Γράφουν οι μαθήτριες Δώρις Ρέππα (Β3), Νάγια Τσιτσώνη, Σάρα Φραγκουλοπούλου (Β4)

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μικρό μπλε αστέρι, που το έλεγαν Γη, υπήρχε μια πολιτεία, που λεγόταν Χρωματούπολη. Ήταν γεμάτη χρώματα, κατακόκκινα λουλούδια, μπλε ποτάμια, καταπράσινα δέντρα και σπίτια βαμμένα με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Οι κάτοικοι αγαπούσαν τη φύση, όμως, σιγά-σιγά άρχισαν να την ξεχνούν… Έφτιαχναν εργοστάσια που έβγαζαν καπνούς, πετούσαν σκουπίδια όπου να ‘ναι, έκοβαν τα δέντρα για να φτιάξουν μεγάλα κτήρια.
Μια μέρα, τα χρώματα άρχισαν να χάνονται. Το ποτάμι θύμωσε κι έγινε γκρίζο, τα δέντρα ξεράθηκαν, ο ουρανός έχασε το χαμόγελό του και το γαλάζιο χρώμα του. Όλα έγιναν θαμπά και θλιμμένα. Οι κάτοικοι πανικοβλήθηκαν! Ένα μικρό παιδί, ο Φοίβος, αποφάσισε να ανακαλύψει γιατί είχαν χαθεί τα χρώματα! Περπάτησε στο δάσος, έφτασε στο βουνό και τελικά, βρήκε το γέρικο ουράνιο τόξο που του ψιθύρισε: «Τα χρώματα έφυγαν, γιατί κανείς δεν προσέχει τη φύση πια. Αν θέλεις να τα φέρεις πίσω, πρέπει να ξυπνήσεις τις καρδιές των ανθρώπων.»

-Τι μπορώ να κάνω εγώ; Είμαι μόνο ένα παιδί! απάντησε εκείνος.
Το ουράνιο τόξο χαμογέλασε: «Ακόμη κι ένα μικρό παιδί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αν ξεκινήσει με μια μικρή πράξη αγάπης.»

Ο Φοίβος γύρισε πίσω και άρχισε να μιλάει σε όλους για τη Γη! Πήγε στους γείτονες, σε φίλους, ακόμα και στον δήμαρχο. Τους έδειξε πώς να φυτεύουν δέντρα, να μαζεύουν σκουπίδια, να ανακυκλώνουν και να σέβονται τη φύση.
Σιγά-σιγά, τα πρώτα χρώματα άρχισαν να επιστρέφουν: το πράσινο στα φύλλα, το μπλε στον ουρανό, το κόκκινο στις παπαρούνες. Οι άνθρωποι κατάλαβαν πως τα χρώματα της ζωής εξαρτώνται από το πώς φερόμαστε στη Γη. Κι έτσι, η Χρωματούπολη έγινε ξανά μια πόλη γεμάτη ζωή, ομορφιά και οικολογική σοφία. Από τότε, κάθε φορά που φυσάει απαλά ο άνεμος, τα παιδιά λένε πως είναι η Γη που τους ψιθυρίζει: «Να αγαπάτε το σπίτι σας, γιατί χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή.»
Η Γη δεν ανήκει σε κανέναν· ανήκει σε όλους. Κάθε φορά που τη φροντίζουμε φυτεύοντας ένα δέντρο ή μαζεύοντας ένα σκουπίδι, κάνουμε το σπίτι μας λίγο πιο όμορφο!

Γράφει η μαθήτρια Κατερίνα Μαγκανά (Β2)

