Γράφει ο μαθητής Κωνσταντίνος Χειρίδης (Β4)

Ο χρόνος πάγωσε εκείνο το τραγικό πρωινό της 20ης Ιουλίου 1974, όταν η Μεγαλόνησος της Ανατολικής Μεσογείου άρχισε να αιμορραγεί από τον Τούρκο κατακτητή, που εισέβαλε στο νησί σκορπώντας τον όλεθρο, τον θάνατο, την απόγνωση! Η ελληνική πλευρά πιάστηκε στον ύπνο και η αντίδρασή της εκδηλώθηκε με μεγάλη καθυστέρηση, ενώ στο νησί είχαν ήδη φθάσει τουρκικά στρατεύματα…

Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν επρόκειτο για εισβολή, αλλά για «ειρηνική επέμβαση», παρά το γεγονός ότι είχε παραβιάσει κάθε κανόνα της διεθνούς νομιμότητας, συμπεριλαμβανομένου του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Το τουρκικό κράτος είχε πλέον βρει την αφορμή να επιβάλει τα διχοτομικά του σχέδια σε βάρος της Κύπρου κατακτώντας το 37% του νησιού και χωρίζοντας την πρωτεύουσα του νησιού, Λευκωσία, σε δύο άνισα μέρη κάνοντάς την την τελευταία διχασμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Τις προηγούμενες μέρες, τα τουρκικά στρατεύματα μετακινούνταν στην Μικρασιάτικη ακτή, ακριβώς απέναντι από την Κύπρο. Η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση θεωρούσαν ότι επρόκειτο για κάποια μπλόφα, όπως συνήθιζε να κάνει η Τουρκία με συνεχείς απειλητικές χειρονομίες. Στις 15 Ιουλίου του 1974 η Χούντα των Αθηνών δια των οργάνων της στη Μεγαλόνησο (Εθνική Φρουρά, ΕΛΔΥΚ, ΕΟΚΑ Β’) ανατρέπει τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ένα γεγονός που εξόργισε τους Τούρκους και τους έδωσε την ευκαιρία να επέμβουν πολεμικά. Ο τουρκικός στρατός, χωρίς δισταγμό, ξεκίνησε την εισβολή από την παραλία Πενταμίλι, κοντά στην Κηρύνεια. Η πολεμική επιχείρηση των Τούρκων, η οποία ονομαζόταν «ΑΤΤΙΛΑΣ», χωρίστηκε σε δύο μέρη. Το «ΑΤΤΙΛΑΣ Ι», που ξεκίνησε τα ξημερώματα της 20ης Ιουλίου 1974 και ολοκληρώθηκε τρεις μέρες μετά και ακολούθως, το «ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ» στις 14 Αυγούστου, με αποτέλεσμα την παράνομη κατοχή του 37% του κυπριακού εδάφους από τα τουρκικά στρατεύματα, τον εκτοπισμό 150.000 Ελληνοκυπρίων κάνοντάς τους πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα, ενώ υπήρξαν και πολλοί νεκροί. Οι 20.000 Ελληνοκύπριοι και Μαρωνίτες που επέλεξαν να μην εγκαταλείψουν τα σπίτια τους παρά την τουρκική κατοχή, υπόκειντο σε συνεχή παρενόχληση, περιορισμούς στις μετακινήσεις, άρνηση πρόσβασης σε επαρκή ιατρική φροντίδα και εκπαίδευση, με αποτέλεσμα να υποχρεωθούν κι αυτοί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Πολλοί εξακολουθούν να αγνοούνται.

Ο τουρκικός στρατός που είχε εισβάλλει στο νησί αριθμούσε γύρω στους 50.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του Νουρετίν Ερσίν. Παρά την καλύτερη προετοιμασία τους, την αριθμητική τους υπεροχή και την ποιότητα του εξοπλισμού τους, αντιμετώπισαν σημαντικά προβλήματα ασυνεννοησίας. Η τουρκική αεροπορία βύθισε το αντιτορπιλικό Κοτσατεπέ (D-354) και προκάλεσε ζημιές σε άλλα δύο τουρκικά αντιτορπιλικά, τα οποία θεωρούσε ελληνικά. Από την Ελληνοκυπριακή πλευρά, ο κυπριακός στρατός δεχόταν βοήθεια από την ΕΛΔΥΚ (Ελληνική Δύναμη Κύπρου) και την εθνική φρουρά. Το Ελληνοκυπριακό στρατόπεδο διέθετε γύρω στους 40.000 στρατιώτες. Οι ήρωες που προστάτευσαν την Κύπρο έχουν γράψει ιστορία με τις θυσίες τους, προκειμένου να προστατεύσουν αυτό το απόμακρο κομμάτι του ελληνικού κόσμου. Αξίζει να αναφερθεί το όνομα του Μανόλη Μπικάκη, που έχει παραμείνει στην ιστορία ως ο Έλληνας «Ράμπο», που ανατίναξε 7 τουρκικά τεθωρακισμένα.

