Γράφουν οι μαθήτριες Βικτώρια Σακελλαρίου και Λήδα Σκαπινάκη (Β4)

Στην ελληνική μυθολογία η Φήμη ήταν η προσωποποίηση της μετάδοσης του λόγου, των εξιστορήσεων (ρήμα φημί= λέω). Την θεωρούσαν δευτερεύουσα θεά της αναγγελίας των νικών, κυρίως των αθλητικών αγώνων. Για τον λόγο αυτό, οι αρχαίοι ποιητές την αποκαλούσαν «πτερόεσσα» ή «πολύλαλο». Σήμερα όταν λέμε «φήμη», αναφερόμαστε σε ένα έμμεσο αποτέλεσμα των πράξεών μας. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι έδιναν πάντα έμφαση στην οικοδόμηση και τη διατήρησή της ως θεμελιώδους συστατικού της επιτυχίας. Είναι γνωστό, ότι η φήμη χρειάζεται πολύ χρόνο για να χτιστεί και ελάχιστο για να χαθεί. Αποτελεί κάτι, το οποίο πολλοί εύχονται να αποκτήσουν, γιατί σίγουρα θα μπορούσε να τους προσφέρει πολλά προνόμια. Είναι μια ευκαιρία να ξεχωρίσει κανείς και έπαιζε ανέκαθεν σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Ας μην ξεχνάμε την έννοια της «υστεροφημίας», μία από τις σημαντικότερες αξίες της Ομηρικής εποχής, για χάρη της οποίας οι ήρωες έβαζαν την τιμή και τη δόξα τους πάνω από την ίδια τους τη ζωή. Η βασική ιδέα πίσω από τη φήμη είναι κάπως παρόμοια με την ιδέα της ανταμοιβής και της τιμωρίας. Αν κάνεις καλά πράγματα, αν κρατήσεις τον λόγο σου και αν είσαι άνθρωπος με καλό χαρακτήρα, θα έχεις καλή φήμη και το αντίστροφο. Η καλή φήμη προηγείται του ατόμου και είναι ένας προφανής και γρήγορος τρόπος, για να εμπιστευτείς κάποιον. Όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και οι επιχειρήσεις, οι κοινωνικές ομάδες, οι κυβερνήσεις, αλλά και τα ίδια τα κράτη έχουν φήμη.
Ωστόσο, πέρα από τη γοητεία της, η φήμη-αυτοσκοπός μπορεί να βλάψει ένα άτομο. Πολλοί αναπτύσσουν μία ψυχολογική εξάρτηση από τη φήμη. Όπως με κάθε εθισμό, τα άτομα αυτά αρχίζουν να εξαρτώνται από την αγάπη και τη λατρεία που τους εκδηλώνει το κοινό τους. Έτσι, αν για κάποιο λόγο η φήμη τους αρχίσει να χάνεται, εμφανίζουν συμπτώματα στερητικού συνδρόμου. Επίσης, η δημοσιότητα μπορεί να προκαλέσει σε κάποιον το αίσθημα της ανάγκης να είναι συνέχεια άψογος, διότι όλοι έχουν υψηλές προσδοκίες από αυτόν. Η αυτοεκτίμησή του εξαρτάται μόνο από τους οπαδούς του και ο φόβος του λάθους μπορεί να είναι ψυχικά εξουθενωτικός. Επίσης, σε μία εποχή όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνθέτουν το τοπίο όπου θα αναδυθεί και θα αξιολογηθεί η κοινωνική συμπεριφορά κάποιου ως προς τα προβαλλόμενα πρότυπα, η φήμη ενός ατόμου καθορίζεται από τις κρίσεις των άλλων. Κάποτε έπρεπε να ήσουν καλός σε κάτι για να κερδίσεις φήμη. Αυτό πια έχει ανατραπεί. Ωστόσο, οι άνθρωποι που διαθέτουν εξουσία, οικονομική δύναμη και αυτάρκεια φαίνεται να έχουν διαφορετική σχέση με τη φήμη και την αξιολόγηση των κοινωνικών δικτύων. Μοιάζει να διαθέτουν μία κάποιου είδους «ασυλία» ή «ανοσία» σε ό,τι αρνητικό μπορεί να τους καταμετρηθεί και να αμαυρώσει το καλό τους όνομα. Ακόμα και η κακή φήμη γι’ αυτούς φαντάζει να ενισχύει την εικόνα τους!
Επομένως, η φήμη για κάποιους ανθρώπους είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, αλλά για άλλους, μπορεί να είναι μια δύσκολη εμπειρία, γεμάτη απροσδόκητες προκλήσεις και απαιτήσεις. Όπως όλα στη ζωή, έτσι και τη φήμη χρειάζεται να μπορεί κανείς να την διαχειριστεί σωστά, ώστε αυτή να μην τον απορροφήσει σε βαθμό που να χάσει τον εαυτό του…