Ο Αστράτος (α– στερητικό + στράτα) που, όπως μαρτυρούσε και το όνομά του, συνήθιζε να ξεφεύγει από την πορεία του, δεν ήταν σαν τους άλλους αστεροειδείς. Ενώ οι περισσότεροι από τους συντρόφους του ακολουθούσαν πιστά τις καθορισμένες τροχιές τους γύρω από τον Ήλιο, ο Αστράτος είχε μια ακατανίκητη επιθυμία να εξερευνήσει το σύμπαν! Ήταν γεμάτος περιέργεια και διψούσε για νέες εμπειρίες. Μια νύχτα, ενώ οι υπόλοιποι αστεροειδείς κοιμόντουσαν ήσυχα, ο Αστράτος σκέφτηκε να εκμεταλλευτεί μια κοσμική καταιγίδα με τεράστια κύματα ενέργειας που διέτρεχαν το διάστημα. «Τώρα είναι η ευκαιρία μου!», σκέφτηκε. Με έναν εντυπωσιακό ελιγμό, βούτηξε μέσα στην καταιγίδα, αφήνοντας πίσω του τις ασφαλείς, αλλά μονότονες τροχιές. Η καταιγίδα τον τύλιξε σαν ένας χείμαρρος φωτός και, πριν προλάβει να το καταλάβει, εκτοξεύτηκε στα βάθη του άγνωστου σύμπαντος…
Πόσο χαρούμενος αισθάνθηκε! Ταξίδεψε για χρόνια, συναντώντας φανταστικά πλάσματα και παράξενα φαινόμενα. Επισκέφτηκε νεφελώματα με χρώματα που δεν μπορούσε να φανταστεί πως υπήρχαν, πλανήτες με δαχτυλίδια από κρυστάλλους πάγου και αστέρια που γεννιόντουσαν και πέθαιναν μπροστά στα μάτια του! Συναντήθηκε με εξωγήινους πολιτισμούς, ανέπτυξε φιλικές σχέσεις μαζί τους και απέκτησε γνώσεις. Μάλιστα, σε έναν πλανήτη γεμάτο από πλωτούς ωκεανούς, γνώρισε τα Λουμινέλ, φωτεινά πλάσματα που μιλούσαν με τραγούδια. Έμαθε από αυτά για την αρμονία του διαστήματος, για το πώς κάθε ήχος και κάθε κίνηση είχαν τον ρόλο τους σε ένα κοσμικό τραγούδι. Έμαθε για διαφορετικούς τρόπους ζωής, για διαφορετικές φιλοσοφίες και για νέες τεχνολογίες. Αλλά τα ταξίδια δεν ήταν μόνο εύκολα. Υπήρχαν φορές, που βρισκόταν ολομόναχος σε σκοτεινές περιοχές του διαστήματος, όπου ούτε το φως από τα αστέρια δεν έφτανε! Ένιωθε το βάρος της μοναξιάς και αναρωτιόταν αν είχε κάνει λάθος, που άφησε την τροχιά του…
Όταν τελικά ο Αστράτος επέστρεψε στο ηλιακό σύστημα, τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Οι άλλοι αστεροειδείς τον κοιτούσαν με θαυμασμό και περιέργεια. Ήταν γεμάτος ιστορίες για κόσμους, πλάσματα και ιδέες, που κανείς τους δεν γνώριζε. Ο Αστράτος έγινε κάτι περισσότερο από έναν περιπλανώμενο αστεροειδή: έγινε δάσκαλος και αφηγητής. Μαζεύονταν όλοι γύρω του ζητώντας να ακούσουν τις περιπέτειές του. Είχε δει τα πιο όμορφα και τα πιο τρομακτικά μέρη του σύμπαντος. Είχε γευτεί τη μοναξιά του διαστήματος, αλλά και τη ζεστασιά της φιλίας. Ο Αστράτος δεν ήταν πια ένας αστεροειδής που είχε χάσει την τροχιά του. Ήταν ο πρώτος που είχε βρει το νόημά του. Δίδαξε στους συντρόφους του ότι, μερικές φορές, αξίζει να αφήνεις τη σιγουριά της πορείας σου, για να εξερευνήσεις το άγνωστο. Ένιωθε μια βαθιά σύνδεση με το σύμπαν και μια βαθιά ευγνωμοσύνη για όλα όσα είχε δει και είχε ζήσει.
Και κάθε φορά που περνούσε από κοντά του ο Ήλιος, ο Αστράτος έλαμπε λίγο περισσότερο. Ήταν σαν το φως του να κουβαλούσε κάτι από όλα όσα είχε δει κι έτσι θύμιζε σε όλους ότι το σύμπαν είναι γεμάτο θαύματα, που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε!