Την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2025 οι μαθητές της Β’ τάξης του τμήματος Δημοσιογραφίας («Μαθητική εφημερίδα ΣΧΟΛΕΙΑ-ΖΩ») της Ζώνης Πολιτισμού και Επιστημών με υπεύθυνη καθηγήτρια την κ. Μαρίνα Μηλιδώνη (Φιλόλογο), στο πλαίσιο του προγράμματος Myth2space, είχαν την πρώτη τους διαδικτυακή συνάντηση με το συνεργαζόμενο σχολείο. Πρόκειται για το Α’ Πειραματικό Γυμνάσιο Χίου και τον Όμιλο Αστροφυσικής, με 19 μαθητές της Β’ Γυμνασίου, με υπεύθυνη καθηγήτρια του προγράμματος την κ. Αγγελική Βασιλάκη (Φυσικό). Η πρώτη αυτή τηλεδιάσκεψη ήταν μία «συνάντηση» γνωριμίας, ώστε να μπορέσουν οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί να συστηθούν και να παρουσιάσουν το σχολείο τους.

Γράφουν οι μαθητές Δημήτρης Παπαδάκης και Αστέρης Παπαδόπουλος (B2)

Η μουσική ήταν πάντα μέρος της ζωής των ανθρώπων. Από τους πρώτους πολιτισμούς, οι ήχοι, οι ρυθμοί και οι μελωδίες χρησιμοποιούνταν όχι μόνο για διασκέδαση, αλλά και για θεραπεία και πνευματική ανάπτυξη. Γνωρίζατε ότι η μουσικοθεραπεία, που σήμερα θεωρείται επιστημονική μέθοδος, έχει τις ρίζες της σε αρχαίες πρακτικές, που στόχευαν στην ισορροπία σώματος και ψυχής;
Στην αρχαία Ελλάδα, η μουσική ήταν αναπόσπαστο μέρος της παιδείας και θεωρούνταν δύναμη με θεραπευτικές ιδιότητες. Στα Ασκληπιεία η μουσική χρησιμοποιούνταν για την ηρεμία του ασθενή πριν από την εγκοίμηση (ιερός ύπνος), όπου αναζητούσε θεραπευτικά όνειρα. Φιλόσοφοι, όπως ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης πίστευαν ότι οι αρμονίες και οι ρυθμοί επηρεάζουν τον χαρακτήρα και την ψυχή του ανθρώπου. Ο Πυθαγόρας, μάλιστα, χρησιμοποιούσε μουσικά διαγράμματα και αριθμητικές αναλογίες, για να θεραπεύσει ψυχολογικές και σωματικές διαταραχές (άγχος, αϋπνία). Επίσης, οι ύμνοι προς τον Ασκληπιό τραγουδιούνταν με τη συνοδεία λύρας ή αυλού σε τελετουργίες λειτουργώντας ως μέσο συλλογικής ίασης. Στην Αναγέννηση, επιστήμονες και γιατροί άρχισαν να μελετούν συστηματικά τη σχέση μουσικής και διάθεσης. Μάλιστα, ο Marsilio Ficino πρότεινε τη χρήση μουσικής για την αντιμετώπιση της μελαγχολίας. Τον 19ο αιώνα εμφανίζονται τα πρώτα κείμενα που περιγράφουν την μουσική ως θεραπευτική τεχνική. Η μουσικοθεραπεία θεμελιώνεται επιστημονικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε και μουσικοί επισκέπτονταν νοσοκομεία για τη στήριξη τραυματιών στρατιωτών. Το 1944 ιδρύεται και το πρώτο πανεπιστημιακό πρόγραμμα μουσικοθεραπείας (Michigan, USA). Η σύγχρονη μουσικοθεραπεία είναι αναγνωρισμένη θεραπευτική ειδικότητα σε πολλές χώρες. Βασίζεται σε έρευνες από νευροεπιστήμες, την ψυχολογία, τη μουσικολογία και την παιδαγωγική.
Επομένως, η μουσική δεν είναι μόνο ψυχαγωγία, αλλά και εργαλείο, που μπορεί να συμβάλει στην ίαση και την ψυχική ισορροπία. Η μουσικοθεραπεία εξελίχθηκε από ιεροτελεστία σε επιστημονική πρακτική διατηρώντας τον ίδιο πυρήνα: τη θεραπεία της ανθρώπινης ψυχής μέσα από τον ήχο. Από τα Ασκληπιεία, λοιπόν, έως τη σημερινή κλινική εφαρμογή, η πορεία της αναδεικνύει τη διαχρονική δύναμη της μουσικής στην ανθρώπινη υγεία.

