Γράφουν οι μαθήτριες Άρτεμις Σταυριανοπούλου και Μυρτώ Τουτούζη (Β4)
Από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι σήκωναν το βλέμμα τους προς τον ουρανό προσπαθώντας να εξηγήσουν τα άστρα, τις εκλείψεις και τα παράξενα φαινόμενα. Δημιούργησαν μύθους και φαντάστηκαν τον κόσμο σαν σκηνή, όπου οι θεοί είχαν τον πρώτο λόγο. Μα αν αυτοί οι θεοί ζούσαν σήμερα, τι θα έλεγαν άραγε για την εποχή των διαστημικών αποστολών, των τηλεσκοπίων και των δορυφόρων; Ας ξεκινήσουμε με τον μεγαλύτερο πλανήτη, τον Δία. «Μα πόσο θράσος έχουν αυτοί οι άνθρωποι! Στήνουν μηχανές και παρακολουθούν τον πλανήτη μου. Ξεχνάνε όμως το γεγονός, ότι εμένα υπακούν οι καταιγίδες, εμένα, τον βασιλιά των ουρανών! Και… ας τους θυμίσει κάποιος ότι, όπως εγώ κρατούσα την ισορροπία στον Όλυμπο, έτσι κι εκείνοι πρέπει να φροντίσουν την ισορροπία του πλανήτη τους, που την βλέπω να χάνεται…» Ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας, θα σκεφτόταν: «Βλέπω πια ότι οι άνθρωποι ταξιδεύουν όχι μόνο στις θάλασσές μου, αλλά και στον κοσμικό ωκεανό. Ο ουρανός τους έγινε το νέο πέλαγος!» Η Αφροδίτη, η ομορφότερη θεά, θα αναλογιζόταν: «Εγώ, η δίδυμη αδερφή της Γης, και δεν μπορώ να προσφέρω ζωή στους ανθρώπους, αν χρειαστεί, λόγω της καυτής επιφάνειας του πλανήτη μου. Ο κόσμος μου έγινε παράδειγμα καταστροφής, με θερμοκρασίες που δεν αντέχονται. Ας γίνει αυτό ένα μάθημα για εσάς, τους ανθρώπους, ώστε να μην αφήσετε τη Γη σας να καταντήσει έτσι και να εξαφανιστεί…» Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, θα συλλογιζόταν: «Είμαι ο πιο βασικός πλανήτης, από ό,τι φαίνεται σήμερα. Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει τα ποτάμια μου και πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα υπάρξει ζωή στον πλανήτη μου. Είμαι πολύ ευγνώμων, που μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους, αντίθετα με άλλους πλανήτες!» Ο Ερμής, ο αγγελιοφόρος των θεών, θα γελούσε με τους δορυφόρους, που στέλνουν μηνύματα απ’άκρη σ’άκρη του κόσμου και από το Διάστημα στη Γη: «Έγινα περιττός! Μα χαίρομαι, γιατί τώρα όλοι μιλάτε με ταχύτητα… θεϊκή!» Οι θεοί, λοιπόν, θα είχαν ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις για το σημερινό διάστημα. Ίσως, να μην το έβλεπαν ως τον ουρανό των θεών, αλλά ως το επόμενο σύνορο του ανθρώπου. Ίσως, να θαύμαζαν την ανθρώπινη επιμονή να φτάσει εκεί, όπου κάποτε μόνο οι ίδιοι μπορούσαν. Και ίσως τελικά, μέσα από διαστημόπλοια και τηλεσκόπια, να έβλεπαν τον άνθρωπο να πλησιάζει λίγο πιο κοντά στους ουρανούς τους.
Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μικρό μπλε αστέρι, που το έλεγαν Γη, υπήρχε μια πολιτεία, που λεγόταν Χρωματούπολη. Ήταν γεμάτη χρώματα, κατακόκκινα λουλούδια, μπλε ποτάμια, καταπράσινα δέντρα και σπίτια βαμμένα με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Οι κάτοικοι αγαπούσαν τη φύση, όμως, σιγά-σιγά άρχισαν να την ξεχνούν… Έφτιαχναν εργοστάσια που έβγαζαν καπνούς, πετούσαν σκουπίδια όπου να ‘ναι, έκοβαν τα δέντρα για να φτιάξουν μεγάλα κτήρια. Μια μέρα, τα χρώματα άρχισαν να χάνονται. Το ποτάμι θύμωσε κι έγινε γκρίζο, τα δέντρα ξεράθηκαν, ο ουρανός έχασε το χαμόγελό του και το γαλάζιο χρώμα του. Όλα έγιναν θαμπά και θλιμμένα. Οι κάτοικοι πανικοβλήθηκαν! Ένα μικρό παιδί, ο Φοίβος, αποφάσισε να ανακαλύψει γιατί είχαν χαθεί τα χρώματα! Περπάτησε στο δάσος, έφτασε στο βουνό και τελικά, βρήκε το γέρικο ουράνιο τόξο που του ψιθύρισε: «Τα χρώματα έφυγαν, γιατί κανείς δεν προσέχει τη φύση πια. Αν θέλεις να τα φέρεις πίσω, πρέπει να ξυπνήσεις τις καρδιές των ανθρώπων.»