Γράφει η μαθήτρια Μελίνα Λαζάρου (Β2)

Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος ή… σκοπός του θανάτου είναι η ζωή; «Ζωή είναι η παράσταση που παίζουν οι πέντε θεατρίνοι του κορμιού μας», είχε πει κάποτε ο Καζαντζάκης. Άρα, αν τελικά τα πάντα εξαρτώνται από το πώς τα αντιλαμβάνεται κανείς με τις αισθήσεις του, η σχετικότητα που διακρίνει τα πάντα γύρω μας είναι δεδομένη και αυτό για μένα αποτελεί κάτι παραπάνω από αφόρμηση, για να γράψω αυτό το άρθρο…
Αυτή την έννοια της ρευστότητας, της σχετικότητας μπορούμε να την αντιληφθούμε ξεκάθαρα μέσα από την τέχνη. Ένα από τα πολλά παραδείγματα, που αποδεικνύουν πως όλα είναι θέμα προσέγγισης και οπτικής, είναι ο πίνακας του Μιλλέ, ο οποίος απεικονίζει ένα γυναικείο πρόσωπο, γνωστό για την τραγικότητα που το χαρακτηρίζει, τη σαιξπηρική Οφηλία. Στον συγκεκριμένο πίνακα βλέπουμε την Οφηλία από το έργο «Άμλετ» του Σαίξπηρ, να κείτεται σε ένα ποτάμι περιμένοντας καρτερικά τον θάνατο. Ωστόσο, η ουσία του έργου αυτού, δεν στοχεύει στην επιφανειακή αμαύρωση της ζωής, στην οριστική πτώση στα έγκατα της αβεβαιότητας. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τον πίνακα, πολλά είναι τα στοιχεία εκείνα, που υμνούν τη ζωή και πλέκουν ένα εγκώμιο στην αναγέννηση. Δείτε τα έντονα χρώματα, που σαν έντονες εκρήξεις κατακλύζουν τα πάντα: το καταπράσινο χρώμα των φυτών που κρατούν συντροφιά στο ποτάμι, τα ροδοκόκκινα χείλη της ίδιας της Οφηλίας, από τα οποία κυλούν όμορφες μελωδίες, καθώς εκείνη τραγουδά, αλλά και ο συμβολισμός του ίδιου του ποταμού· η συνεχής, αέναη ροή του νερού, πάνω στο οποίο καθρεφτίζεται μία και μόνο έννοια: η άνοιξη. Η άνοιξη, συμβολίζει την άνθιση, την αναγέννηση, τη συντριβή του θανάτου. Αυτό το τέλος, δηλαδή, που μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι περιμένει αυτή η γυναίκα μέσα στο ποτάμι, σηματοδοτεί και μια καινούργια αρχή, μια πρωτόγνωρη αναζωογόνηση, την αισιοδοξία! Έρχεται με τη σειρά του να συμβάλει στη συνέχιση του αέναου κύκλου της ζωής! Κάθε τέλος, μία νέα αρχή. Ίσως τελικά τα χρώματα του πίνακα, να είναι ικανά από μόνα τους να καταρρίψουν και να φωτίσουν το σκοτάδι που έπεται και η ζωντάνια αυτή να αναιρεί τον θάνατο. Ή μήπως όχι;
Τι θα πει «η ζωντάνια αναιρεί την έννοια του θανάτου»; Κι αν, τελικά, το σκοτάδι του θανάτου αναιρεί τη ζωντάνια; Μήπως κάθε αρχή σημαίνει ένα νέο τέλος; Το δίπολο της ζωής και του θανάτου, που δίνεται έντονα στον παραπάνω πίνακα, πιστεύω πως αποτελεί τρανή απόδειξη για την κατάρριψη μιας έννοιας ιδιαίτερα υποκειμενικής: της αντικειμενικότητας. Ίσως, τα πάντα γύρω μας να αποτελούν τελικά μια ψευδαίσθηση. Μια ψευδαίσθηση, που εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε. Διαμορφώνουμε απόψεις, ιδέες, ιδανικά και κρίνουμε με βάση ό,τι αποτελεί αποκύημα της δικής μας -υποκειμενικής- οπτικής. Και αυτές τις θέσεις, ενίοτε την ορίζουμε ως θεμελιώδεις. Μέσα, ωστόσο, σε αυτόν τον υποκειμενικό κόσμο, πάλι εμείς οι ίδιοι ορίζουμε την αντικειμενικότητα, γιατί αλλιώς η σκληρή αβεβαιότητα θα ακυρώσει κάθε πτυχή της ζωής μας. Η αντικειμενικότητα, έτσι, μας καθησυχάζει και καλύπτει όσα δεν θέλουμε να αισθανθούμε: την αμφιβολία, τον φόβο και την ανασφάλεια. Πώς, λοιπόν, να μην είναι όλα σχετικά; Ακόμα και αυτά που μόλις διαβάσατε…