Γράφουν οι μαθήτριες Ζέτα Παππά και Ευτυχία Χρυσάνθη (Β2)

Το σύστημα υγείας στην Ελλάδα μοιάζει μάλλον με έναν κολοσσό, που παλεύει να σταθεί όρθιος, πολύ μακριά από την αρμονία και τη σοφία που χαρακτήριζαν την εποχή του Ασκληπιού. Ανάμεσα σε ελλείψεις προσωπικού, καθυστερήσεις και ανεπαρκείς υποδομές, η φωνή των πολιτών γεμίζει από παράπονα και απογοήτευση…
Αν ο Ασκληπιός αντίκριζε το σημερινό σύστημα υγείας, θα στεκόταν με την αξιοπρέπεια του αρχαίου θεραπευτή και θα θύμιζε πως η ιατρική δεν ήταν ποτέ απλή πρακτική, αλλά μια βαθιά πνευματική αποστολή, όπου ο χώρος, ο άνθρωπος και η φροντίδα λειτουργούσαν ως «ενιαίο σώμα». Βλέποντας τις ελλείψεις προσωπικού, την εξάντληση των γιατρών, τις καθυστερήσεις και τη φθορά των υποδομών, θα εξέφραζε τη θλίψη του για το πώς η ισορροπία της θεραπείας έχει διαταραχθεί. Θα υπογράμμιζε ότι στα παλιά Ασκληπιεία η ίαση δεν περιοριζόταν στη θεραπεία του σώματος, αλλά γεννιόταν μέσα από την ηρεμία, την καθαρότητα του περιβάλλοντος και τη βαθιά πίστη στην αξία του κάθε ανθρώπου. Επίσης, θα σχολίαζε την ανισότητα στην πρόσβαση. Ακόμη κι αν οι θεραπείες σήμερα είναι πιο εξελιγμένες από ποτέ, γνωρίζουμε πως δεν είναι όλοι σε θέση να επωφεληθούν ισότιμα. Ο Ασκληπιός, ως θεός της ίασης για όλους όσοι έφταναν στο Ασκληπιείο, πιθανότατα θα θεωρούσε άδικο η υγεία να εξαρτάται από οικονομικούς ή κοινωνικούς παράγοντες. Τέλος, θα μας θύμιζε τη σημασία της πρόληψης, αφού οι αρχαίοι έδιναν μεγάλη έμφαση στον τρόπο ζωής ως βάση για την υγεία. Σήμερα, παρότι γνωρίζουμε επιστημονικά πόσο σημαντική είναι η πρόληψη, συχνά εστιάζουμε στη θεραπεία αντί στη διατήρηση της υγείας.

Βέβαια, ο Ασκληπιός θα αναγνώριζε και το φως, που επιμένει να διαπερνά τις δυσκολίες. Η σύγχρονη ιατρική έχει επιτεύγματα, που θα έμοιαζαν με «θαύματα» για την αρχαιότητα: χειρουργικές επεμβάσεις ακριβείας, διαγνωστικές απεικονίσεις, εξελιγμένα φάρμακα. Πιθανότατα, θα αναγνώριζε ότι η επιστημονική γνώση έχει κάνει άλματα! Επίσης, ο Ασκληπιός θα έβλεπε και την αφοσίωση εκείνων, που συνεχίζουν να υπηρετούν την υγεία με δύναμη και ευγένεια, παρά τις αντιξοότητες.

Μέσα σε αυτή τη διαδρομή, ανάμεσα στη φθορά και την ελπίδα, η μορφή του Ασκληπιού λειτουργεί ως υπενθύμιση πως η υγεία δεν είναι απλώς ένας θεσμός, αλλά μια ζωντανή σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φροντίδα που δικαιούται. Ο Ασκληπιός θα θαύμαζε τις δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής, αλλά θα μας καλούσε να ξαναβρούμε την ισορροπία ανάμεσα στην τεχνολογία, την ανθρωπιά και τη φροντίδα, που μετατρέπεται σε πράξη ευθύνης, σεβασμού και αληθινής θεραπευτικής πρόθεσης. Εμείς, πάντως, πιστεύουμε πως το σημερινό σύστημα υγείας, παρά τις πληγές του, μπορεί να ξαναβρεί τον προορισμό του!