-Τι μπορώ να κάνω εγώ; Είμαι μόνο ένα παιδί! απάντησε εκείνος. Το ουράνιο τόξο χαμογέλασε: «Ακόμη κι ένα μικρό παιδί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αν ξεκινήσει με μια μικρή πράξη αγάπης.»
Ο Φοίβος γύρισε πίσω και άρχισε να μιλάει σε όλους για τη Γη! Πήγε στους γείτονες, σε φίλους, ακόμα και στον δήμαρχο. Τους έδειξε πώς να φυτεύουν δέντρα, να μαζεύουν σκουπίδια, να ανακυκλώνουν και να σέβονται τη φύση. Σιγά-σιγά, τα πρώτα χρώματα άρχισαν να επιστρέφουν: το πράσινο στα φύλλα, το μπλε στον ουρανό, το κόκκινο στις παπαρούνες. Οι άνθρωποι κατάλαβαν πως τα χρώματα της ζωής εξαρτώνται από το πώς φερόμαστε στη Γη. Κι έτσι, η Χρωματούπολη έγινε ξανά μια πόλη γεμάτη ζωή, ομορφιά και οικολογική σοφία. Από τότε, κάθε φορά που φυσάει απαλά ο άνεμος, τα παιδιά λένε πως είναι η Γη που τους ψιθυρίζει: «Να αγαπάτε το σπίτι σας, γιατί χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή.» Η Γη δεν ανήκει σε κανέναν· ανήκει σε όλους. Κάθε φορά που τη φροντίζουμε φυτεύοντας ένα δέντρο ή μαζεύοντας ένα σκουπίδι, κάνουμε το σπίτι μας λίγο πιο όμορφο!
Γράφουν οι μαθητές Δημήτρης Παπαδάκης και Αστέρης Παπαδόπουλος (Β2)
Στην αρχαία Ελλάδα τα Ασκληπιεία ήταν ιερά αφιερωμένα στον θεό της ιατρικής, Ασκληπιό. Λειτουργούσαν τόσο ως ιερά όσο και ως πρώιμες μορφές νοσοκομείων, συνδυάζοντας τη θρησκευτική λατρεία με ιατρικές πρακτικές. Εκεί οι άνθρωποι πήγαιναν, για να θεραπευτούν όχι μόνο με φάρμακα, αλλά και με πίστη, καθαρμούς, ύπνο και όνειρα. Οι ασθενείς περνούσαν από ειδικά τελετουργικά, έκαναν λουτρά, προσευχές και λάμβαναν συμβουλές από τους ιερείς-θεραπευτές. Το πιο γνωστό Ασκληπιείο ήταν αυτό της Επιδαύρου, όπου συνδυάζονταν η ιατρική γνώση με την τέχνη και τη φύση, καθώς πίστευαν ότι η ψυχή και το σώμα είναι αλληλένδετα. Ασκληπιείο υπήρχε και στην Κω (γενέτειρα του Ιπποκράτη), αλλά και στην Αθήνα (κάτω από την Ακρόπολη). Σήμερα, στον 21ο αιώνα, αν υπήρχε ένα σύγχρονο Ασκληπιείο, θα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό νοσοκομείο. Θα αποτελούσε ένα Κέντρο Ολιστικής Υγείας! Οι γιατροί θα χρησιμοποιούσαν την τεχνητή νοημοσύνη, για να διαγνώσουν ασθένειες και να δημιουργήσουν εξατομικευμένες θεραπείες με βάση το DNA κάθε ανθρώπου, ενώ η ρομποτική χειρουργική θα πρόσφερε ακριβείς και ασφαλείς επεμβάσεις. Όπως και στα αρχαία Ασκληπιεία, ο χώρος θα ήταν μέσα στη φύση, γεμάτος δέντρα, νερό και ήλιο, για να ενισχύει την ψυχική ηρεμία. Οι ασθενείς θα συμμετείχαν σε προγράμματα διατροφής, άσκησης, μουσικοθεραπείας, γιόγκα και διαλογισμού, ώστε να επιτυγχάνεται η ισορροπία σώματος και ψυχής. Οι άνθρωποι θα ένιωθαν ότι δεν είναι μόνο ασθενείς, αλλά μέλη μιας κοινότητας. Τέλος, ένα σύγχρονο Ασκληπιείο θα λειτουργούσε και ως κέντρο εκπαίδευσης/ σεμιναρίων για επαγγελματίες υγείας ή ως χώρος έρευνας. Το Ασκληπιείο του 21ου αιώνα θα ήταν, λοιπόν, ένας τόπος που θα ένωνε το παλιό με το νέο, το πνεύμα με την επιστήμη και τη φύση με την τεχνολογία. Θα ήταν ένας χώρος, όπου ο άνθρωπος δε θα πήγαινε απλώς για να «θεραπευτεί», αλλά για να ξαναβρεί την αρμονία και την ισορροπία μέσα του.