Ευχαριστώ την καθηγήτρια Καλλιτεχνικών κ. Κυριακή Πρεβενιού για την πολύτιμη βοήθεια ως προς τις τεχνικές και τους συμβολισμούς του ζωγράφου.

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης! Η Βιβλιοθήκη μας γιορτάζει και φέτος την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Η 21η Μαρτίου, η πρώτη μέρα της άνοιξης, συμβολίζει την αναγέννηση και την άνθιση, όχι μόνο της φύσης, αλλά και της δημιουργικότητας. Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, που καθιερώθηκε το 1999 από την UNESCO, αποτελεί μια σημαντική αφορμή για να ανακαλύψουμε ή να επανεκτιμήσουμε την ποίηση.

Η ποίηση, μια διαχρονική τέχνη εκφράζει τα πιο βαθιά συναισθήματα και τις σκέψεις του ανθρώπου.

Μέσα από στίχους γεμάτους εικόνες, μουσικότητα και νόημα, η ποίηση μας καλεί να προβληματιστούμε, να ονειρευτούμε, να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας και να έρθουμε σε επαφή με την ομορφιά της γλώσσας μας!

Στη Βιβλιοθήκη μας έχουμε ετοιμάσει πολλές δράσεις για την ημέρα αυτή έως και το τέλος Μαρτίου:

–         Θεματική έκθεση βιβλίων με ποιητικές συλλογές από όλο τον κόσμο.

–         Προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ που εστιάζουν σε γνωστούς ποιητές.

–         Δημιουργικές δράσεις για μαθητές όλων των τάξεων, όπως απαγγελίες, ποιητικές συνθέσεις, εικαστικές δημιουργίες και διαδραστικά παιχνίδια.

Σας προσκαλούμε να συμμετέχετε ενεργά στις εκδηλώσεις μας και να γιορτάσετε μαζί μας τη δύναμη της ποίησης!

Μην ξεχάσετε να ρίξετε μια ματιά στις προτεινόμενες ποιητικές συλλογές που έχουμε επιλέξει για εσάς!

Το πρώτο μισό του τμήματος  Α3 του A΄ Αρσακείου–Τοσιτσείου Γυμνασίου Εκάλης, στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Δεξιοτήτων του Α’ τετράμηνου, «Πλανήτης Γη, το κοινό μας σπίτι», έφτιαξαν, με την καθοδήγηση της καθηγήτριας Καλλιτεχνικών κ. Κυριακής Πρεβενιού,  ένα επιτραπέζιο παιχνίδι για το περιβάλλον, με στόχο την ευαισθητοποίηση, την ενημέρωση και την καλλιέργεια περιβαλλοντικής συνείδησης. Αρχικά διαβάστηκαν και συζητήθηκαν οι προτάσεις όλων των παιδιών για ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Τα θέματα που αναλύθηκαν ήταν:    

• Βιοκλιματική αρχιτεκτονική- μείωση της ενέργειας στο σπίτι και στο Σχολείο   
• Τι είναι το οικολογικό μας αποτύπωμα και πως μπορούμε να το μειώσουμε;   
• Ανακύκλωση υλικών: πρώτη ύλη   
• Νερό, το πολύτιμο αγαθό   

Μετά από ψηφοφορία, επιλέχθηκε προς υλοποίηση η ιδέα που έλαβε τις περισσότερες ψήφους. Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες εργασίας και, με την καθοδήγηση της καθηγήτριάς τους, κατασκεύασαν το παιχνίδι στο Εργαστήριο Καλλιτεχνικών του Σχολείου.   