Γράφει η μαθήτρια Ναταλία Βούρβαχη (Β1)

Από την αρχαιότητα η Ιατρική θεωρείται όχι μόνο επιστήμη, αλλά και λειτούργημα, διότι ο γιατρός κρατάει στα χέρια του το υπέρτατο αγαθό της υγείας και συνακόλουθα της ζωής των ανθρώπων. Επομένως, εκτός από την επιστημονική γνώση πρέπει να διαθέτει και ηθική.
Στην ελληνική μυθολογία, ο Ασκληπιός θεωρούνταν ο θεός της Ιατρικής και της θεραπείας. Μία και μοναδική φορά ζήτησε αμοιβή χρυσών νομισμάτων, για να αναστήσει ένα νεκρό διαπράττοντας ύβρη. Ο Δίας τιμώρησε τον Ασκληπιό υπογραμμίζοντας ότι η θεραπευτική δύναμη δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για προσωπικό όφελος, αλλά για το καλό των ανθρώπων. Η ύβρις του Ασκληπιού αποτελεί διδακτικό παράδειγμα για όλους τους γιατρούς: η γνώση και η δύναμη της θεραπείας συνοδεύονται από μεγάλη ευθύνη και η υπέρβαση των ηθικών ορίων τιμωρείται.
Στις μέρες μας οι γιατροί, πριν αρχίσουν να εξασκούν το επάγγελμα της Ιατρικής, δίνουν έναν ιερό όρκο, τον όρκο του Ιπποκράτη, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία, για να βοηθώ τους αρρώστους σύμφωνα με τις δυνάμεις και την κρίση μου, ποτέ για να τους βλάψω ή να τους αδικήσω». Η φράση αυτή τονίζει ότι η Ιατρική πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο, χωρίς να αποσκοπεί σε προσωπικά συμφέροντα ή πλούτο. Οι γιατροί δεσμεύονται να παρέχουν φροντίδα χωρίς διακρίσεις, να λειτουργούν πάντα με ακεραιότητα και προς το συμφέρον του θεραπευόμενου.
Αυτή η αξία εκφράζεται με χαρακτηριστικό τρόπο μέσω των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Η διεθνής αυτή οργάνωση παρέχει ιατρική βοήθεια σε περιοχές πολέμου, φτώχειας και φυσικών καταστροφών, συχνά κάτω από εξαιρετικά δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες. Οι εθελοντές γιατροί βοηθούν τους συνανθρώπους τους χωρίς οικονομικό όφελος και χωρίς προσωπική αναγνώριση, με μοναδικό στόχο να ανακουφίζουν από τον πόνο. Το έργο τους αποτελεί ζωντανή απόδειξη ότι οι αρχαίες αξίες του Ιπποκράτη και του Ασκληπιού συνεχίζουν να καθοδηγούν την πράξη της ιατρικής.

Τέλος, ας αναφέρουμε ως φωτεινό παράδειγμα τον κ. Αυξέντιο Καλαγκό, έναν Έλληνα γιατρό της διασποράς, που έχει χειρουργήσει περισσότερα από 15.000 παιδιά χωρίς να πληρωθεί! Ο κ. Καλαγκός χειρουργεί, χωρίς να πληρώνεται, άπορα παιδιά ανά τον κόσμο -και στην Ελλάδα- με συγγενείς καρδιοπάθειες, μέσα από το πρόγραμμα του φιλανθρωπικού ιδρύματος που έχει ιδρύσει «Coeurs pour tous» («Καρδιές για όλους»). Παγκοσμίως υπάρχουν 7 εκατομμύρια παιδιά που έχουν ανάγκη από εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.
Συμπερασματικά, η ανιδιοτέλεια παραμένει η κεντρική αξία της ιατρικής, από τον Ασκληπιό που τιμωρήθηκε, όταν παρασύρθηκε από τα χρήματα, μέχρι τον Ιπποκράτη, που όρισε ηθικά όρια και κανόνες και από εκεί στους σύγχρονους γιατρούς, που καθημερινά υπερασπίζονται τη ζωή με θάρρος και αφοσίωση. Η ιατρική δεν είναι απλώς γνώση, αλλά πράξη ανθρωπιάς και ηθικής ευθύνης, που απαιτεί από τον γιατρό να βάζει τον άνθρωπο πάνω από κάθε προσωπικό συμφέρον.