Στο πλαίσιο των δράσεων του σχολείου μας με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση των μαθητών για σημαντικά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας, έχουμε σήμερα τη χαρά να φιλοξενούμε την κ. Μαργαρίτα Μουζάκα, η οποία υπήρξε για ένα διάστημα μαθήτρια του Αρσακείου-Τοσιτσείου, και εργάζεται στον τομέα της Στρατηγικής Επικοινωνίας, των ευρωπαϊκών έργων (EU Projects) και των δημόσιων σχέσεων κι έτσι, γνωρίζει από κοντά τη λειτουργία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ως άνθρωπος που ζει και εργάζεται στην «καρδιά της Ευρώπης», θα μας μιλήσει τόσο για τον τρόπο που λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και για τις εμπειρίες της από την ενεργό συμμετοχή της σε ευρωπαϊκές διαδικασίες. Ερ.: Κυρία Μουζάκα, πώς νιώθετε που επιστρέφετε στο Αρσάκειο, αυτή τη φορά όχι ως μαθήτρια αλλά ως ομιλήτρια; Απ.: Πολύ ωραία ερώτηση… Είναι μεγάλη χαρά και συγκίνηση να βρίσκομαι ξανά εδώ. Ποτέ δε φαντάζεσαι ότι θα ξαναγυρίσεις στο σχολείο σου ως ομιλήτρια, δηλαδή ότι η δουλειά σου θα σε φέρει πίσω στο σχολείο σου. Το Αρσάκειο είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, που με διαμόρφωσε κι επιστρέφοντας νιώθω σαν να συναντώ ξανά τα πρώτα μου βήματα. Ερ.: Πώς σας βοήθησε η φοίτησή σας στο Αρσάκειο στη μετέπειτα επαγγελματική σας πορεία; Υπάρχει κάποια εμπειρία σας ή κάποιος καθηγητής από το σχολείο, που σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι; Απ.: Την εποχή εκείνη το σχολείο δεν ήταν τόσο κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα, ωστόσο μου πρόσφερε κάτι ανεκτίμητο: τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Από μικρή είχα πάθος για το θέατρο και τα αθλήματα και το σχολείο μού έδωσε χώρο να καλλιεργήσω αυτά τα ενδιαφέροντά μου. Θυμάμαι με νοσταλγία τη σχέση που είχα με τους καθηγητές μου, τους οποίους εκτιμώ βαθιά. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια της αγαπημένης μου κ. Προκοπάκη, που μας είχε πει πως πρέπει να κάνουμε μπάνιο με κρύο νερό, γιατί αυτό είναι «υγεία» και πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά. Μια συμβουλή απλή, αλλά γεμάτη ουσία, που με συνοδεύει ακόμη και σήμερα και μου θυμίζει πόσο καθοριστικό ρόλο μπορούν να παίξουν οι δάσκαλοι στη ζωή ενός παιδιού. Το Αρσάκειο, λοιπόν, πέρα από τη γνώση, με βοήθησε να καταλάβω ποια είμαι και μου έδωσε την αυτοπεποίθηση να κυνηγήσω τα όνειρά μου! Ερ.: Με απλά λόγια, πώς θα εξηγούσατε στους μαθητές τη σημασία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου; Απ.: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι η φωνή των πολιτών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκεί αποφασίζονται νόμοι και κανονισμοί που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας. Με άλλα λόγια, είναι το μέρος όπου οι πολίτες της Ευρώπης ακούγονται και εκπροσωπούνται. Ερ.: Μπορείτε να μας δώσετε ένα παράδειγμα απόφασης ή νόμου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που έχει επηρεάσει άμεσα την καθημερινότητα των νέων; Απ.: Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάργηση των χρεώσεων περιαγωγής («roaming»), όταν ταξιδεύετε στην Ευρώπη. Χάρη σε αυτήν την απόφαση, μπορείτε να χρησιμοποιείτε το κινητό σας σε όποια χώρα κι αν βρίσκεστε στην Ε.