Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, που θεσπίστηκε το 1992 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και τιμάται κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου, αποτελεί αφορμή για προβληματισμό, ευαισθητοποίηση και ουσιαστικό διάλογο γύρω από τη διαφορετικότητα και την ισότιμη συμμετοχή όλων στην κοινωνική ζωή. Στο πλαίσιο αυτό, την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2025, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α΄ Τάξης του Α’ Αρσακείου-Τοσιτσείου Γυμνασίου Εκάλης παρακολούθησαν στο Αμφιθέατρο του Σχολείου την κινηματογραφική ταινία–ντοκιμαντέρ «Τα όριά μας». Πρόκειται για μια ταινία με έντονα στοιχεία δράσης και χιούμορ, η οποία, μέσα από μια ανθρώπινη και άμεση ματιά, αναδεικνύει όχι μόνο τη σημασία της αποδοχής της διαφορετικότητας, αλλά και αξίες όπως η οικογένεια, η φιλία, η δύναμη της προσπάθειας και ο καθοριστικός ρόλος του αθλητισμού στη ζωή του ανθρώπου. Η ταινία, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιατζουζάκη και με πρωταγωνιστή τον Παραολυμπιακό αθλητή κ. Γιάννη Χατζήμπεη, έχει τιμηθεί με μνεία στο 40ό Φεστιβάλ Αθλητικού Κινηματογράφου MILANO – FICTS. Ιδιαίτερα συγκινητική υπήρξε η συνέχεια της προβολής, όταν οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά και να συνομιλήσουν με τον ίδιο τον κ. Χατζήμπεη, έναν πραγματικό Ironman. Μέσα από τη συζήτηση, τέθηκαν ερωτήματα και προβληματισμοί γύρω από την αναπηρία, αλλά και γύρω από τις εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου, ο οποίος με πίστη, επιμονή και θέληση μπορεί να δοκιμάσει τα όριά του και τελικά να τα υπερβεί. Η εμπειρία αυτή άφησε έντονο αποτύπωμα στους μαθητές, λειτουργώντας ως ένα ουσιαστικό μάθημα ζωής και έμπνευσης. 

Την Πέμπτη 21/12/2023 οι μαθητές του Α2 του Α΄ Αρσακείου-Τοσιτσείου Γυμνασίου Εκάλης παρακολούθησαν τη θεατρική παράσταση «Ραπουνζέλ χωρίς παραμύθι», σε σκηνοθεσία Ηλία Καρελλά στο θέατρο ΚΑΠΠΑ. Το εμβληματικό έργο του Mike Kenny «Ραπουνζέλ χωρίς παραμύθι» κέρδισε μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές μικρών και μεγάλων και το Βραβείο Θεάτρου για παιδιά και εφήβους από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών. Ένα έργο με έντονο εκπαιδευτικό χαρακτήρα, γεμάτο συναισθήματα, διαχρονικά μηνύματα και ελπίδα, για θεατές κάθε ηλικίας.  Σκοπός του είναι  να μας ευαισθητοποιήσει  απέναντι στη διαφορετικότητα, την απομόνωση, τον ρατσισμό, τον πόλεμο, το περιβάλλον, την απώλεια, τις μαθησιακές δυσκολίες,  με τρόπο απλό και τρυφερό τονίζοντας την ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία. Μια ολοκληρωμένη παράσταση που συνδυάζει μοναδικά επί σκηνής, τους ηθοποιούς, το σύγχρονο θέατρο σκιών και  τη ζωντανή μουσική. Τη φετινή χρονιά η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα. Τους μαθητές συνόδευσαν οι καθηγήτριες κ. Γραμμένου και κ. Ερμοπούλου.

Γράφουν οι μαθήτριες Φιλαρέτη Ανδρομιδά (Β1) και Ελένη Κατωπόδη (Β2)

Πολλή συζήτηση έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια για την έννοια της διαφορετικότητας. Τα μέσα ενημέρωσης, διάφορα αναγνώσματα, τα παιδικά βιβλία θίγουν το θέμα της διαφορετικότητας μέσα από την αντιμετώπιση συγκεκριμένων ατόμων και ομάδων του πληθυσμού μας. Διαφορετικές αξίες, στάσεις, θρησκείες, φύλο, ηλικία, χρώμα, μόρφωση, ικανότητες, σεξουαλικός προσανατολισμός, πολιτισμός. Πώς θα μπορούσε μέσα σε μία κοινωνία να είμαστε όλοι ίδιοι, αφού ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός; Πόσο βαρετός θα ήταν ο κόσμος, αν όλα γύρω μας ήταν ίδια; Η διαφορετικότητα υπάρχει παντού, αλλά η καλλιέργεια της αξίας της διαφορετικότητας συνεπάγεται την έννοια της ΑΠΟΔΟΧΗΣ!