Γράφει η μαθήτρια Ναταλία Βούρβαχη (Β1)

Το ουσιαστικό «θέατρο» προέρχεται από το ρήμα «θεώμαι», που σημαίνει «παρατηρώ». Άρα, ο θεατής παύει να είναι παθητικός δέκτης και συμμετέχει ενεργά στην όλη διαδικασία, καθώς εμπλέκεται συναισθηματικά στην πλοκή. Γιατί, όμως, οι Αρχαίοι «συνταγογραφούσαν» το θέατρο; Γιατί, δηλαδή, το θεωρούσαν φάρμακο;
Ο Ασκληπιός, ο οποίος λατρευόταν ως θεός της θεραπείας, συνιστούσε σταθερά στους θεραπευόμενούς τους το θέατρο και μάλιστα, στους πάσχοντες από νεύρωση πρότεινε να παρακολουθούν τραγωδίες και σε όσους είχαν κατάθλιψη να βλέπουν κωμωδίες. Το θέατρο στην τότε κοινωνία κατείχε μια πολύ υψηλή θέση, καθώς παρείχε ψυχαγωγία, με την έννοια της αγωγής της ψυχής. Η μουσική, ο χορός, η κίνηση και η δράση το καθιστούσαν θεραπευτική δύναμη, καθώς συντελούσε στην ψυχική ανάταση των θεατών. Οι αρχαίοι πίστευαν πως μέσα από την παρακολούθηση μιας τραγωδίας ή μιας κωμωδίας, ο άνθρωπος μπορούσε να καθαρθεί, να «ξεπλύνει» δηλαδή τα συναισθήματά του, να ανακουφιστεί, να κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό του και τους άλλους. Γι’αυτό και στο θέατρο του Ασκληπιού στην Επίδαυρο οι ασθενείς δε λάμβαναν μόνο βότανα ή ύπνο στο άβατο. Παρακολουθούσαν παραστάσεις, άκουγαν μουσική, συμμετείχαν σε τελετές. Ήταν ένας ολοκληρωμένος τρόπος θεραπείας, που έβλεπε τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ολότητα βοηθώντας τον να επαναφέρει την εσωτερική του ισορροπία.
Αν το σκεφτούμε, κάτι παρόμοιο κάνει και η σύγχρονη ψυχοθεραπεία. Ο ψυχοθεραπευτής, όπως παλιά ο ιερέας του Ασκληπιού, βοηθάει τον άνθρωπο να δει τα συναισθήματά του, να τα εκφράσει, να τα αποδεχτεί. Η δραματοθεραπεία, που βασίζεται στη θεατρική έκφραση, είναι άμεση απόγονος αυτής της αρχαίας παράδοσης. Μέσα από τον ρόλο και την αναπαράσταση, ο θεραπευόμενος βρίσκει τρόπους να κατανοήσει τον εαυτό του, να νιώσει εσωτερική γαλήνη και να γιατρευτεί ψυχικά.
Έτσι, η ιδέα του Ασκληπιού ότι το θέατρο θεραπεύει, συνεχίζει να ζει και σήμερα. Το θέατρο χαρακτηρίζεται ως βιωματική μέθοδος, η οποία προωθεί τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, αλλά και την εσωτερική αναζήτηση και εξέλιξη. Μας βοηθάει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να εκφράσουμε τον πόνο και τη χαρά μας, να συμφιλιωθούμε με όσα μας πληγώνουν. Είναι μια «συνταγή», που δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί!

Γράφουν οι μαθήτριες Άρτεμις Σταυριανοπούλου και Μυρτώ Τουτούζη (Β4)