Ε χωρίς επιπλέον κόστος. Και βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε το νούμερο 112, που ισχύει για όλες τις χώρες της Ε.Ε και το καλούμε σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Ερ.: Πώς μπορούν οι νέοι να συμμετάσχουν πιο ενεργά στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα; Υπάρχουν προγράμματα που θα μας προτείνατε; (όπως για παράδειγμα, το πρόγραμμα Erasmus+, στο οποίο το σχολείο μας συμμετέχει από την περσινή χρονιά) Απ.: Το Erasmus είναι, πράγματι, μια εξαιρετική ευκαιρία για εσάς! Υπάρχουν, επίσης, τα «Σχολεία-Πρέσβεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου»: συμμετέχουν μαθητές από σχολεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μέσω του προγράμματος αυτού μπορούν να γνωρίσουν πώς λειτουργεί η Ε.Ε, ποιος είναι ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τι σημαίνει να είσαι ενεργός Ευρωπαίος πολίτης. Σε δύο χρόνια, θα είναι και το Ευρωπαϊκό Έτος Νεολαίας και θα μπορείτε, ως 16χρονοι μαθητές, εφόσον το σχολείο σας πάρει την έγκριση από τη Γραμματεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να επισκεφθείτε το Στρασβούργο και να ενημερωθείτε για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα και τις αξίες της Ε.Ε. Όσο πιο πολύ συμμετέχετε, τόσο πιο πολύ νιώθετε ότι ανήκετε σε αυτή τη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Ερ.: Θα μας προτείνατε να ακολουθήσουμε την επαγγελματική σας πορεία; Ποια συμβουλή θα μας δίνατε; Απ.: Να ακολουθείτε πάντα αυτό που σας αρέσει! Δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια πράγματα. Να είστε ανοιχτοί σε εμπειρίες, να μη φοβάστε να δοκιμάσετε κάτι καινούργιο και να ταξιδεύετε. Να εκμεταλλεύεστε κάθε ευκαιρία που σας δίνεται. Η Ευρώπη είναι γεμάτη δυνατότητες κι εσείς είστε το μέλλον της! Ερ.: Αν ήσαστε στη θέση μας τώρα, τι άλλο θα θέλατε ίσως να ρωτήσετε την κ. Μουζάκα; Απ.: Θα την ρωτούσα πώς μπορώ να προετοιμαστώ καλύτερα για το επαγγελματικό μου μέλλον, ποια κατεύθυνση να ακολουθήσω, ποιες αποφάσεις θα πρέπει να πάρω στα 18 μου. Αυτή θα ήταν μάλλον η αγωνία μου…
Κλείνοντας τη σημερινή συνέντευξη, θα θέλαμε να επισημάνουμε πως η κ. Μουζάκα αποτελεί ζωντανό παράδειγμα του πώς η εκπαίδευση και οι επιλογές ζωής μπορούν να οδηγήσουν σε έναν δρόμο προσφοράς και εμπειριών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Κυρία Μουζάκα, σας ευχαριστούμε πολύ!
Τα μέλη της Δημοσιογραφικής μας Ομάδας είναι οι εξής μαθητές της Β’ τάξης: Ναταλία Βούρβαχη, Ζέτα Παππά, Δημήτρης Παπαδάκης, Αστέρης Παπαδόπουλος, Ευτυχία Χρυσάνθη, Δώρις Ρέππα, Άρτεμη Σταυριανοπούλου, Μυρτώ Τουτούζη, Νάγια Τσιτσώνη, Σάρα Φραγκουλοπούλου.
