Τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2024 διεξήχθη η Α’ (προκριματική) φάση του Αρσάκειου Διαγωνισμού Ορθογραφίας στα Αρσάκεια-Τοσίτσεια Σχολεία. Ο διαρσακειακός αυτός Διαγωνισμός αποτελεί πρόταση του Προέδρου των Αρσακείων, καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη, και πηγάζει από την έγνοια του για τα γλωσσικά μας θέματα, η οποία έχει αποτυπωθεί στο σύνολο του επιστημονικού του έργου. Από το Α’ Αρσάκειο-Τοσίτσειο Γυμνάσιο Εκάλης συμμετείχαν 69 μαθητές, από τους οποίους προκρίθηκαν στη Β’ (τελική) φάση, τη Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2024, τρεις μαθήτριες της Β’ τάξης: η Άννα-Μαρία Κωνσταντίου (Β2), η Μελίνα Λαζάρου (Β2) και η Κατερίνα Φάρου (Β4). Νικήτρια του διαγωνισμού από το Σχολείο μας αναδείχτηκε η μαθήτριά μας Μελίνα Λαζάρου. Οι καθηγητές του Σχολείου μας που συνέβαλαν στην υλοποίηση του Διαγωνισμού ήταν οι φιλόλογοι: Σ. Κοντονίκα, Γ. Κωνσταντακάκης, Ευφ. Ουσταμπασίδη και Ιω. Τσεκούρα, και στην τεχνική υποστήριξη η Υποδιευθύντρια κ. Μαράσλη, φυσικός, και η καθηγ. Πληροφορικής κ. Αδ. Ξηρίδου. Η βράβευση των 24 νικητών από όλα τα Αρσάκεια Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια θα γίνει στο Αρσάκειο Ψυχικού την Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2024. Συγχαίρουμε όλα τα παιδιά για τη συμμετοχή τους! 

Γράφουν οι μαθήτριες Μαρία Αντωνακοπούλου, Πηνελόπη Μητσάκη και Αθηνά Ορφανού (Β’3)

Ούτε ο ήλιος δεν είχε ακόμα ανατείλει,
κι έπεφταν οι εχθροί εξ ουρανού
σαν τα δάκρυα του Θεού…
Πικρό ξημέρωνε το καλοκαίρι εκείνο
Τόσες ψυχές εχάθηκαν
Και άλλες τόσες ζωές εμαύρισαν.
Χτύπησε ξάφνου της σκλαβιάς ο πόνος,
η θλίψη κυριάρχησε
κι ο άνισος αγώνας άρχισε…
Ενώ τόσους ήξερες, τόσους είχες να μιλήσεις,
τώρα τα ονόματά τους από τη ζωή σου πρέπει να τα σβήσεις.
Και αυτοί σαν κοπάδι μας επιτέθηκαν,
τις ζωές μας κατέστρεψαν,
και νομίζουν πως κακό δε μας έκαναν.
Ήρθαν μιλώντας για “παρέμβαση ειρηνική”,
ύπουλα σχέδια όμως είχε η κυβέρνηση η τουρκική.
Τρεις χιλιάδες αδέρφια μας προσπάθησαν να τους σταματήσουν,
μα δεν κατάφεραν τη διχοτόμηση να εμποδίσουν.
Για την πατρίδα πάλεψαν σαν ένα θηρίο,
όμως τώρα λουλούδια όλοι αφήνουν στο δικό τους το μνημείο…
Ηρωίδες είναι και οι μανάδες που τόσα θυσίασαν,
τα παιδιά τους έχασαν, τις ίδιες τις βίασαν.
Και όσοι επέζησαν, μακριά έτρεξαν να φύγουν
Πρόσφυγες στη χώρα τους έγιναν, ώστε ζωντανοί να μείνουν.
Οι καρδιές τους όμως ποτέ δε θα ξεχάσουν,
τη γλυκιά πατρίδα τους, που τόσο δεν ήθελαν να χάσουν.
Τις ιστορίες εκείνης της ημέρας θα λένε στα παιδιά τους,
να φύγει ο καημός από την κατασπαραγμένη την καρδιά τους.
Και η ψυχή τους θα λέει, θαρρώ,
«Ποτέ μου δεν ξεχνώ εκείνο το πρωινό»!