Από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι σήκωναν το βλέμμα τους προς τον ουρανό προσπαθώντας να εξηγήσουν τα άστρα, τις εκλείψεις και τα παράξενα φαινόμενα. Δημιούργησαν μύθους και φαντάστηκαν τον κόσμο σαν σκηνή, όπου οι θεοί είχαν τον πρώτο λόγο. Μα αν αυτοί οι θεοί ζούσαν σήμερα, τι θα έλεγαν άραγε για την εποχή των διαστημικών αποστολών, των τηλεσκοπίων και των δορυφόρων;
Ας ξεκινήσουμε με τον μεγαλύτερο πλανήτη, τον Δία. «Μα πόσο θράσος έχουν αυτοί οι άνθρωποι! Στήνουν μηχανές και παρακολουθούν τον πλανήτη μου. Ξεχνάνε όμως το γεγονός, ότι εμένα υπακούν οι καταιγίδες, εμένα, τον βασιλιά των ουρανών! Και… ας τους θυμίσει κάποιος ότι, όπως εγώ κρατούσα την ισορροπία στον Όλυμπο, έτσι κι εκείνοι πρέπει να φροντίσουν την ισορροπία του πλανήτη τους, που την βλέπω να χάνεται…»
Ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας, θα σκεφτόταν: «Βλέπω πια ότι οι άνθρωποι ταξιδεύουν όχι μόνο στις θάλασσές μου, αλλά και στον κοσμικό ωκεανό. Ο ουρανός τους έγινε το νέο πέλαγος!»
Η Αφροδίτη, η ομορφότερη θεά, θα αναλογιζόταν: «Εγώ, η δίδυμη αδερφή της Γης, και δεν μπορώ να προσφέρω ζωή στους ανθρώπους, αν χρειαστεί, λόγω της καυτής επιφάνειας του πλανήτη μου. Ο κόσμος μου έγινε παράδειγμα καταστροφής, με θερμοκρασίες που δεν αντέχονται. Ας γίνει αυτό ένα μάθημα για εσάς, τους ανθρώπους, ώστε να μην αφήσετε τη Γη σας να καταντήσει έτσι και να εξαφανιστεί…»
Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, θα συλλογιζόταν: «Είμαι ο πιο βασικός πλανήτης, από ό,τι φαίνεται σήμερα. Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει τα ποτάμια μου και πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα υπάρξει ζωή στον πλανήτη μου. Είμαι πολύ ευγνώμων, που μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους, αντίθετα με άλλους πλανήτες!»
Ο Ερμής, ο αγγελιοφόρος των θεών, θα γελούσε με τους δορυφόρους, που στέλνουν μηνύματα απ’άκρη σ’άκρη του κόσμου και από το Διάστημα στη Γη: «Έγινα περιττός! Μα χαίρομαι, γιατί τώρα όλοι μιλάτε με ταχύτητα… θεϊκή!»
Οι θεοί, λοιπόν, θα είχαν ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις για το σημερινό διάστημα. Ίσως, να μην το έβλεπαν ως τον ουρανό των θεών, αλλά ως το επόμενο σύνορο του ανθρώπου. Ίσως, να θαύμαζαν την ανθρώπινη επιμονή να φτάσει εκεί, όπου κάποτε μόνο οι ίδιοι μπορούσαν. Και ίσως τελικά, μέσα από διαστημόπλοια και τηλεσκόπια, να έβλεπαν τον άνθρωπο να πλησιάζει λίγο πιο κοντά στους ουρανούς τους.

Γράφουν οι μαθήτριες Δώρις Ρέππα (Β3), Νάγια Τσιτσώνη, Σάρα Φραγκουλοπούλου (Β4)

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μικρό μπλε αστέρι, που το έλεγαν Γη, υπήρχε μια πολιτεία, που λεγόταν Χρωματούπολη. Ήταν γεμάτη χρώματα, κατακόκκινα λουλούδια, μπλε ποτάμια, καταπράσινα δέντρα και σπίτια βαμμένα με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Οι κάτοικοι αγαπούσαν τη φύση, όμως, σιγά-σιγά άρχισαν να την ξεχνούν… Έφτιαχναν εργοστάσια που έβγαζαν καπνούς, πετούσαν σκουπίδια όπου να ‘ναι, έκοβαν τα δέντρα για να φτιάξουν μεγάλα κτήρια.
Μια μέρα, τα χρώματα άρχισαν να χάνονται. Το ποτάμι θύμωσε κι έγινε γκρίζο, τα δέντρα ξεράθηκαν, ο ουρανός έχασε το χαμόγελό του και το γαλάζιο χρώμα του. Όλα έγιναν θαμπά και θλιμμένα. Οι κάτοικοι πανικοβλήθηκαν! Ένα μικρό παιδί, ο Φοίβος, αποφάσισε να ανακαλύψει γιατί είχαν χαθεί τα χρώματα! Περπάτησε στο δάσος, έφτασε στο βουνό και τελικά, βρήκε το γέρικο ουράνιο τόξο που του ψιθύρισε: «Τα χρώματα έφυγαν, γιατί κανείς δεν προσέχει τη φύση πια. Αν θέλεις να τα φέρεις πίσω, πρέπει να ξυπνήσεις τις καρδιές των ανθρώπων.»

-Τι μπορώ να κάνω εγώ; Είμαι μόνο ένα παιδί! απάντησε εκείνος.
Το ουράνιο τόξο χαμογέλασε: «Ακόμη κι ένα μικρό παιδί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αν ξεκινήσει με μια μικρή πράξη αγάπης.»