Το φεγγάρι (η Σελήνη) είναι ο φυσικός δορυφόρος της Γης και το φωτεινότερο σώμα στον νυχτερινό ουρανό. Είναι ετερόφωτο σώμα, καθώς η λάμψη του δεν είναι δική του πηγή φωτός, αλλά αποτέλεσμα της αντανάκλασης του ηλιακού φωτός στην επιφάνειά του. Η εικόνα του φεγγαριού στον νυχτερινό ουρανό εμπνέει έντονα συναισθήματα και αποτελεί διαχρονικό σύμβολο στην ποίηση. Άλλοτε συνδέεται με τη μελαγχολία, τη νοσταλγία και τη μοναξιά και άλλοτε με τον έρωτα και τον κύκλο της ζωής. Παράλληλα, οι συνεχείς μεταμορφώσεις του (οι φάσεις του: νέα σελήνη, πρώτο τέταρτο, πανσέληνος, τελευταίο τέταρτο) γίνονται ποιητικό μοτίβο, που δηλώνει αλλαγή, απώλεια ή αναγέννηση. Έτσι, το φεγγάρι στην ελληνική ποίηση δεν είναι απλώς ένα ουράνιο σώμα, αλλά μια πολυδιάστατη εικόνα που ενσαρκώνει την ομορφιά, τον έρωτα, τον χρόνο και την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Στο άρθρο που ακολουθεί γίνεται μια επιλεκτική ανάλυση σε δύο ποιήματα κορυφαίων ποιητών μας. Ειδικότερα, στο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη «Άξιον Εστί» το φεγγάρι παίζει κομβικό ρόλο και είναι συνυφασμένο με το ελληνικό τοπίο. Έτσι, στο μέρος «Η Γένεσις» αναφέρεται : «Το φεγγάρι έλαμπε στον κόρφο της θάλασσας σαν άσπρη περιστέρα.» Εδώ το φεγγάρι συνδέεται με την καθαρότητα, την ειρήνη και την ελπίδα και παρομοιάζεται με «περιστέρα», το οποίο παραπέμπει σε θρησκευτικό σύμβολο (Άγιο Πνεύμα). Περαιτέρω, στο μέρος «Τα Πάθη» το φεγγάρι χάνει την λάμψη του: «Με το φεγγάρι του χειμώνα, στη σκιά των βουνών…» Τώρα είναι χειμωνιάτικο, ψυχρό, αυστηρό και είναι βαρύ, όπως ο χειμώνας. Τέλος, στο μέρος «Το Δοξαστικόν» το φεγγάρι ξαναπαίρνει φωτεινό, θριαμβευτικό χαρακτήρα: «Και το φεγγάρι ανέβηκε ψηλά να φωτίσει τον αγώνα των ανθρώπων…» Γίνεται φως, που αγκαλιάζει την αναγέννηση και την ελπίδα και «δοξάζει» τον άνθρωπο. Συμβολίζει τη νίκη της ζωής απέναντι στο σκοτάδι. Και στο ποίημα του Γεώργιου Σεφέρη με τίτλο «Μυθιστόρημα (ΣΤ)» αναφέρεται : «Το φεγγάρι βγήκε απ’ το πέλαγος σαν αργυρό μαντήλι.» Το φεγγάρι αναδύεται από τη θάλασσα, όχι σαν φωτεινό σώμα, αλλά παρομοιάζεται με ένα «μαντήλι», εικόνα που παραπέμπει σε αποχαιρετισμό και στην ξενιτιά, καθώς στην ελληνική παράδοση σχετίζεται με τον αποχωρισμό (όταν κάποιος φεύγει για ταξίδι τον ξεπροβοδίζουν κουνώντας το μαντήλι). Επομένως, ο Σεφέρης το χρησιμοποιεί ως σύμβολο μελαγχολίας και μνήμης και όχι ως ρομαντικό στοιχείο. Και τέλος, λίγοι στίχοι από τη συντάκτρια… Φεγγαράκι μου εσύ αγαπημένο, Πόσο σε θαυμάζω εσένα που σε κοιτάνε τόσα μάτια χορτασμένα, που βρίσκουν παρηγοριά σε εσένα. Εσύ πολύτιμό μου, εσύ που κρύβεις ελπίδα και παρηγοριά, θλίψη και πόνο για μία καρδιά. Φεγγαράκι μου εσύ αγαπημένο!
Οι εκπαιδευτικοί του Α΄ Αρσακείου-Τοσιτσείου Γυμνασίου Εκάλης κ. Μαρίνα Μηλιδώνη, φιλόλογος, και κ. Μάρκος Σαρρής, βιολόγος, υλοποίησαν, κατά το σχολικό έτος 2024-2025, εκπαιδευτικές δραστηριότητες τόσο ενδοσχολικά όσο και με συνεργαζόμενα σχολεία της Ροδόπης και της Αλεξανδρούπολης, στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικτύου Εκπαίδευσης για την Αειφορία Από τη Μυθολογία στο Διάστημα.