Το πρώτο  μισό του τμήματος Α3 έφτιαξε το παιχνίδι «Taboo, αλά Ανακύκλωση», ένα παιχνίδι για την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση και την αξία της ανακύκλωσης. Στο παιχνίδι υπάρχουν κάρτες με όλες τις κατηγορίες ανακύκλωσης όπως χαρτί, πλαστικό, γυαλί, αλουμίνιο, ανακύκλωση μπαταριών, κομπόστ, ανακύκλωση ηλεκτρικών συσκευών, ρούχων και ανακύκλωση λαμπτήρων. Υπάρχουν δύο ομάδες και στόχος του παιχνιδιού είναι οι ομάδες να πάρουν όσες περισσότερες κάρτες μπορούν από κάθε κατηγορία μαντεύοντας τη λέξη της κάρτας. Οι εργασίες έγιναν ανά ομάδες στο εργαστήριο Καλλιτεχνικών του Σχολείου. Πιο συγκεκριμένα η ιδέα που ψηφίστηκε ήταν της Κωνσταντίνας Μπελλάρα. 

Οι ομάδες που σχηματίστηκαν ήταν:   

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ: Κωνσταντίνα Μπελλάρα 

ΟΜΑΔΑ ΛΟΓΟΤΥΠΟΥ: Σωτήρης Αναστασίου, Μαρία Μπαγιάτη, Φίλιππος Ντούσης 

ΟΜΑΔΑ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΑΣ-ΤΑΜΠΛΟ: Μαρία Ευαγγελία Μηλιώνη, Αριάδνη Νικολάου, Μυρτώ Ξενιού 

ΟΜΑΔΑ ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ: Ιωάννης Δημητρακόπουλος, Κωνσταντίνος Μαθιός Χαρίτων Ιωάννης Μιχαηλίδης, Κωνσταντίνα Μπελλάρα, Ευγενία Μπούκλη, Οδυσσέας Ντέιβις Παπαθανασίου Χαράλαμπος Παντελίδης 

Η σειρά μαθημάτων με θέμα το περιβάλλον, «Πλανήτης Γη: Το κοινό μας σπίτι» έκλεισε με τους μαθητές να παίζουν με το πρωτότυπο, διασκεδαστικό και εκπαιδευτικό παιχνίδι, που οι ίδιοι έφτιαξαν.   

Την Πέμπτη 7 Μαρτίου 2024 το Γ3 τμήμα του Α’ Αρσακείου-Τοσιτσείου Γυμνασίου Εκάλης παρακολούθησε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Κεντρικής Υπηρεσίας Γενικών Αρχείων του Κράτους, με τίτλο: «Η λογοκρισία στον κινηματογράφο, το θέατρο και το τραγούδι την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974) μέσα από τεκμήρια των Γενικών Αρχείων του Κράτους». Εισηγητής ήταν ο κ. Γ. Γκλαβίνας, διδάκτωρ Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. 

Την πρώτη διδακτική ώρα στους μαθητές και τις μαθήτριες έγινε μια σύντομη επισκόπηση του ιστορικού πλαισίου διαμόρφωσης της δικτατορίας των συνταγματαρχών αλλά και του τρόπου λειτουργίας της. Στη συνέχεια ο κ. Γκλαβίνας παρουσίασε μέσω τεκμηρίων στους μαθητές τον θεσμοθετημένο λογοκριτικό μηχανισμό του Απριλιανού καθεστώτος που στόχευε στην περιστολή του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης. Η δικτατορία εκμεταλλευόμενη το νομικό πλαίσιο έκτακτης ανάγκης και προληπτικής λογοκρισίας του Μεταξικού καθεστώτος, προσπάθησε να θέσει υπό τον έλεγχό της όλες τις πλευρές της πνευματικής ζωής: λογοτεχνία, θέατρο, μουσική, κινηματογράφος. Οτιδήποτε απειλούσε το καθεστώς ή «προσέβαλλε» τα χρηστά ήθη ήταν καταδικασμένο να καταπνιγεί. Το έργο αυτό ανέλαβε η Υπηρεσία Ελέγχου Τύπου στη Γενική Διεύθυνση Τύπου της Προεδρίας της Κυβερνήσεως, ιδρυθείσα στις 29 Απριλίου 1967. Σύμφωνα με σχετική εγκύκλιο της Γενικής Διεύθυνσης Τύπου, αντικείμενο του μηχανισμού προληπτικού ελέγχου ήταν: εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, φυλλάδια, φωτογραφίες, μακέτες, θεατρικά έργα, κινηματογραφικά σενάρια και οι εκπομπές των δικτύων ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Μάλιστα οι μαθητές παρακολούθησαν αποσπάσματα από ταινίες που λογοκρίθηκαν και κλήθηκαν να αναγνωρίσουν τι ακριβώς θεωρήθηκε «ύποπτο» κάθε φορά που μια σκηνή τους κρινόταν «ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ».  

