροπλαστικών συνταγών, καθώς και άλλων συνοδευτικών σκευασμάτων. Θεώρησε το περιεχόμενο ιδιαίτερης σπουδαιότητας, καθώς στα τόσα χιλιάδες χειρόγραφα που έχει πιάσει στα χέρια του, όπως ο ίδιος δηλώνει: «δεν είχα δει ποτέ κανένα να έχει μαγειρικές συνταγές», γι’ αυτό του έκανε μεγάλη εντύπωση. Το ελληνικό κείμενο του χειρογράφου είναι μετάφραση από μια ιταλική έκδοση του έτους 1781, που φέρει τον τίτλο «Il Cuoco Francese». Ανατρέχοντας στη γαλλική μαγειρική βιβλιογραφία, ήταν εύκολο να εντοπίσει τον αρχικό συγγραφέα, ο οποίος είναι ο περίφημος για την εποχή του Βουργουνδός François Pierre de la Varenne. Με τον ίδιο τρόπο εντόπισε και την πρώτη έκδοση του έργου (1651) στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, η οποία φέρει τον τίτλο «Le Cuisinier François». Έκτοτε, το βιβλίο αυτό γνώρισε πολλές εκδόσεις, μεταφράστηκε στα ιταλικά και τα αγγλικά και επικράτησε ως το σπουδαιότερο βιβλίο μαγειρικής για όλο τον 17ο και τον 18ο αιώνα. Και παρόλο που πρόκειται για μετάφραση, μιλάμε για ελληνική μαγειρική και όχι για γαλλική ή ιταλική, διότι η σύγκριση της αντιστοιχίας των κεφαλαίων μεταξύ της ιταλικής έκδοσης και του ελληνικού χειρογράφου έδειξε προσθήκες, που δεν υπήρχαν ούτε στο γαλλικό ούτε στο ιταλικό. Το χειρόγραφό μας, λοιπόν, αποτελεί πρωτότυπη συγγραφή μαγειρικών συνταγών, των οποίων η καταγραφή και η μελέτη δείχνουν ότι προέρχονται από περιοχές του μείζονος ελληνισμού από τη Μολδοβλαχία και την Κωνσταντινούπολη μέχρι την Πελοπόννησο, το Αιγαίο, τα Επτάνησα, την Κρήτη, την Κύπρο και τη Μικρά Ασία, αλλά και από κάποιες ευρωπαϊκές. Τα κείμενα που ο ίδιος μέχρι τότε είχε μελετήσει, μιλούσαν για μαγείρους, μιλούσαν για γεύσεις, ακόμα και στους «Δειπνοσοφιστές» του Αθήναιου δίνονται πληροφορίες για φαγητά, αλλά ποτέ για συνταγές!

Λέει ο κ. Τσελίκας: «Πλούσιος δεν έγινα ποτέ και δεν με ενδιέφερε κιόλας, να σας πω την αλήθεια. Το μόνο που λαχταρούσα, ήταν να σαρώσουμε την Ελλάδα, όλες τις βιβλιοθήκες, και να καταγράψουμε τότε, το 1980, όλα τα χειρόγραφα, να τα φωτογραφίσουμε και να φέρουμε τις φωτογραφίες στην Αθήνα, να δημιουργηθεί δηλαδή ένα κέντρο, όπου να μπορεί ο καθένας να βρει και να συμβουλεύεται τον θησαυρό αυτόν. Θέλει ένας ερευνητής ένα χειρόγραφο από την Κοζάνη, να το βρει στην Αθήνα!»