Γράφουν οι μαθητές Μαρία Ανδρεάκου (Β1) και Χάρης Παντελίδης (Β3)
Η πόλη Belmont είναι ένα φιλόδοξο έργο έξυπνης πόλης (smart city), που χρηματοδοτείται από τον Μπιλ Γκέιτς μέσω της επενδυτικής του εταιρείας Belmont Partners. Το έργο ξεκίνησε το 2017 με την αγορά περίπου 25.000 στρεμμάτων γης στην έρημο της Αριζόνα, περίπου 45 λεπτά δυτικά του Φοίνιξ. Η τοποθεσία της Belmont επιλέχθηκε στρατηγικά, λόγω της εγγύτητάς της στον προτεινόμενο αυτοκινητόδρομο Interstate 11, ο οποίος θα συνδέει το Φοίνιξ με το Λας Βέγκας ενισχύοντας την πρόσβαση και την ανάπτυξη της περιοχής. Η Belmont σχεδιάζεται ως μια σύγχρονη πόλη, που θα ενσωματώνει προηγμένες τεχνολογίες, όπως: δίκτυα υψηλής ταχύτητας και κέντρα δεδομένων, αυτόνομα οχήματα και «έξυπνη» υποδομή, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όπως η ηλιακή και ευέλικτο αστικό σχεδιασμό με έμφαση στη βιωσιμότητα. Το σχέδιο προβλέπει περίπου 80.000 κατοικίες, 3.800 στρέμματα για εμπορικούς και επαγγελματικούς χώρους, 470 στρέμματα για δημόσια σχολεία και σημαντικές εκτάσεις για πράσινους χώρους και κοινωφελείς υποδομές. Η Belmont στοχεύει να αποτελέσει πρότυπο για τις πόλεις του μέλλοντος ενσωματώνοντας τεχνολογίες που θα βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων, θα μειώνουν το περιβαλλοντικό αποτύπωμα και θα προωθούν την καινοτομία στην αστική ανάπτυξη. Αν και δεν έχει ανακοινωθεί επίσημο χρονοδιάγραμμα για την ολοκλήρωση του έργου, η Belmont παραμένει ένα από τα πιο φιλόδοξα σχέδια έξυπνης πόλης παγκοσμίως.
Στη Σαουδική Αραβία ο Μοχάμεντ Mπιν Σαλμάν σχεδιάζει την πρώτη “έξυπνη πόλη” μέσα στην έρημο, τη Neom. Ένα φουτουριστικό, γραμμικό αστικό κέντρο μήκους 170 χιλιομέτρων (The Line), πλάτους 200 μέτρων και ύψους 500 μέτρων, σχεδιασμένο να φιλοξενήσει έως και 9 εκατομμύρια κατοίκους. Πρόκειται για μια πόλη με κρεμαστούς κήπους, όπου οι κάτοικοι θα έχουν πρόσβαση σε ό,τι χρειάζονται περπατώντας μόνο πέντε λεπτά, οι αστικές μετακινήσεις θα γίνονται με σιδηρόδρομο, που θα χρειάζεται μόλις 20 λεπτά για να φτάσει από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη, ενώ στις παρυφές της θα υπάρχουν υπαίθριες εγκαταστάσεις για σκι στην έρημο. Σύμφωνα με τους Σαουδάραβες, η τεχνητή νοημοσύνη, όπως ρομπότ ως βοηθοί και ιπτάμενα ταξί, θα κυριαρχεί στη νέα πόλη, αλλά και στον τρόπο λειτουργίας των τεράστιων ουρανοξυστών. Επιπλέον, στην πόλη αυτή δε θα κυκλοφορούν αυτοκίνητα και ελπίζουν ότι θα εξασφαλιστεί απόλυτη