Ο Φοίβος γύρισε πίσω και άρχισε να μιλάει σε όλους για τη Γη! Πήγε στους γείτονες, σε φίλους, ακόμα και στον δήμαρχο. Τους έδειξε πώς να φυτεύουν δέντρα, να μαζεύουν σκουπίδια, να ανακυκλώνουν και να σέβονται τη φύση.
Σιγά-σιγά, τα πρώτα χρώματα άρχισαν να επιστρέφουν: το πράσινο στα φύλλα, το μπλε στον ουρανό, το κόκκινο στις παπαρούνες. Οι άνθρωποι κατάλαβαν πως τα χρώματα της ζωής εξαρτώνται από το πώς φερόμαστε στη Γη. Κι έτσι, η Χρωματούπολη έγινε ξανά μια πόλη γεμάτη ζωή, ομορφιά και οικολογική σοφία. Από τότε, κάθε φορά που φυσάει απαλά ο άνεμος, τα παιδιά λένε πως είναι η Γη που τους ψιθυρίζει: «Να αγαπάτε το σπίτι σας, γιατί χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή.»
Η Γη δεν ανήκει σε κανέναν· ανήκει σε όλους. Κάθε φορά που τη φροντίζουμε φυτεύοντας ένα δέντρο ή μαζεύοντας ένα σκουπίδι, κάνουμε το σπίτι μας λίγο πιο όμορφο!

Γράφουν οι μαθητές Δημήτρης Παπαδάκης και Αστέρης Παπαδόπουλος (Β2)

Στην αρχαία Ελλάδα τα Ασκληπιεία ήταν ιερά αφιερωμένα στον θεό της ιατρικής, Ασκληπιό. Λειτουργούσαν τόσο ως ιερά όσο και ως πρώιμες μορφές νοσοκομείων, συνδυάζοντας τη θρησκευτική λατρεία με ιατρικές πρακτικές. Εκεί οι άνθρωποι πήγαιναν, για να θεραπευτούν όχι μόνο με φάρμακα, αλλά και με πίστη, καθαρμούς, ύπνο και όνειρα. Οι ασθενείς περνούσαν από ειδικά τελετουργικά, έκαναν λουτρά, προσευχές και λάμβαναν συμβουλές από τους ιερείς-θεραπευτές. Το πιο γνωστό Ασκληπιείο ήταν αυτό της Επιδαύρου, όπου συνδυάζονταν η ιατρική γνώση με την τέχνη και τη φύση, καθώς πίστευαν ότι η ψυχή και το σώμα είναι αλληλένδετα. Ασκληπιείο υπήρχε και στην Κω (γενέτειρα του Ιπποκράτη), αλλά και στην Αθήνα (κάτω από την Ακρόπολη).
Σήμερα, στον 21ο αιώνα, αν υπήρχε ένα σύγχρονο Ασκληπιείο, θα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό νοσοκομείο. Θα αποτελούσε ένα Κέντρο Ολιστικής Υγείας! Οι γιατροί θα χρησιμοποιούσαν την τεχνητή νοημοσύνη, για να διαγνώσουν ασθένειες και να δημιουργήσουν εξατομικευμένες θεραπείες με βάση το DNA κάθε ανθρώπου, ενώ η ρομποτική χειρουργική θα πρόσφερε ακριβείς και ασφαλείς επεμβάσεις. Όπως και στα αρχαία Ασκληπιεία, ο χώρος θα ήταν μέσα στη φύση, γεμάτος δέντρα, νερό και ήλιο, για να ενισχύει την ψυχική ηρεμία. Οι ασθενείς θα συμμετείχαν σε προγράμματα διατροφής, άσκησης, μουσικοθεραπείας, γιόγκα και διαλογισμού, ώστε να επιτυγχάνεται η ισορροπία σώματος και ψυχής. Οι άνθρωποι θα ένιωθαν ότι δεν είναι μόνο ασθενείς, αλλά μέλη μιας κοινότητας. Τέλος, ένα σύγχρονο Ασκληπιείο θα λειτουργούσε και ως κέντρο εκπαίδευσης/ σεμιναρίων για επαγγελματίες υγείας ή ως χώρος έρευνας.
Το Ασκληπιείο του 21ου αιώνα θα ήταν, λοιπόν, ένας τόπος που θα ένωνε το παλιό με το νέο, το πνεύμα με την επιστήμη και τη φύση με την τεχνολογία. Θα ήταν ένας χώρος, όπου ο άνθρωπος δε θα πήγαινε απλώς για να «θεραπευτεί», αλλά για να ξαναβρεί την αρμονία και την ισορροπία μέσα του.