Την δεύτερη διδακτική ώρα οι μαθητές χωρίστηκαν σε ομάδες και δούλεψαν πάνω στους στίχους του Μάνου Λοΐζου για το «Ποιος το ξέρει», τραγούδι που απορρίφθηκε από το απολυταρχικό καθεστώς. Μία ομάδα μαθητών ανέλαβε τον ρόλο του λογοκριτή και οι υπόλοιπες προσπάθησαν να μεταπλάσουν έτσι τους στίχους ώστε να μη θεωρηθούν ύποπτοι και «κοπούν».  

Το πρόγραμμα αυτό, πραγματικό μάθημα δημοκρατικής συνείδησης για τους μαθητές, έγινε υπό την καθοδήγηση του διδάσκοντος κ. Γ. Σωτηρόπουλου.  

Στο πλαίσιο των διδακτικών επισκέψεων που προγραμματίζει και υλοποιεί το Σχολείο μας, την Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024, τα τμήματα της Γ’ τάξης του Α’ Αρσακείου-Τοσιτσείου Γυμνασίου Εκάλης παρακολούθησαν τη θεατρική παράσταση «Ραπουνζέλ χωρίς παραμύθι» στο θέατρο ΚΑΠΠΑ. Πρόκειται για ένα γεμάτο ελπίδα αντιπολεμικό έργο, που τονίζει την ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία. Σκοπός της παράστασης ήταν να μας ευαισθητοποιήσει απέναντι στον ρατσισμό, τον πόλεμο, την απομόνωση, τις μαθησιακές δυσκολίες και τη φύση, με τρόπο τόσο συγκινητικό όσο και διασκεδαστικό. Τους μαθητές συνόδευσαν οι καθηγητές κ. Τ. Αγγελοπούλου, Γ. Κωνσταντακάκης, Λ. Ιατρόπουλος, Φ. Ματθαίου, Η. Πάζα, Μ. Στούπα και Κ. Σαρλή. 

Οι μαθητές του τμήματος Γ3 του Σχολείου μας με αφορμή την τριήμερη εκδρομή της Γ’ τάξης στα Ιωάννινα τον Απρίλιο του 2024, δημιούργησαν αφίσες στο μάθημα των Καλλιτεχνικών με την καθοδήγηση της καθηγήτριάς τους κ. Κυριακής Πρεβενιού. Πιο συγκεκριμένα, οι μαθητές παρακολούθησαν προβολή παρουσίασης για 4 θεματικές ενότητες που αφορούν τα Ιωάννινα. Οι θεματικές ενότητες που αναλύθηκαν ήταν:  

• Η λαϊκή Αρχιτεκτονική της Ηπείρου, Τα Γιαννιώτικα αρχοντικά 
• Το Κάστρο των Ιωαννίνων 
• Ένα μουσείο από γλυπτά στη λίμνη των Ιωαννίνων 
• Θόδωρος Παπαγιάννης, Ένας σπουδαίος γλύπτης από τα Ιωάννινα 

Οι μαθητές μετά την παρουσίαση των θεμάτων, χωρίστηκαν σε 4 ομάδες και δούλεψαν ομαδοσυνεργατικά σε χαρτόνια 50*70 εκ., αφίσες με κολάζ, αφιερωμένες στα παραπάνω θέματα. Οι αφίσες, όταν ολοκληρώθηκαν από τις ομάδες, αναρτήθηκαν στην τάξη και στολίζουν πλέον την αίθουσα του Γ3. 

Την Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024 οι μαθητές της Β’ Τάξης του Α’ Αρσακείου–Τοσιτσείου Γυμνασίου Εκάλης επισκέφθηκαν το Περιβαλλοντικό Κέντρο Εκπαίδευσης και Έρευνας ΓΑΙΑ στο μουσείο Γουλανδρή, το οποίο αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση του επισκέπτη, ώστε με τη γνώση να συμβάλει στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και τη διαμόρφωση ενός νέου κώδικα αξιών σε αρμονία με τη φύση. Πιο συγκεκριμένα, παρουσιάστηκαν στους μαθητές οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση και διατήρηση της ζωής στα οικοσυστήματα και οι παρεμβάσεις του σύγχρονου ανθρώπου που οδηγούν στην περιβαλλοντική κρίση, ενώ προτάθηκαν λύσεις για αποκατάσταση και πρόληψη περαιτέρω καταστροφών. Τους μαθητές συνόδευσαν οι καθηγητές κ. Α. Μ. Αναγνωστοπούλου, κ. Μ. Γραμμένου, κ. Σ. Κοντονίκα, κ. Τ. Νικολαΐδου, κ. Γ. Παντόγλου, κ. Λ. Παπαναστασίου και κ. Μ. Σόφη.