βιωσιμότητα και ένα εύκρατο μικροκλίμα, παρ’ ότι θα βρίσκεται στην έρημο. Ακόμα, η πόλη Neom θα λειτουργεί με βάση τον δικό της ιδρυτικό νόμο, που ακόμα συντάσσεται και αντανακλά τις απόψεις του πρίγκιπα Μοχάμεντ για τη σύγχρονη ζωή και την απεξάρτηση από την οικονομία του πετρελαίου. Η πρώτη φάση υλοποίησης του σχεδίου υπολογίζεται ότι κοστίζει περίπου 265 δισεκατομμύρια λίρες. Φήμες λένε για παραλίες που λάμπουν στο σκοτάδι, δισεκατομμύρια δέντρα φυτεμένα σε μια χώρα, όπου κυριαρχεί η έρημος, αιωρούμενα τρένα, ένα ψεύτικο φεγγάρι, μία πόλη χωρίς άνθρακα… Μήπως όμως όλο αυτό είναι πολύ καλό, για να είναι αληθινό;
Ο Γουίλιαμ Καμκγουάμπα γεννήθηκε στο Μαλάουι, σε μια χώρα και σε μια εποχή στην οποία η επιστήμη αποτελούσε μυστήριο, η πείνα και η ξηρασία ήταν καθημερινή πραγματικότητα, η ελπίδα μάταιη και οι ευκαιρίες ανύπαρκτες. Οπλισμένος αποκλειστικά με κάποια ξεχασμένα εγχειρίδια και με οδηγό την απίστευτη αποφασιστικότητά του, ο Γουίλιαμ κυνήγησε το πάθος του για την επιστήμη κι έβαλε σε εφαρμογή την πιο «τρελή» ιδέα μεταμορφώνοντας τις ζωές των ανθρώπων γύρω του. Εξαιτίας ενός λοιμού που έπληξε ολόκληρη τη χώρα το 2001, η οικογένειά του δεν είχε τα χρήματα για να πληρώσει τα ετήσια δίδακτρα και ο Γουίλιαμ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο. Για πέντε ολόκληρα χρόνια και παρά τις επίμονες προσπάθειές του, δεν κατάφερε να επιστρέψει στο σχολείο. Ωστόσο, αντί να αποδεχτεί τη μοίρα του, σε ηλικία 14 ετών ξεκίνησε να δανείζεται βιβλία από τη μικρή δημοτική βιβλιοθήκη της κοινότητας. Αποφάσισε έτσι, να κατασκευάσει έναν ανεμόμυλο για να τροφοδοτήσει το σπίτι του με ηλεκτρικό ρεύμα και να απαλλάξει την οικογένειά του από τον φωτισμό με λάμπες κηροζίνης, τη μόνιμη κάπνα και τις αναθυμιάσεις. Τη στιγμή που όλοι τον περιφρονούσαν, αυτός κάνει το αδύνατο δυνατό διατηρώντας ακλόνητο ηθικό. Μετά την αποφοίτησή του από την Αφρικανική Ακαδημία Ηγεσίας το 2010, ο Γουίλιαμ σπούδασε στο Dartmouth College των ΗΠΑ.
Είναι μια αληθινή ιστορία, που με άγγιξε βαθιά και με συγκίνησε. Ένας ύμνος στην ανθρώπινη επιμονή, επινοητικότητα και υπέρβαση. Επιπλέον, η γλώσσα είναι απλή και κατανοητή, καθώς προορίζεται ειδικά για παιδιά και εφήβους. Τέλος, αποτελεί αφορμή για μία σε βάθος γνωριμία με τη ζωή σε μία άλλη ήπειρο και σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Δεν κατέχει άδικα τον τίτλο του Best seller για τους New York Times. Κατά τη γνώμη μου, αξίζει να το διαβάσετε!