Κι εδώ είναι που μιλάμε για το πρόβλημα του ρατσισμού… Ο όρος «ρατσισμός», στην κυριολεκτική του χρήση, σημαίνει το μίσος ή τον φόβο για άτομα που ανήκουν σε φυλές διαφορετικές από τη δική μας, καθώς και την εχθρική ή και υποτιμητική στάση απέναντί τους, τους συστηματικούς περιορισμούς και τις διακρίσεις εις βάρος τους. Τα παραπάνω συνδέονται με την πεποίθηση ότι οι φυλές από τις οποίες προέρχονται είναι κατώτερες από τη δική μας. Σε εκείνον, στον οποίο ασκείται ο ρατσισμός, καλλιεργείται μέσα του η ανασφάλεια και ο φόβος. Με τη συστηματική ρατσιστική συμπεριφορά προς ορισμένους ανθρώπους, δημιουργείται μεγάλο πλήγμα στην ψυχική τους ισορροπία, με αποτέλεσμα «το θύμα» με την πάροδο του χρόνου να οδηγηθεί στην αποξένωση.

Θεωρητικά μιλώντας, ο κάθε πολιτισμός πρεσβεύει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, περιλαμβάνει τα δικά του ήθη και έθιμα, διακριτές παραδόσεις. Παρ’ όλα αυτά, στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, με τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και τις αλλεπάλληλες αλλαγές που αυτή έχει επιφέρει στη ζωή των ανθρώπων, σε μια εποχή κατά την οποία ολόκληρος ο πλανήτης λογίζεται ως ένα «παγκόσμιο χωριό» και η προώθηση των προτύπων ζωής, με τη βοήθεια και της εύκολα μεταδιδόμενης πληροφορίας από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη, γίνεται καθημερινά με εντυπωσιακά ταχείς ρυθμούς, καθίσταται σαφής και η επιρροή που ασκείται στο περιεχόμενο των κάθε λογής πολιτισμών ανά την υφήλιο. Επομένως, μέσα σε αυτό το νέο διαμορφούμενο πλαίσιο, εγείρονται νέα ερωτήματα σχετικά με την ετερότητα. «Ποιος, πότε, πού ή τι ορίζει κάποιον ως διαφορετικό;», «Πώς εισπράττει ο οριζόμενος ως διαφορετικός αυτή του την ταξινόμηση;», «Πώς αντιμετωπίζει, ο οριζόμενος ως διαφορετικός, τη μεταχείριση που υφίσταται –ως διαφορετικός– από τους εκπροσώπους των θεσμών ή από τους απλούς πολίτες;».

Πόσοι γύρω μας έχουν την αυτοματοποιημένη αντίληψη να μπαίνουν στη θέση του άλλου; Η ετερότητα, ως έννοια και ως βίωμα, προϋποθέτει σύγκριση, είτε η σύγκριση αυτή είναι συνειδητή είτε όχι. Είναι ευθύνη όλων μας να μετακινήσουμε τις στάσεις μας απέναντι «στο διαφορετικό» και να αντιληφθούμε τον πραγματικό πλούτο που μας χαρίζει. Αποδέχομαι και καλλιεργώ τη διαφορετικότητα στη ζωή μου σημαίνει «ανοίγομαι». Και όταν κάποιος ανοίγεται, μπορεί να βλέπει και να βιώνει την ομορφιά γύρω του στα πάντα και σε όλους. Μέσω της αποδοχής της διαφορετικότητας, συνδέομαι βαθύτερα και πιο αυθεντικά με τους γύρω μου. Μαθαίνω να αποδέχομαι χωρίς φίλτρα και όρους και να συγχωρώ. Μαθαίνω να κατανοώ και να συναισθάνομαι περισσότερο!