Διανύουμε ήδη το πεντηκοστό έτος από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Όλες οι προσπάθειες για μια ειρηνική διευθέτηση απέτυχαν και το μόνο θετικό και αισιόδοξο είναι η διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, του νόμιμου και διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους-μέλους του ΟΗΕ, της ΕΕ και πολλών άλλων διεθνών οργανισμών. Το κράτος αυτό ανήκει σε όλους τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς διάκριση εθνικής καταγωγής, θρησκείας ή γλώσσας. Το Κυπριακό ζήτημα, δυστυχώς, παραμένει άλυτο. Είμαι μαθητής της Β’ γυμνασίου και έχω καταγωγή από την Κύπρο. Δεν ζούσα τότε, αλλά γνωρίζω ότι το γεγονός αυτό έχει ανοίξει μία μεγάλη πληγή στον Ελληνισμό και όλοι οι Ελληνοκύπριοι δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ την τραγωδία εκείνων των ημερών!

Το Α’ Αρσάκειο Τοσίτσειο Γυμνάσιο Εκάλης, στο πλαίσιο συνεργασίας μεταξύ εκπαιδευτικών και επιστημονικών πεδίων, πραγματοποίησε τη Τρίτη 16/01/2024 την πρώτη πράξη συνδιδασκαλίας μεταξύ των μαθημάτων των Θρησκευτικών και της Χημείας.

Μαθητές της Β’ γυμνασίου συμμετείχαν στο μάθημα των εκπαιδευτικών Μπούζη Πάολας (χημικού) και Παντόγλου Γεωργίου (θεολόγου) με στόχο να αντιληφθούν την αξία της διεπιστημονικής συνεργασίας, προκειμένου να κατανοηθεί σφαιρικά ένα θέμα ή ένα επιστημονικό πρόβλημα. Βασική αρχή της διεπιστημονικής προσέγγισης αποτελεί η πεποίθηση ότι ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να έχει ολοκληρωμένα αποτελέσματα. Κάθε επιστήμονας, όπως και κάθε επιστημονικό πεδίο,  διερευνά και κατέχει μέρος της αλήθειας, η οποία μόνο μέσα από τη σύνθεση των διαφορετικών απόψεων δύναται να προσεγγιστεί. Η ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών, η κατανόηση της συνεργατικής έρευνας, η διαμόρφωση κουλτούρας συνεργασίας και η ολιστική και όχι αποσπασματική προσέγγιση αντιμετωπίζοντας τον/ην μαθητή/τρια σφαιρικά ως πρόσωπο αλλά και ως μέλος σε αλληλεπίδραση με τα υποσυστήματα που κινείται (σχολείο, φίλοι, web), αποτελούν γενικούς στόχους του συνεργατικού μαθήματος.

Στο πλαίσιο της συνδιδασκαλίας, οι μαθητές της Β’ γυμνασίου παρουσίασαν την αρωματική ρητίνη (λιβάνι), την οποία είχαν προπαρασκευάσει από αρχικό στάδιο στο εργαστήρι της χημείας. Στη συνέχεια, με τη χρήση ΤΠΕ έγινε μια πρώτη διαθεματική προσέγγιση, τονίζοντας τη συνεργασία μεταξύ δύο επιστημών από φαινομενικά δύο διαφορετικούς κόσμους, της θεολογίας και των φυσικών επιστημών. Αντικείμενο συζήτησης αποτέλεσαν η διαδικασία της παρασκευής του λιβανιού από τους ίδιους τους μαθητές, η ιστορική διαδρομή και αξία του, η θρησκευτική χρήση και σημασία του λιβανιού από την αρχαιότητα, το νόημά του και η χρήση του στην Ορθόδοξη παράδοση αλλά και οι θεραπευτικές του ιδιότητες. Οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν τη γνώμη τους και τις απορίες τους, μέσω διαφόρων τεχνικών διδασκαλίας (brainstorming, αντιγνωμίες κ.α.), ώστε να γίνουν ορατές οι διαφορές αλλά και οι ομοιότητες μεταξύ των επιστημών, όπως και η σημασία της συνεργασίας αυτών, με σκοπό την αναζήτηση της αλήθειας και τη στοχοθέτηση πανανθρώπινων αξιών. Η δύναμη της επιστήμης, ειδικά της χημείας, χωρίς τον θεολογικό στοχασμό και τα όρια που αυτός θέτει στο πλαίσιο της Βιοηθικής μπορεί να μετουσιωθεί από εργαλείο για το καλό του ανθρώπου σε εργαλείο για αρνητικούς σκοπούς. Ο συνδυασμός γνώσεων, η γέννηση νέων προοπτικών και η δύναμη της συνεργασίας είναι τα βασικά διδακτικά προτάγματα του μαθήματος. Η συνδιδασκαλία ολοκληρώθηκε δίνοντας στους μαθητές ένα ερωτηματολόγιο με σκοπό να γίνει αντιληπτό το κατά πόσο και αν το συνεργατικό μάθημα Θεολογίας και Χημείας ήταν αποτελεσματικό και ευχάριστο για τους ίδιους και παράλληλα να αξιολογηθεί από τους εκπαιδευτικούς ο τρόπος διδασκαλίας του συγκεκριμένου μαθήματος. Η δεύτερη διδακτική πράξη θα αφορά την ίδια θεματική, με μόνη διαφορά τον τρόπο διδασκαλίας της. Το πρώτο μάθημα έγινε με τη χρήση ΤΠΕ και τη συμμετοχή των παιδιών σε επίπεδο ανταλλαγής απόψεων. Το δεύτερο μάθημα θα γίνει με τη χρήση βιωματικών δραστηριοτήτων και ψηφιακών μέσων, και στο τέλος θα διανεμηθεί ερωτηματολόγιο με σκοπό τη συγκριτική μελέτη των δύο τεχνικών διδασκαλίας.