Γράφουν οι μαθητές Οδυσσέας Ντέιβις, Νίκος Σεφεριάδης και Πολυνείκης Τσακανίκας (Β3)
Ο Όλυμπος χιονισμένος την άνοιξη
Περάσαμε το Πάσχα στο Λιτόχωρο φέτος! Είναι χτισμένο στην πλαγιά της ψηλότερης κορυφής του Ολύμπου! Ο Όλυμπος… Το μυθικό βουνό των θεών, βρίσκεται στα όρια της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας και είναι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας με υψόμετρο 2.918 μέτρα (κορυφή Μύτικας). Από την αρχαιότητα θεωρούνταν ιερός τόπος, κατοικία των Δώδεκα Θεών του Ολύμπου και για αιώνες οι κορυφές του παρέμεναν απρόσιτες και μυστηριώδεις. Ωστόσο, στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Όλυμπος κατακτήθηκε από τον άνθρωπο για πρώτη φορά. Στις 2 Αυγούστου 1913, δύο Ελβετοί ορειβάτες, ο Φρεντερίκ Μπουασονά (Frédéric Boissonnas) και ο Ντανιέλ Μπο-Βυ (Daniel Baud-Bovy), κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα, κάνοντας έτσι την πρώτη επιτυχημένη ανάβαση που έγινε ποτέ! Ο Χρήστος Κάκκαλος, ένας ντόπιος κυνηγός και οδηγός, που γνώριζε το βουνό σαν την παλάμη του, ήταν ο άνθρωπος που τους βοήθησε περισσότερο, καθώς γνώριζε όλα τα μονοπάτια και τις δυσκολίες της διαδρομής. Έτσι, το τρίο ξεκίνησε την ανάβαση από το Λιτόχωρο και, μετά από μερικές ημέρες, κατάφεραν να φτάσουν σε ό,τι νόμιζαν πως ηταν η κορυφή. Όταν, όμως, η ομίχλη διαλύθηκε, συνειδητοποίησαν πως δεν είχαν φτάσει ακόμη στον Μύτικα. Η επιμονή του Κάκαλου ήταν καθοριστική. Αναρριχήθηκε ξυπόλητος, επειδή δεν ηθελε να χαλάσει τα παπούστια του. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Ελβετών, οι δύο ορειβάτες ανέβηκαν ακολουθώντας της πατιμασιες από αιμα, που ειχε αφήσει ο Κάκκαλος. Η πρώτη ανάβαση στον Όλυμπο είχε τεράστια συμβολική και επιστημονική σημασία: με αυτόν τον τρόπο, άρχισαν οι εξερευνήσεις πάνω στο βουνό και το 1938, ο Όλυμπος ανακηρύχθηκε ο πρώτος εθνικός δρυμός της Ελλάδας. Ο Χρήστος Κάκκαλος συνέχισε να οδηγεί ανθρώπους στην κορυφή και σήμερα, τιμάται ως ο πρώτος Έλληνας που κατάφερε να φτάσει στον Μύτικα. Το ορειβατικό καταφύγιο στο βουνό έχει πάρει το όνομά του.
Η σειρά Adolescence στο Netflix δεν είναι άλλη μία βαρετή ιστορία για εφήβους, που προσπαθούν να μεγαλώσουν. Η μίνι βρετανική σειρά αφηγείται την ιστορία ενός 13χρονου, ο οποίος κατηγορείται για τον φόνο μιας συμμαθήτριάς του. Με κάθε επεισόδιο τo Adolescence κέρδισε τις εντυπώσεις με τη ρεαλιστική αφήγηση εξερευνώντας θέματα, όπως ο σχολικός εκφοβισμός και η τεράστια επιρροή των social media. Σε μόλις τέσσερα επεισόδια, η σειρά μάς δείχνει τι σημαίνει πραγματικά να είσαι έφηβος σήμερα. Μέσα σε ένα σχολείο που πολλοί το βλέπουν σαν «πάρκινγκ μαθητών», με καθηγητές κουρασμένους, που δεν ξέρουν πια πώς να εμπνεύσουν. Σε οικογένειες που αγαπούν, αλλά συχνά δεν ακούνε. Σε μια κοινωνία που σε κρίνει, πριν σε καταλάβει. Το Adolescence δεν έχει υπερβολές. Όλα όσα δείχνει υπάρχουν γύρω μας. Μαθητές απομονωμένοι στα κινητά τους τηλέφωνα, γονείς που νομίζουν πως «όλα πάνε καλά» μόνο και μόνο επειδή το παιδί είναι κλεισμένο στο δωμάτιό του και δεν φωνάζει, δάσκαλοι που προβάλλουν βίντεο αντί να μιλούν κι ένας ψηφιακός κόσμος γεμάτος τοξικά μηνύματα και ανθρώπους, που τις περισσότερες φορές δεν είναι αυτό που δείχνουν. Η σειρά μάς θυμίζει κάτι σημαντικό: πίσω από κάθε ξέσπασμα υπάρχει μια ιστορία. Ένα παιδί που δεν ακούστηκε, που δεν του έδωσαν σημασία, που ίσως δεν ήξερε πώς να ζητήσει βοήθεια. Και κάπου εκεί, αξίζει να θυμηθούμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Ότι όλοι παλεύουμε με κάτι. Ότι το πιο γενναίο πράγμα που μπορείς να κάνεις, είναι να μιλήσεις και να ζητήσεις βοήθεια! Να πεις «δεν είμαι καλά!». Και το πιο σημαντικό που μπορεί να κάνει κάποιος άλλος, είναι να σε ακούσει στ’ αλήθεια. Να το δείτε το Adolescence, γιατί είναι μια σειρά που δε σου χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά σου ανοίγει τα μάτια!
μαθητική παρουσία 